Podobnie odczytywać można balladę “Lilije” autorstwa Mickiewicza. W utworze tym niewierna żona morduje swojego męża, który niedawno powrócił z wojny, chowa go, a na jego grobie sadzi lilie – symbol wierności i niewinności. Chce w ten sposób ukryć występki, których dopuściła się pod nieobecność męża. Następnie pani udaje się z wizytą do pustelnika, któremu przyznaje się do winy i szuka u niego pokuty. Pustelnik zapewnia ją jednak, że jej zbrodnię ujawnić może tylko zmarły mąż. Kobieta nie żyje jednak w spokoju, mimo upływającego czasu, aż wreszcie zjawiają się bracia męża, którzy walczą o jej względy. Kobieta znów prosi pustelnika o radę, który sugeruje, by każdy z braci splótł dla niej wianek. Kwiaty na wianki pochodzą z grobu zamordowanego brata, który w dniu ślubu kobiety z jego bratem pojawia się w kościele, mówi, że lilie pochodzą z jego mogiły, kobieta więc należy do niego porywa ją ze sobą, cerkiew zapada się pod ziemię i wyrastają na niej lilie. Prawda jest tu także narzędziem sprawiedliwości i kary zarazem, zbrodnia nie może pozostać w ukryciu i bez pokuty. Prawda zawsze domaga się sprawiedliwości za popełnione zbrodnie i nie przedawnia się. Nie można przed nią uciec, nawet jeśli zdaje się, że nie ma na świecie nikogo, kto może ją ujawnić. Prawda tutaj również utożsamiana jest z siłą wyższą, czymś niemalże pochodzenia boskiego, co znajduje się ponad ludzkimi siłami i prawami. Należy zawsze ją respektować.
Prawda spełnia więc różne funkcje w życiu człowieka. Może stanowić ona ulgę, ucieczkę od cierpienia, poprzez ujawnienie prawdy człowiek może się wyzwolić i rozpocząć duchową przemianę. Życie w kłamstwie opisywane w literaturze jest jako życie w obłędzie i w cierpieniu. Prawda często zyskuje wymiar metafizyczny, utożsamiana jest z siłą wyższą, która zawsze znajdzie sposób, by się ujawnić. Za bezczeszczenie prawdy i zbrodnię zawsze należy się kara. Osoby, które o tym zapominają, czeka surowa kara.