Tajemnicza mgła
Utwór jest melodyjny, co oddaje zmienność krajobrazu. Subtelność rytmu przypomina spokój i harmonię gór. Wiersz zaczyna się od opisu tańca mgieł, które uciszają się wzajemnie. Nie chcą zaburzyć błogiej atmosfery nad stawem. Woda jest pogrążona we śnie, a mgła bez trudu przemieszcza się po okolicy.
Wydarzenia następują po sobie w płynny sposób, dlatego wiersz nie jest podzielony na zwrotki, by nie zakłócać opisu. Na początku wiersza przedstawione są wszystkie elementy górskiego krajobrazu. Mgły chłoną wszystko, co je otacza, a właściwości, jakie nadają im woda, drzewa czy kwiaty, podmiot liryczny odbiera wszystkimi zmysłami. W zależności, gdzie mgły się znajdują, nabierają one barwy, zapachy i dźwięki związane z otoczeniem. Podmiot nasyca się tym widokiem. Tworzy się tajemnicza aura, a nocna cisza zakłócana jest tylko przez ciche dźwięki.
Symbolika gwiazdy
W końcówce utworu forma ulega zmianie. Krajobraz jest nasycony. Kontury się rozmywają. Mgły wypełniają całą okolicę. Opis nabiera dynamiki poprzez nagromadzenie czasowników. Podmiot liryczny zachwyca się tatrzańską przyrodą, ale mimo to można dostrzec pesymistyczny nastrój wiersza. Mgły spieszą się, ponieważ chcą uchwycić spadającą gwiazdę i pożegnać ją, zanim uderzy o ziemię. Gwiazda jest symbolem ulotności chwili i przemijania. Podmiot liryczny wie, że ten moment się nie powtórzy, dlatego żyje chwilą i próbuje ją zapamiętać.