Przyroda odgrywa ważną rolę w życiu ludzi. Napisz rozprawkę, w której rozważysz trafność tego stwierdzenia. W argumentacji odwołaj się do wybranej lektury obowiązkowej oraz do innego utworu literackiego

W dziełach literackich autorzy często decydują się na zamieszczenie w nich przyrody. Spełnia ona wiele różnych funkcji – może być po prostu tłem wydarzeń, a może także przejąć rolę pełnoprawnego bohatera opowieści. Z wielu dzieł literackich wywnioskować można także, że przyroda spełnia ważną funkcję w życiu człowieka.

Rozważ sposoby nawiązywania do tradycji antycznej i biblijnej w literaturze oraz funkcje tych nawiązań. Punktem wyjścia do rozważań uczyń fragment tekstu Marii Wichowej. W pracy odwołaj się do: Małej Apokalipsy Tadeusza Konwickiego, innych utworów literackich z dwóch różnych epok oraz wybranego kontekstu.

„Doceniamy wielkość dokonań starożytnych  intelektualistów i twórców, naśladujemy ich dzieła […], ale starożytnych nie przerośliśmy, przetwarzamy tylko to, co przekazała nam tradycja” – tak brzmią słowa, których autorką jest Maria Wichowa.

Realizm i fantastyka. Rozważ, jaką funkcję pełni przenikanie się konwencji realistycznej i konwencji fantastycznej w tym samym utworze literackim. W pracy odwołaj się do: wybranej lektury obowiązkowej, innych utworów literackich z dwóch różnych epok oraz wybranego kontekstu.

Realizm i fantastyka – te dwa aspekty przenikają się między sobą w wielu dziełach literackich. Dzieje się tak już od samego początku istnienia literatury. W starożytności byli to na przykład bogowie, aktywnie wpływający na świat ludzi i ich działania. Szczególnie istotny stał się ten aspekt w czasach epoki romantyzmu.

Utwór literacki jako wyraz tęsknoty za ojczyzną. Omów zagadnienie na podstawie Pana Tadeusza Adama Mickiewicza. W swo­jej od­po­wie­dzi uwzględ­nij rów­nież wy­bra­ny kon­tekst.

Literatura polska przez długi czas koncentrowała się na problematyce ojczyzny, jej zniewolenia i tęsknoty za nią. Miało to swoje źródło między innymi w zaborach, pod którymi Polska znajdowała się przez sto dwadzieścia trzy lata, licznych wojnach, które przetoczyły się przez teren Polski czy nawet okupacji.

Tango jako obraz współczesnego świata

Sławomir Mrożek po raz pierwszy opublikował dramat „Tango” w roku 1964. Na deskach teatru utwór wystawiono już rok później. Autor opisał w swoim dziele historię pewnej rodziny, w której występuje odwrócony konflikt pokoleń.

Komizm w Tangu

Komizm określany jest przede wszystkim jako kategoria estetyczna, która potrafi wzbudzać w odbiorcach śmiech i rozbawienie. Do tej definicji zalicza się przede wszystkim okoliczności, które są w stanie doprowadzić człowieka do takiej reakcji.

Tango – konflikt pokoleń w utworze

„Tango” autorstwa Sławomira Mrożka po raz pierwszy opublikowano w roku 1964, a już rok później wystawiono je na deskach teatru. Jest to jeden z najważniejszych dramatów polskiej literatury i przekazuje wciąż aktualne wartości.

Funkcja informatywna języka – co to jest? Przykłady użycia

Funkcja informatywna języka jest jedną z najważniejszych w codziennym użyciu. Dzięki niej przekazuje się informacje dotyczące pracy, zakupów, transportu i innych dziedzin życia. Zwykle używa się jej nieświadomie, gdyż naturalny język jest wypełniony zwrotami o informatywnym charakterze. Zdania oznajmujące przekazują wybraną treść bez emocji i ozdobników, dając jasny komunikat słuchaczowi lub czytelnikowi.

Tango jako dramat społeczny

Jednym z najważniejszych dramatów literatury polskiej wciąż pozostaje opublikowane w 1964 roku „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka. Dzieło to opowiada o losach rodziny, w której pojawia się odwrócony konflikt pokoleń.

Ostatnia próba – interpretacja

Kazimiera Iłłakowiczówna to polska pisarka i tłumaczka, której twórczość obejmuje trzy okresy literackie – Młodą Polskę, dwudziestolecie międzywojenne oraz literaturę współczesną. To wyjątkowo barwna postać – była osobistym sekretarzem Józefa Piłsudskiego, przyjaciółką Skamandrytów, sanitariuszką, feministką.

Anafora – co to jest i jaką pełni funkcję w tekście?

Anafora, czyli po grecku „podniesienie”, to środek stylistyczny, który polega na celowym powtórzeniu słów lub fraz rozpoczynających wersy w wierszu bądź zdań w utworze napisanych prozą. Dzięki niemu można nadać wierszowi rytm i podkreślić znaczenie konkretnej frazy. Rozpoznanie anafory w utworze jest łatwe, gdyż wystarczy jeden krótki powtarzający się wyraz, by mówić o jej zastosowaniu.