„Ziele na kraterze” to powieść oparta o wspomnienia jej autora, czyli Melchiora Wańkowicza. Ma ona formę swoistego pamiętnika, w którym autor opisuje swoje życie rodzinne oraz dorastanie dwóch córek, Krystyny i Marty.
„Ziele na kraterze” Melchiora Wańkowicza to dzieło oparte o wydarzenia zaczerpnięte prosto z jego życia. Autor opisuje bowiem kolejne etapy dorastania swoich córek, związane z tym wydarzenia oraz ich wejście w dorosłość.
„Ziele na kraterze” to powieść Melchiora Wańkowicza, która powstała w roku 1951, ale po raz pierwszy opublikowano ją w roku 1957 przez stowarzyszenie PAX. Ma ona formę wspomnień Wańkowicza z wydarzeń mających miejsce w jego własnej rodzinie i opowiada głównie o dorastaniu dwóch córek autora, Krystyny i Marty. Tytuł powieści brzmiący „Ziele na kraterze” ma sens metaforyczny.
„Ziele na kraterze” ukazało się po raz pierwszy w roku 1957. Zawiera wiele wątków autobiograficznych z życia jej autora, Melchior Wańkowicz opisał bowiem doświadczenia z życia własnej rodziny, związane z dorastaniem dwóch córek, Krystyny i Marty. W związku z tym powołane przez niego do życia postaci z powieści oparte są na faktycznie żyjących osobach.
„Ziele na kraterze” Melchiora Wańkowicza to powieść z roku 1957 oparta o osobiste doświadczenia pisarza. Opisuje on w niej bowiem życie własnej rodziny, na którą składa się jego żona oraz dwie córki, Krystyna i Marta. Wańkowicz w tekście o charakterze fabularyzowanego pamiętnika przybliża czytelnikowi wiele lat, w czasie których jego dzieci powoli dorastały. Dzieło składa się z wielu istotnych wątków.
„Ziele na kraterze” to powieść Melchiora Wańkowicza. Ukazuje ona jego życie rodzinne oraz dorastanie dwóch córek, Marty i Krystyny. Po raz pierwszy opublikowana została w roku 1957. Ma ona wyraźnie autobiograficzny i pamiętnikowy charakter. W tekście Wańkowicza można wskazać wiele motywów literackich.
Śmierć braci Zofii. Narodziny córek Wańkowicza, Krystyny i Marty. Troska rodziców o zdrowie Krysi, która często chorowała. Wizyty z Krysią u różnych lekarzy.
Ludzie przywiązują się do miejsc i wiążą z nimi swoje życie. Zakładają tam rodziny, budują społeczności, prowadzą życie kulturalne i bawią się z innymi członkami swoich społeczności. Wybrane miejsca potrafią także pozostać w ludzkiej pamięci przez długi czas, nawet gdy przestają istnieć w rzeczywistości. We wspomnieniach miejsca te wciąż są żywe, funkcjonują i można do nich wrócić w każdej chwili.
Stan wojenny, który został wprowadzony 13 grudnia 1981 roku w Polsce, był dla społeczeństwa szczególnym momentem. Wspomina się go jako jedno z najważniejszych i najbardziej tragicznych wydarzeń, jakie spotkały kraj pod koniec XX wieku. Odcisnął on trwałe piętno na historii, kulturze i sztuce, a zatem także na literaturze.
Wolność jest jedną z najważniejszych wartości dla wielu ludzi lub nawet całych społeczności. Za nią ginęły w wojnach całe armie, powstało na jej temat wiele powieści, poematów czy pieśni. Jest to także coś, co jest zazwyczaj odbierane ludziom jako pierwsze w systemach totalitarnych. Wolność jednostki jest bowiem niepożądana i zagraża władzy i jej autorytetowi.
Społeczeństwo funkcjonuje w spokoju i rozwija się głównie dzięki zachowaniu porządku, a zawdzięcza to ustalonym normom społecznym. Większość osób każdego dnia stosuje się do nich, dzięki czemu wszyscy wiedzą, czego mogą się po innych spodziewać. Porządek społeczny ma różne źródła, może się na przykład wywodzić z założeń konkretnej religii i jest on także zazwyczaj regulowany prawem. Zdarzają się jednak wypadki podjęcia buntu przeciwko społecznym regułom.
Cywilizacja doświadczyła w swojej historii różnych rodzajów systemów totalitarnych. Szczególnym tego przykładem był XX wiek w Europie, kiedy to do głosu doszły tam takie reżimy jak faszyzm, nazizm czy stalinizm i rządy Związku Radzieckiego na wschodzie kontynentu. Zaowocowało to różnymi dziełami, które opisują funkcjonowanie państw totalitarnych.