Jednym z najważniejszych polskich dramatów wciąż pozostaje “Tango” autorstwa Sławomira Mrożka z roku 1964. Opisuje on odwrócony konflikt pokoleń i świat, w którym zwycięża brutalna siła. Czyni to na podstawie losów sześcioosobowej rodziny, w której zniesiono wszelkie zasady, przeciwko czemu buntuje się główny bohater, czyli Artur.
Sławomir Mrożek po raz pierwszy opublikował dramat „Tango” w roku 1964. Na deskach teatru utwór wystawiono już rok później. Autor opisał w swoim dziele historię pewnej rodziny, w której występuje odwrócony konflikt pokoleń.
Komizm określany jest przede wszystkim jako kategoria estetyczna, która potrafi wzbudzać w odbiorcach śmiech i rozbawienie. Do tej definicji zalicza się przede wszystkim okoliczności, które są w stanie doprowadzić człowieka do takiej reakcji.
„Tango” autorstwa Sławomira Mrożka po raz pierwszy opublikowano w roku 1964, a już rok później wystawiono je na deskach teatru. Jest to jeden z najważniejszych dramatów polskiej literatury i przekazuje wciąż aktualne wartości.
Funkcja informatywna języka jest jedną z najważniejszych w codziennym użyciu. Dzięki niej przekazuje się informacje dotyczące pracy, zakupów, transportu i innych dziedzin życia. Zwykle używa się jej nieświadomie, gdyż naturalny język jest wypełniony zwrotami o informatywnym charakterze. Zdania oznajmujące przekazują wybraną treść bez emocji i ozdobników, dając jasny komunikat słuchaczowi lub czytelnikowi.
Jednym z najważniejszych dramatów literatury polskiej wciąż pozostaje opublikowane w 1964 roku „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka. Dzieło to opowiada o losach rodziny, w której pojawia się odwrócony konflikt pokoleń.
Kazimiera Iłłakowiczówna to polska pisarka i tłumaczka, której twórczość obejmuje trzy okresy literackie – Młodą Polskę, dwudziestolecie międzywojenne oraz literaturę współczesną. To wyjątkowo barwna postać – była osobistym sekretarzem Józefa Piłsudskiego, przyjaciółką Skamandrytów, sanitariuszką, feministką.
Anafora, czyli po grecku „podniesienie”, to środek stylistyczny, który polega na celowym powtórzeniu słów lub fraz rozpoczynających wersy w wierszu bądź zdań w utworze napisanych prozą. Dzięki niemu można nadać wierszowi rytm i podkreślić znaczenie konkretnej frazy. Rozpoznanie anafory w utworze jest łatwe, gdyż wystarczy jeden krótki powtarzający się wyraz, by mówić o jej zastosowaniu.
Franciszek Karpiński to jeden z czołowych pisarzy epoki oświecenia, który uważany jest za prekursora nurtu sentymentalnego w polskiej literaturze. Tworzył wiersze patriotyczne, religijne, sielanki, elegie, a także wiersze miłosne, których przykładem jest utwór „Do Justyny. Tęskność na wiosnę”.
Z impresywną funkcją języka większość ludzi spotyka się na co dzień. Jej zadaniem jest przekonywanie odbiorcy do wykonania konkretnego działania, a więc wpływanie na jego zachowanie. Impresywny język wykorzystuje się głównie w reklamach, poradnikach i przemówieniach, choć jego elementy pojawiają się w większości dzieł literackich i codziennej mowie.
Motyw deesis pojawia się głównie w literaturze sakralnej i wczesnego średniowiecza. Polega na wykorzystaniu postaci Maryi lub Jana Chrzciciela jako osób, które mogą wstawić się u Jezusa w celu wyproszenia określonych łask.
Dialektyzacja polega na celowym wprowadzaniu do utworu elementów gwary i dialektu charakterystycznych dla danego regionu. W literaturze dialektyzacja jest stosowana jako jeden ze środków stylistycznych. Dzięki niej tekst staje się naturalniejszy i lepiej oddaje charakter postaci opisywanych w dziele. Z dialektyzacji korzystali często autorzy, którzy tworzyli dzieła opisujące dawną wieś lub życie górali.