Stefan Żeromski jest autorem noweli zatytułowanej „Rozdzióbią nas kruki, wrony…”, które ukazuje klęskę powstania styczniowego, przedstawiając losy człowieka, Szymona Winrycha, który jako ostatni dostarcza walczącym broń, mimo iż jest już wiadome, że zryw zakończy się ich porażką.
Jan Twardowski to znany poeta i duchowny kościoła rzymskokatolickiego, urodzony w 1915 roku w Warszawie. Jego utwory dotykają tematyki religijnej, refleksyjnej, w tym przemijania i wartości życiowych. Jeden z wierszy księdza Twardowskiego nosi tytuł „Aby się stało” i skłania do przemyśleń nad prawdziwym doświadczaniem i przeżywaniem.
Kazimierz Przerwa-Tetmajer to jeden z czołowych przedstawicieli Młodej Polski. Uznaje się, że jego pierwszy tom wierszy, zapoczątkował w 1891 roku tę epokę literacką. Jego utwory są najczęściej wyrazem dekadentyzmu, modernizmu, stają w opozycji do pozytywizmu. Jeden z nich nosi tytuł „ Zasnąć już”.
Jan Kochanowski to jeden z najpopularniejszych literatów epoki renesansu. Mimo upływu lat, jego dzieła wciąż cieszą się ogromną popularnością, a wiele z nich należy do wykazu obowiązkowych lektur szkolnych. Wśród licznych dzieł, tworzył on między innymi pieśni. Jedną z nich jest „Pieśń XII” wydana w zbiorze „Pieśni. Księgi wtóre”. Tematyka cnoty i zazdrości, którą porusza, jest aktualna nawet w dzisiejszych czasach.
„Rozdzióbią nas kruki, wrony” to nowela autorstwa Stefana Żeromskiego. Składa się ona z trzech części, a zawarta w niej opowieść nawiązuje do upadku powstania styczniowego. Swoją premierę miała w roku 1895 i ukazała się w zbiorze opowiadań o takim samym tytule.
W jesienny dzień Szymon Winrych wędruje do Nasielska. Winrych jest zmarznięty i głodny, podobnie jego konie. Winrych przewozi wozem ukrytą broń dla powstańców. Winrych w oddali dostrzega oddział wojsk rosyjskich.
Wisława Szymborska to poetka ciesząca się ogromnym uznaniem zarówno ze strony krytyków, jak i czytelników. Polska laureatka Nagrody Nobla za całokształt twórczości. W swych utworach często porusza tematykę refleksyjną o przemijalności, ludzkiej naturze, życiu i miłości. Wiersz „ W zatrzęsieniu” to jeden z tych utworów, które skłaniają do przemyśleń nad istnieniem, bytnością.
„Dżuma” Alberta Camusa to powieść o epidemii mającej miejsce w algierskim miasteczku Oran. Pod jej wpływem losy wszystkich mieszkańców tego miejsca odmieniają się, a każdy z nich inaczej reaguje na te okrutne okoliczności. Camus ukazał różne postawy ludzkiego zachowania za pomocą wielu postaci, które wiarygodnie sportretował na kartach swojej powieści.
Zło to coś, co uznaje się za nieodłączny element świata oraz ludzkiej natury. Tym zagadnieniem zajmuje się wiele religii i systemów filozoficznych, które próbują ustalić, czym ono naprawdę jest i czy można uważać, że jest czymś przyrodzonym człowiekowi od urodzenia.
Trudno jest jednoznacznie powiedzieć, jaki tak naprawdę jest człowiek. Może on dopuszczać się rzeczy strasznych, a z drugiej strony działać z najwyższym poświęceniem w imię większego dobra. Od wieków filozofowie głowią się nad pytaniem, czy człowiek jest z natury dobry czy zły. Czy powinien zasługiwać na potępienie, czy może jednak szacunek jest tym, co powinno mu być okazywanie?
Albert Camus jest znany jako twórca powieści „Dżuma”. Opowiada ona o wybuchy epidemii w algierskim mieście Oran. Z dnia na dzień mieszkańcy zostają zamknięci w nim, ponieważ muszą być oddzieleni od reszty świata, by nie roznosić zarazy. Tak ekstremalna sytuacja i zderzenie ze złem pod postacią śmiertelnej choroby wyzwala w ludziach różnego rodzaju zachowania.
„Dżuma” to wyjątkowa powieść autorstwa Alberta Camusa, która na pierwszy rzut oka opowiada tragiczną historię algierskiego miasta Oran. Zostało ono dotknięte epidemią tytułowej dżumy, która spowodowała, że mieszkańców trzeba było odciąć od otaczającego ich świata, przez co byli oni zdani jedynie na siebie.