Dramat „Wesele” autorstwa Stanisława Wyspiańskiego jest jednym z najważniejszych dzieł epoki Młodej Polski. Inną jej nazwą bywał neoromantyzm, co od razu wskazywało na powiązania tego czasu z okresem, w którym popularny był romantyzm. „Wesele” bywa więc nazywane dramatem neoromantycznym, spełnia bowiem szereg wymogów gatunkowych i wpasowuje się w to, jak takie dzieło powinno być skonstruowane.
Neoromantyzm cechował się przede wszystkim indywidualizmem oraz uwielbieniem do sztuki samej w sobie. Twórcy Młodej Polski – podobnie jak romantycy tacy jak Mickiewicz – głęboko fascynowali się mistycyzmem, duchowością, ale także ludowością i folklorem, z którego czerpali wiele inspiracji. W czasach neoromantyzmu przerodziło się to wręcz w chłopomanię. Sięgano także po symbolizm i głębokie metafory, przy pomocy których artyści oddawali rzeczywistość w swoich dziełach. Podobnie jak romantyzm czasy Młodej Polski mocno skupiały się na kwestiach niepodległości, tożsamości narodowej oraz wyzwolenia ojczyzny spod okupacji zaborców, która trwała już od ponad wieku. Wszystkie te cechy występują właśnie w „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego.
Przede wszystkim dramat ten zawiera w sobie połączenie elementów realistycznych z fantastycznymi. W trakcie wesela w bronowickiej chacie nagle zaczynają się ukazywać gościom niezwykłe zjawy, powiązane z ważnymi dla Polski wydarzeniami historycznymi. Kryją one w sobie głęboką symbolikę, której odczytanie sprawia, że czytelnik patrzy na dramat z zupełnie innej strony. Wyspiański, podobnie jak romantycy, starał się promować ideę zbrojnej walki o odzyskanie niepodległości ojczyzny. Zamieścił w swoim dziele wiele wątków patriotycznych i skrytykował bezradność narodu wobec przemocy, jakiej poddawany był on już od wielu lat. W jego dziele jest obecna także ludowość. Wyspiański czerpał z tematyki ludowej, opisywał także bratanie się inteligencji z chłopstwem oraz popularną w czasach Młodej Polski ludomanię. Romantycy także chętnie sięgali do tego typu folkloru. Już samo umiejscowienie akcji dramatu w chłopskiej chacie świadczy o tym.
W „Weselu” Stanisława Wyspiańskiego można odnaleźć więc wiele cech neoromantyzmu i silnej inspiracji samym romantyzmem. Tematyka, sięganie do ludowości, zainteresowanie chłopstwem, zamieszczanie wątków patriotycznych oraz wspominanie o konieczności zbrojnego powstania – wszystko to sprawia, że dramat ten wpisuje się w założenia neoromantyzmu.