Chmury – główne wątki

Arystofanes był starożytnym twórcą, a do naszych czasów zachowała się między innymi jego komedia „Chmury”. Opisał w niej historię rolnika Strepsjadesa, którego syn-hazardzista wpędził w długi. Bohater na różne sposoby stara się rozwiązać tę sytuację, a w komedii występują takie postaci jak znany filozof Sokrates.

Chmury – motywy literackie

„Chmury” to jedna z zachowanych komedii antycznego twórcy, jakim był Arystofanes. Autor skrytykował w dziele wychowanie współczesnej mu młodzieży i za jej moralny upadek obwinił między innymi Sokratesa.

Jakie poglądy przypisał Sokratesowi Arystofanes w Chmurach?

„Chmury” to antyczna komedia autorstwa słynnego twórcy, Arystofanesa. Dzieło to przedstawia losy rolnika, Strepsjadesa, który stara się pozbyć długu zaciągniętego przez syna, Fejdippidesa, przegrywającego majątek na wyścigach konnych.

Chmury – interpretacja tytułu

Jedną z zachowanych do czasów współczesnych komedii Arystofanesa są „Chmury”. Dzieło to opowiada historię prostego rolnika z Aten, który mierzy się z poważnym problemem długu zaciągniętego przez jego syna-hazardzistę i miłośnika koni.

Fejdippides – charakterystyka

„Chmury” to jedna z zachowanych aż do dziś komedii Arystofanesa. Jednym z głównych bohaterów tego dzieła jest Fejdippides, syn Strepsjadesa. Nieodpowiedzialne zachowanie Fejdippidesa jest jednym z głównym bodźców napędzających wydarzenia komedii, a jego postać ma ogromne znaczenie dla zachowania jego ojca. Fejdippides jest przedmiotem krytyki autora, ukazującego wady współczesnej mu ateńskiej młodzieży.

Strepsjades – charakterystyka

Jedną z zachowanych do naszych czasów komedii Arystofanesa są „Chmury”. Głównym bohaterem utworu jest Strepsjades, rolnik, który został obciążony długami swojego nieodpowiedzialnego syna. Fabuła opowiada o jego zmaganiach z tym problemem oraz jest także krytyką nowoczesnego wychowania ateńskiej młodzieży, na co wpływ mają także nauki sofistów.

Profesor Andrews w Warszawie – motywy literackie

„Profesor Andrews w Warszawie” to opowiadanie ze zbioru „Gra na wielu bębenkach” autorstwa polskiej noblistki, Olgi Tokarczuk. Utwór ten przybliża czytelnikowi losy wizyty zagranicznego psychologa w stolicy Polski, kiedy akurat rozpoczyna się też stan wojenny, o czym profesor nie ma zielonego pojęcia.

Profesor Andrews w Warszawie – symbol wrony w utworze

Autorką opowiadania „Profesor Andrews w Warszawie” jest polska noblistka, Olga Tokarczuk. Tekst ten należy do zbioru „Gra na wielu bębenkach” z roku 2001. Jego głównym tematem jest stan wojenny w Polsce, ukazany z perspektywy obcokrajowca, tytułowego profesora Andrews, który pojawia się w Warszawie nieświadomy tego, co się dzieje w mieście.

Profesor Andrews w Warszawie – bohaterowie

„Profesor Andrews” w Warszawie to krótkie opowiadanie ze zbioru „Gra na wielu bębenkach”, który jest dziełem polskiej noblistki, Olgi Tokarczuk. Tekst przybliża czytelnikowi historię pobytu zagranicznego profesora w Warszawie, w czasie, w którym w Polsce panuje stan wojenny.

Profesor Andrews w Warszawie – problematyka

„Profesor Andrews w Warszawie” to opowiadanie autorstwa Olgi Tokarczuk, które wchodzi w skład zbioru „Gra na wielu bębenkach”. Tekst ten opisuje pobyt zagranicznego profesora, który planował spopularyzowanie w Polsce swojej myśli analitycznej, jednak szybko okazuje się, że przede wszystkim musi zmierzyć się z szokującą rzeczywistością stanu wojennego, który panował w tym kraju w czasie jego wizyty. Profesor znajduje się więc w niespodziewanej sytuacji i musi się z nią zmierzyć.

Człowiek człowiekowi – interpretacja

Edward Stachura to polski literat urodzony w 1937 roku. Jego twórczość określa się, jako „ życiopisanie”, ponieważ w swych utworach zawierał prawdy dotyczące relacji międzyludzkich, codzienności, życia społecznego. „Człowiek człowiekowi” jest jednym z wierszy Stachury, ukazującym właśnie wspomnianą tematykę.

Zaklęcie – interpretacja

Czesław Miłosz to polski laureat literackiej Nagrody Nobla, z 1980 roku. Był wybitnym poetą, eseistą i prozaikiem. Wiersz „Zaklęcie” jego autorstwa, pojawił się w tomiku „Mia­sto bez imie­nia” z 1969 roku. Demaskuje i wytyka przywary społeczeństwa, a także niesie refleksje na temat zachowań ludzkich.