Jednym z najsłynniejszych dzieł polskiej literatury jest komedia „Zemsta” autorstwa Aleksandra Fredry. Opublikowano ją w roku 1834, a mimo to wciąż jest obecna w dyskusji o kulturze i zdobywa kolejnych czytelników. Doczekała się także swoich adaptacji, teatralnych oraz filmowych. „Zemsta” jest więc dziełem, które nie tylko śmieszy, ale także przyciąga swoją uniwersalnością.
Jedną z trzech zachowanych od czasów antyku komedii Arystofanesa są „Chmury”. Sztuka ta opowiada o nowoczesnych metodach wychowania młodzieży w starożytności, które uosabiają w dziele sofiści. W utworze pojawia się wiele postaci, także opartych na faktycznie istniejących osobach, takich jak Sokrates.
Problemy finansowe rolnika Strepsjadesa. Fejdipides zaciąga długi przez hazard i miłość do koni. Strepsjades martwi się, że nie jest w stanie spłacić długów syna.
Juliusz Słowacki, tworząc „Balladynę”, inspirował się ludowością i folklorem podobnie jak inni romantycy w tamtych czasach. W jego dziele realizm i fantastyka przeplatały się więc ze sobą. W przeciwieństwie do innych autorów nie podchodził on do tych kwestii z naukową powagą i kpi z traktowania ich, jakby były one źródłem historycznym.
Wysoki Sądzie! Zgromadziliśmy się tu dzisiaj z zamiarem bezwzględnego osądzenia obecnej tutaj Balladyny. Jest ona winna zbrodni przez wszystkich uważanej za niewybaczalną. Zamordowała bowiem swoją siostrę, Alinę, ukryła ten fakt, a następnie zabiła jeszcze wiele innych osób, między innymi swojego męża, dwóch kochanków i innych, niewinnych ludzi.
Szybko okazało się, że to Alina pierwsza zbierze dzbanek pełen malin. Balladyna z nieukrywaną zazdrością patrzyła, jak siostra szybko gromadzi owoce, nie plamiąc sobie nawet przy tym rąk ich czerwonym sokiem.
Ciało Aliny opadło na ziemię. Paprocie wokół upstrzone były jej ciemną krwią, lśnił od niej także nóż w ręku Balladyny. Zszokowana dziewczyna jak w transie wypuściła narzędzie zbrodni, które upadło tuż obok zwłok.
Kazimierz Wierzyński to znany polski literat, który tworzył w XX wieku. Był współpracownikiem czasopisma Skamander, wchodził również w skład grupy literackiej o tej samej nazwie. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wniósł powiew świeżości, pisząc o radości z życia, co widać między innymi w wierszu „Zielono mam w głowie”, który ukazał się w tomiku „Wiosna i wino” z 1919 roku.
Od wielu lat w przestrzeni publicznej toczy się debata na temat terenów zielonych i dbania o nie. Pojawia się coraz więcej głosów odnośnie powiększania ilości zieleni w miastach oraz dbania o tę, która już się w nich znajduje.
Śmierć była szczególnie chętnie opisywana w dziełach z epoki romantyzmu, do tego stopnia, że stała się ona jedną z cech szczególnych przypisanych bohaterowi romantycznemu. Motyw ten szczyt swojej popularności przeżywał właśnie w romantyzmie.
Od zawsze na świecie istniało dobro i zło, które walczą ze sobą i wzajemnie się wykluczają. Wielokrotnie można mieć wrażenie, że częściej to zło triumfuje i przysłania sobą całe dobro, jakie istnieje. Zło jest bowiem bardziej widoczne i często przeraża swoim okrucieństwem.
Każdy człowiek musi dokonać w swoim życiu wielu wyborów, a następnie ponosi ich konsekwencje. Czasami są one dla niego korzystne, a czasami konieczne jest wzięcie na siebie odpowiedzialności za swoje błędy.