Franciszek Karpiński to jeden z czołowych pisarzy epoki oświecenia, który uważany jest za prekursora nurtu sentymentalnego w polskiej literaturze. Tworzył wiersze patriotyczne, religijne, sielanki, elegie, a także wiersze miłosne, których przykładem jest utwór „Do Justyny. Tęskność na wiosnę”.
Z impresywną funkcją języka większość ludzi spotyka się na co dzień. Jej zadaniem jest przekonywanie odbiorcy do wykonania konkretnego działania, a więc wpływanie na jego zachowanie. Impresywny język wykorzystuje się głównie w reklamach, poradnikach i przemówieniach, choć jego elementy pojawiają się w większości dzieł literackich i codziennej mowie.
Motyw deesis pojawia się głównie w literaturze sakralnej i wczesnego średniowiecza. Polega na wykorzystaniu postaci Maryi lub Jana Chrzciciela jako osób, które mogą wstawić się u Jezusa w celu wyproszenia określonych łask.
Dialektyzacja polega na celowym wprowadzaniu do utworu elementów gwary i dialektu charakterystycznych dla danego regionu. W literaturze dialektyzacja jest stosowana jako jeden ze środków stylistycznych. Dzięki niej tekst staje się naturalniejszy i lepiej oddaje charakter postaci opisywanych w dziele. Z dialektyzacji korzystali często autorzy, którzy tworzyli dzieła opisujące dawną wieś lub życie górali.
Jednym z najważniejszych polskich dramatów wciąż pozostaje „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka. Po raz pierwszy dzieło zostało opublikowane w roku 1964, a wystawiono je już rok później. Mrożek opisał w swoim dziele odwrócony konflikt pokoleń, w którym to młody człowiek domaga się od rodziny respektowania obyczajów i dawnych tradycji.
Jednym z najważniejszych dramatów literatury polskiej wciąż pozostaje „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka. Po raz pierwszy opublikowano je w roku 1964, a wystawienia doczekało się w ciągu kolejnego roku. Dramat opowiada o odwróconym konflikcie pokoleń w rodzinie, w której przestały obowiązywać jakiekolwiek zasady i konwenanse.
Leopold Staff to wybitny polski poeta i eseista XX wieku, nominowany niegdyś nawet do literackiej Nagrody Nobla. Kojarzymy go z okresem dwudziestolecia międzywojennego i epoką literacką Młodej Polski.
W dramacie Sławomira Mrożka pod tytułem „Tango” czytelnik spotyka się z wieloma barwnymi postaciami. Bohaterowie – z wyjątkiem Edka – należą do jednej rodziny, w której występuje odwrócony konflikt pokoleń. Każda z opisanych postaci ma własny charakter i wyraźnie zarysowane motywacje swoich działań.
Pokolenie Kolumbów to nazwa określająca grupę literatów, których okres wchodzenia w dorosłość przypadł na czas II wojny światowej. W ich twórczości często spotykamy niezgodę, żal i ból związany z wojennymi doświadczeniami. Niejednokrotnie nawołują do patriotyzmu i snują refleksję nad znaczeniem bohaterskiej śmierci i wolności człowieka. Obrazy, które widzieli odbiły ogromne piętno w ich sercach i umysłach. Jednym z przedstawicieli tej grupy jest Tadeusz Gajcy, autor wiersza „Epitafium”.
W dramacie autorstwa Sławomira Mrożka, czyli w „Tangu” po raz pierwszym wydanym w roku 1964, odnaleźć można ślady konfliktu klasowego. Pisarz stworzył bohaterów pochodzących z lepiej sytuowanej grupy społecznej, wiążącej się z artystami i przeciwstawił jej reprezentanta klasy niższej. Jest nim brutalny, prosty i wykazujący się ogromną siłą Edek.
Sławomir Mrożek jest autorem jednego z najważniejszych polskich dramatów, czyli dzieła zatytułowanego „Tango”. Opowiada w nim o konflikcie pokoleniowym i klasowym, przedstawiając świat, w którym nie ma już żadnych zasad moralnych, do których mogłaby się stosować rodzina złożona z takich postaci jak Eleonora, Stomil, Eugenia, Artur i Eugeniusz.
Satyra jest nieodłączną częścią kultury i sztuki, ludzie bowiem lubią dostrzegać w innych liczne wady i krytykować. Satyra ubierała ostrze krytyki w rozrywkową formę i pozwalała ludziom łatwiej się z nią oswoić i spojrzeć na swoje wady z dystansem. Gatunek ten znany był już w średniowieczu i autorzy chętnie z niego korzystali, by opisać swoje obserwacje dotyczące tego, jak funkcjonuje społeczeństwo wokół nich.