Na ogólny sens utworu wpływ ma wiele rzeczy. Może to być interpretacja czytelnika, może intencja autora, zastosowane metafory lub jeszcze wiele innych czynników. Między innymi jest to nadany utworowi tytuł, który może naprowadzić odbiorcę na przykład na konkretny trop interpretacyjny i zmienić sposób jego spojrzenia na cały tekst.
Zło jest znane ludzkości od początku jej istnienia. Definiowano je na różne sposoby i dla wielu społeczności mogło ono znaczyć coś innego, ale sama jego obecność jest niezaprzeczalna. Najczęściej oznacza ono czyny, które zakłócają naturalny porządek w zbiorowości i przyczyniają się do cudzego cierpienia, często niezawinionego.
Kwestie moralne są tym, co zazwyczaj wzbudza w ludziach wiele kontrowersji i prowokuje ich do dyskusji. Od początku istnienia cywilizacji toczą się rozmowy odnośnie tego, jak powinien się zachowywać dobry człowiek, zwłaszcza w trudnej sytuacji, w której znalazł się wbrew swojej woli. Im większe niebezpieczeństwo, im więcej przeszkód do pokonania, tym bardziej docenia się szlachetne zachowanie i poświęcenie bohaterów.
Od początku swojego istnienia ludzkość doświadcza cierpienia i próbuje je zrozumieć czy nadać mu sens. Jest ono bowiem nieodłączną częścią życia i spotyka się z nim absolutnie każdy człowiek, stąd ta rozpaczliwa potrzeba tego, by cierpienie to osadzić w zrozumiałych dla każdego ranach i wyjaśnić sobie jego obecność w ludzkim doświadczeniu.
Jan Kochanowski jest wybitnym polskim literatem epoki renesansu. Pisał między innymi fraszki, poematy, treny, czy pieśni. Niektóre z jego utworów mają charakter ironiczny, żartobliwy. Natomiast „Pieśń IX”, ze zbioru „Pieśni. Księgi wtóre” jest dziełem refleksyjnym, poruszającym tematykę ludzkiego losu i nadziei.
Halina Poświatowska to polska poetka i pisarka drugiej połowy XX wieku. Choroba serca miała silny wpływ na jej twórczość, ponieważ wiersze Poświatowskiej krążą wokół tematyki przeplatającej się śmierci i miłości. „Jestem Julią” to jeden z jej najpopularniejszych utworów, który pochodzi z tomiku „Hymn bałwochwalczy”, został on wydany w 1958 roku.
Doktor Rieux rozumiał, że nie każdy czuł powołanie do poświęcania się za innych i że nie każdy jest bohaterem. Wiedział też, że to naturalne, że ludzie dążą do własnego szczęścia i że to ono ich najbardziej obchodzi i że rządzi nimi prosty instynkt przetrwania.
Rambert mógłby się wstydzić wielu rzeczy po wyjeździe z Oranu. Jedną z nich byłoby jego własne tchórzostwo. Doktor Rieux, Tarrou i inni nieustannie narażali swoje zdrowie i życie, by ratować chorych, on zaś porzuciłby ich na pastwę epidemii.
Dziennikarz Rambert początkowo chciał wydostać się z Oranu, do swojej ukochanej, potem zaś nagle zrezygnował z tego zamiaru. Tłumaczył to tym, że nadal chciał być u jej boku, ale wstyd by mu było być szczęśliwym, mając świadomość, że w mieście nadal cierpią i umierają ludzie, których znał. Wstyd ten sprawił, że wolał narazić swoje życie i zostać w Oranie do końca epidemii.
Opis szpitala ukazuje swego rodzaju inny świat, w którym zmienia się rzeczywistość, a rzecz zdają się być wręcz nierealne. Sama rozmowa między doktorem Rieux, Tarrou i Rambertem skrytymi za maskami, przypominającymi posągi, pokazuje, że wejście do odizolowanego świata, jakim był szpital, zmienia ludzką percepcję.
Albert Camus jest autorem powieści pod tytułem „Dżuma”, w której opisane zostały losy ludzi dotkniętych śmiertelną zarazą w algierskim mieście Oran. Choroba ta odcięła to miejsce od reszty świata, a jego mieszkańców wystawiła na ciężką próbę.
Albert Camus jest autorem powieści zatytułowanej „Dżuma”. Opisał w niej historię epidemii tytułowej zarazy w algierskim mieście Oran. Ukazał także różne postawy, jakie przybrali w tych trudnych chwilach mieszkańcy tego miejsca, zmagający się izolacją, poczuciem zagrożenia i wszechobecną śmiercią. Książka ta powstała w latach czterdziestych, po II wojnie światowej.