Do stworzenia dramatu zatytułowanego „Wesele” zainspirowało Stanisława Wyspiańskiego prawdziwe małżeństwo krakowskiego poety i chłopki, a ich wesele stało się okazją do spotkania się ze sobą wielu znakomitych gości, którzy posłużyli autorowi jako inspiracje do stworzenia wielu postaci w swoim dziele, na przykład obecnych tam chłopów. Kreacja Czepca wzorowana była na chłopie z Bronowic, Błażeju Czepcu, szwagrze ojca Panny Młodej i jej wuju.
W swoim najsłynniejszym dziele, jakim jest dramat “Wesele”, młodopolski artysta, Stanisław Wyspiański, stworzył wiele barwnych postaci, ukazując tym samym przekrój polskiego społeczeństwa tamtych czasów. Wiele bohaterów inspirowanych było prawdziwymi ludźmi, których Wyspiański znał. W przypadku postaci Jaśka poeta oparł jego postać o sylwetkę brata prawdziwej panny młodej, czyli Jana Mikołajczyka.
Słynny dramat Stanisława Wyspiańskiego, zatytułowany „Wesele”, zainspirowany został faktycznymi wydarzeniami. Był to ślub krakowskiego artysty, Lucjana Rydla, z przedstawicielką chłopstwa, czyli Jadwigą Mikołajczykówną w roku 1900. Wyspiański zainspirował się nim i już rok później jego dramat został po raz pierwszy wystawiony na deskach teatralnych.
Najbardziej znane dzieło Stanisława Wyspiańskiego, czyli młodopolski dramat zatytułowany „Wesele”, po raz pierwszy wystawione zostało w teatrze w roku 1901. Jego akcja skupia się na wydarzeniach w trakcie wesela odbywającego się we wsi Bronowice. Odbywało się ono z okazji zaślubin krakowskiego poety z chłopką i odnosiło się do faktycznego małżeństwa Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną.
Stanisław Wyspiański umieścił w dramacie „Wesele” wiele postaci, reprezentujących różne grupy społeczne i profesje, dzięki czemu chciał ukazać i zdiagnozować stan polskiego społeczeństwa w tamtych czasach. Włodzimierz Tetmajer stał się inspiracją dla postaci Gospodarza.
„Wesele” było inspirowane prawdziwym wydarzeniem, jakim był ślub w Bronowicach krakowskiego poety, Lucjana Rydla, z chłopką, Jadwigą Mikołajczykówną. Opisywane przez Wyspiańskiego wesele stało się dla niego podstawą do przedstawienia polskiego społeczeństwa z czasów mu współczesnych i do ukazania trapiących je problemów. Autor zaprezentował je, tworząc wiele postaci pochodzących z różnych grup społecznych i reprezentujących różne poglądy i profesje. Jedną z nich jest Panna Młoda.
W roku 1901 po raz pierwszy na deskach teatru wystawione zostało „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego. To jego najsłynniejsza sztuka, która została zainspirowana prawdziwym wydarzeniem, jakie było wesele krakowskiego poety, Lucjana Rydla, z jego pochodzącą z chłopstwa narzeczoną, czyli Jadwigą Mikołajczykówną we wsi Bronowice.
Bolesław Prus stworzył „Lalkę” jako powieść realistyczną, dlatego więc naturalne jest, że wprawne oko czytelnika odnajdzie w niej faktyczne wydarzenia historyczne, jakie miały miejsce w opisywanych przez autora czasach.
Utylitaryzm to wywodzący się jeszcze z XVII wieku kierunek w etyce, który zakłada, że to, co pożyteczne, jest dobre, a pożyteczne z kolei jest to, co można określić jako użyteczne. Działania, które są więc rozpatrywane jako użyteczne, zarówno dla jednostki, jak i dla większej grupy społecznej.
Pozytywizm był epoką, w której szczególny nacisk kładziony był na kwestie związane z pracą. Najważniejszymi pojęciami, jakie łączą się z tymi czasami są więc takie terminy jak praca organiczna czy praca u podstaw. Motyw pracy pojawia się w wielu powieściach tego okresu, także w dziele Bolesława Prusa zatytułowanym „Lalka”.
W „Lalce” Bolesława Prusa można znaleźć wiele odniesień do popularnych za życia autorów myśli i prądów filozoficznych oraz naukowych. Jednym z nich był scjentyzm, popularny w czasach, w którym dominował pozytywizm.
W wieku XIX rozpoczął się proces emancypacji kobiet, co znalazło swoje odbicie w wielu dziełach literackich z tego okresu. Motyw ten pojawia się między innymi w twórczości Bolesława Prusa, na przykład w powieści „Lalka”.