„Akademia pana Kleksa” autorstwa Jana Brzechwy z 1946 roku wciąż pozostaje jedną z najpopularniejszych powieści dla młodzieży. Przedstawia ona historie rozgrywające się w tytułowej Akademii zarządzanej przez pana Kleksa. Uczy się tam ponad dwudziestu uczniów. Nie każdy może jednak zostać do niej przyjęty. Pan Kleks kieruje się jedną specyficzną zasadą, dzięki której dobiera swoich podopiecznych.
„Akademia pana Kleksa” autorstwa Jana Brzechwy po raz pierwszy ukazała w roku 1946, ale wciąż jest jedną z najpopularniejszych powieści dla dzieci w kanonie literatury polskiej i jest także lekturą szkolną. Brzechwa nakreślił w swoim dziele sylwetki wielu fascynujących postaci, a jedną z nich jest szpak Mateusz.
„Akademia pana Kleksa” to jedna z najważniejszych i najbardziej znanych polskich powieści dla dzieci. Jej autorem jest poeta i prozaik Jan Brzechwa. Dzieło to opisuje życie uczniów w tytułowej Akademii pod okiem jej dyrektora, czyli ekscentrycznego pana Kleksa. Wszystkie wydarzenia czytelnik poznaje z perspektywy głównego bohatera, jednego z uczniów i zarazem narratora opowieści, czyli Adasia Niezgódki.
Jedną z najważniejszych i najpopularniejszych powieści dla dzieci w literaturze polskiej wciąż pozostaje „Akademia pana Kleksa” autorstwa Jana Brzechwy. Opowiada ona historię mającą miejsce w tytułowej Akademii, w której nietypowych rzeczy uczą się tylko chłopcy z imionami rozpoczynającymi się na literę „A”. Dyrektorem tej szkoły jest tytułowy Ambroży Kleks, człowiek wyróżniający się na każdym kroku, postać bardzo nietypowa i oryginalna.
Wisława Szymborska jest polską laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury, w 1996 roku. Założyła Stowarzyszenie Pisarzy Polskich. Tworzyła wybitne utwory, z których większość jest dziś bardzo znana. Jednym z nich, jest wiersz „Kot w pustym mieszkaniu”, poruszający tematykę przemijania, co często miało miejsce w poezji Pani Szymborskiej.
Puszka Pandory to związek frazeologiczny, który pochodzi z mitologii greckiej. Oznacza źródło nieszczęść, często niezawinionych i dotykających każdego człowieka bez względu na jego postępowanie, status i wiek. Pandora w mitologii greckiej to odpowiednik Ewy, która doprowadziła do wygnania ludzi z raju i pojawienia się grzechu pierworodnego.
Człowiek funkcjonuje i postrzega rzeczywistość przy pomocy różnych perspektyw, często wykluczających się wzajemnie. Często dzieli się je na sferę duchową, metafizyczną oraz na sferę nauki, pełną faktów oraz udowodnionej wiedzy o świecie. Nauka i metafizyka są więc przedstawiane jako dwa sposoby mówienia o świecie.
Adaś Niezgódka trafia do Akademii prowadzonej przez pana Kleksa. Adaś prowadzi pamiętniki, z których można dowiedzieć się, jak wygląda nauka pod opieką pana Kleksa. Adaś opisuje, jak wygląda rozkład budynku, w którym mieści się Akademia. Wspomina o tym, że w murze otaczającym szkołę znajdują się furtki do innych bajek, do których chłopcy często podróżują.
Opowiadanie „O psie, który jeździł koleją” zostało po raz pierwszy opublikowane w roku 1967 przez autora Romana Pisarskiego. Oparte ono zostało o autentyczne wydarzenia, które miały miejsce we włoskiej miejscowości o nazwie Marittima w latach pięćdziesiątych ubiegłego wieku. Ukazuje ono losy niezwykłego psa Lampo oraz ludzi, których poznał on w trakcie swoich podróży oraz relacje, jakie ich łączyły w wyniku tych spotkań.
Opowiadanie „O psie, który jeździł koleją” to dzieło autorstwa Romana Pisarskiego, które po raz pierwszy opublikowano w roku 1967. Oparte zostało ono o faktyczne wydarzenia, które rozegrały się we Włoszech w latach pięćdziesiątych XX wieku. Tekst przedstawia fabularyzowane losy tytułowego psa imieniem Lampo. Pojawia się w nim wiele łączących się ze sobą wątków.
Opowiadanie Romana Pisarskiego zatytułowanie „O psie, który jeździł koleją” przedstawia historię tytułowego psa Lampo, który podróżował włoskimi pociągami i zaprzyjaźnił się z zawiadowcą jednej ze stacji. Jest ona oparta o faktyczne wydarzenia, jakie miały miejsce we Włoszech w latach pięćdziesiątych XX wieku. W tekście zawarto wiele motywów literackich.
Wszyscy wiedzieli, że Lampo podróżuje kolejami i w związku z tym martwili się, czy po kolejnej wyprawie wróci na stację w Marittinie czy też znajdzie sobie nowy dom. Nie przewidzieli jednak jednego – tego, że pies może mieć wypadek, który uniemożliwi mu powrót na stację kolejową, do jego kochających opiekunów i do dzieci zawiadowcy.