Juliusz Słowacki w dramacie romantycznym „Balladyna” opisał historię kobiety, która chciała sięgnąć po władzę i próbowała zdobyć ją, uciekając się do straszliwych zbrodni. Zaczęła od zamordowania własnej siostry, która stała jej na drodze do zawarcia korzystnego małżeństwa.
Każdy dzień na zamku pana Kirkora zaczynał się podobnie. Wszyscy rano zaspani ruszali do swoich obowiązków i stopniowo kamienne mury napełniały się gwarem rozmów, skrzypieniem drewna, stukaniem utensyliów w kuchni, gdakaniem ptactwa czy też szelestem ubrań.
Jedną z najważniejszych polskich komedii jest „Zemsta”, której autorem jest Aleksander Fredro. Opublikowana została ona w toku 1834. W dziele tym Fredro zawarł wiele elementów komicznych, kryjących się w używanym przez bohaterów języku w czy w różnych sytuacjach, doprowadzających czytelnika do rozbawienia.
Komedia jest gatunkiem znanym ludzkości już od początku istnienia kultury i sztuki, który zmieniał się przez wieki, ale ostatecznie wciąż jest żywy i obecny także we współczesnych czasach. Jednym z najwybitniejszych dzieł polskiej literatury w tym gatunku jest „Zemsta” Aleksandra Fredry. Opowiada ona o losach sporu o zamek połączonych z historią miłosną.
W więzieniu Balladyna trafiła do celi z zupełnie obcym jej mężczyzną, który również czekał na wyrok. Tak samo jak ona miał być sądzony za morderstwo. Balladyna sądziła, że być może uda jej się nawiązać jakąś nić porozumienia z nim, jednak tamten uparcie milczał.
W swoim słynnym dramacie romantycznym pod tytułem „Balladyna” Juliusz Słowacki opowiedział okrutną historię bohaterki dążącej do spełnienia swojego celu za wszelką cenę. Oprócz niej w utworze pojawia się wiele postaci z dalszego planu, a wszystkie są w jakiś sposób powiązane z działaniami Balladyny. Każda z tych postaci ma własną historię oraz motywacje, jakie popychają ją do działania.
Alina z Balladyną zbierały w lesie maliny. Młodszej z sióstr szło to o wiele szybciej, natomiast Balladyna zerwała raptem kilka owoców. Alina obserwowała ją uważnie od jakiegoś czasu, mogła sobie na to pozwolić, miała mnóstwo czasu.
Wiele aspektów twórczości romantyków stało w opozycji do poprzedniej epoki i do dzieł klasycystów. Tak było również w przypadku dramatu romantycznego. Łamał on bowiem zasady obowiązujące w klasycznym teatrze, znanym od wieków.
Dramat romantyczny „Balladyna” napisany został przez Juliusza Słowackiego w roku 1834, a wydano go po raz pierwszy w Paryżu w roku 1839. Opowiada on o losach głównej i zarazem tytułowej bohaterki, która popełnia straszliwą zbrodnię i zabija własną siostrę, by wyjść za mąż za bogatego rycerza.
„Balladyna” jest jednym z najbardziej znanych utworów nie tylko Juliusza Słowackiego, ale także polskiego romantyzmu. Obecne jest w nim wiele wątków, które łączy razem postać tytułowej Balladyny. Problematyka tego dzieła skupia się przede wszystkim na kwestiach moralnych, takich jak wina i kara oraz na zagadnieniach politycznych, ponieważ wiele spośród przedstawionych postaci próbuje dążyć do osiągnięcia władzy lub staje się jej ofiarą.
Dramat „Balladyna” opisuje historię kobiety, która bezwzględnie dążyła do celu, jakim było osiągnięcie władzy absolutnej. Na tej drodze Balladyna popełnia liczne zbrodnie, po kolei usuwając ludzi, którzy mogliby jej w jakiś sposób zagrażać.
W roku 1839 w Paryżu opublikowany został jeden z najsłynniejszych dramatów epoki romantyzmu, czyli „Balladyna” Juliusza Słowackiego. W dziele tym aspekty realistyczne przeplatają się z motywami fantastycznymi i baśniowymi w sposób charakterystyczny dla dzieł tej epoki, mocno inspirującej się folklorem i ludowością. Baśniowość dramatu ukazana jest dzięki wielu fantastycznym postaciom.