Giovanni Boccaccio jest autorem „Dekameronu” – słynnego zbioru stu opowiadań, wydanego około roku 1470. Wśród zawartych w tekstów znajduje się nowela „Sokół”. Przedstawiona została w piątej części i opowiada ona historię mężczyzny, który dla miłości poświęcił wszystko, łącznie z ukochanym sokołem.
Wielkie czyny, wydarzenia historyczne czy polityczne przewroty często łączy jedna kwestia, Aby ich dokonać, konieczna czasami jest jednostka, która poświęci się dla innych, zrezygnuje z własnego szczęścia i marzeń i dokona czynów wielkich, które mogą nawet doprowadzić do jej śmierci. W literaturze chętnie twórcy z różnych epok przedstawiali bohaterów, którzy zrezygnowali ze swojego życia prywatnego na rzecz wielkich planów i celów, których efekty wywierały wpływ czasami nawet na cały naród.
Każdy jest kowalem własnego losu – tak brzmi to popularne powiedzenie. Można je rozumieć w taki sposób, że człowiek jest w pełni odpowiedzialny za to jak wygląda jego życie, a co za tym idzie także za to, jaką jest osobą.
Literatura od początku swojego istnienia porusza wiele zróżnicowanych zagadnień. Opowiada ona o relacjach międzyludzkich, o społeczeństwach, o niezwykłych historiach i czynach, jakich dokonała ludzkość, ukazuje czytelnikowi inną perspektywę spoglądania na świat, a nawet potrafi zmienić jego światopogląd.
W średniowieczu wyjątkowo powszechny był strach przed śmiercią. Wiązało się to z tym, że nieustannie zagrażała ona każdemu człowiekowi. Przez kontynent nieustannie bowiem przetaczały się kolejne wojny i konflikty zbrojne, ludzie cierpieli z powodu głodu i ciągle atakowały ich kolejne choroby i epidemie.
Walka dobra ze złem o duszę ludzką i władzę nad światem to jeden z najczęściej wykorzystywanych przez autorów motywów literackich. Jej opis często służy do prób zrozumienia i ustalenia, jaki z natury jest człowiek, dobry czy zły, który z tych pierwiastków osiąga w jego duszy i umyśle przewagę.
Przeciwności losu to coś, z czym zmaga się w ciągu życia każdy człowiek, mimo iż wszyscy życzą sobie, by było ich jak najmniej. Są one jednak nieodłączną częścią ludzkiego losu i mają wiele twarzy. Przeciwności nie są sprawiedliwe.
Jednym z najbardziej docenianych aktów dobroci, na jaki może dobrowolnie zdobyć się jeden człowiek dla drugiego, jest poświęcenie się. Ma ono wiele twarzy. Może być oddaniem kanapki głodnemu bliźniemu, opieką nad porzuconym dzieckiem czy oddaniem za kogoś życia. Ludzie często poświęcają się w imię ideałów, jakichś wyższych wartości, by ostatecznie całej społeczności żyło się lepiej.
Życie po śmierci jest tematem, który od zawsze fascynował ludzkość. Tworzyła ona sobie różne wizje tego, co dzieje się z człowiekiem, który zmarł – czy istnieją zaświaty, jak one wyglądają i jak trzeba żyć, by zasłużyć na wieczną nagrodę.
Jedną z wielu aktywności, jakie ludzie chętnie podejmują w ciągu swojego życia, jest podróżowanie. Może mieć ono różny cel. Czasami wiąże się ono z chęcią odkrywania nowych miejsc, w innym przypadku człowiekiem kieruje potrzeba handlu i zarobku.
Tam, gdzie jest zbrodnia, musi też być i kara. Jest to prawda znana ludzkości praktycznie od początku jej istnienia. Temu zagadnieniu wiele refleksji poświęcają różni filozofowie, stanowi ono także podstawę różnych systemów prawnych.
Sławomir Mrożek to jeden z najważniejszych polskich twórców dzieł dramatycznych. jest on znany przede wszystkim jako autor „Tanga”, czyli dramatu wydanego po raz pierwszy w roku 1964, a wystawionego już rok później. Dzieło to obrazuje zaniepokojenie Mrożka, jakie wzbudzały w nim zmiany społeczne w XX wieku. Ukazał to, opisując w dramacie losy pewnej rodziny, w której doszło do odwrócenia pewnych wartości, przez co popadła ona w chaos. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się w ciągu zaledwie jednej doby i to nie całej.