Miłość ma różne oblicza, o czym wie każdy, kto się z nią spotkał. Jest to jedno z najważniejszych i najsilniejszych uczuć, których doświadcza w swoim życiu człowiek i w związku z tym od zawsze fascynowała ona między innymi artystów.
W życiu każdego człowieka ma miejsce wiele istotnych wydarzeń, które mogą wpływać na to, jak potoczą się jego dalsze losy. Czasami jednak ma on do czynienia z czymś, co nazwać można wydarzeniami przełomowymi, a ich skutki potrafią zdefiniować to, kim człowiek będzie i jak kształtować się będą jego postawy, światopogląd i podejmowane decyzje.
Filozofia poświęca wiele miejsca refleksji na temat tego, czy człowiek jest raczej samotną wyspą, czy może nie byłby w stanie przeżyć bez społeczeństwa i ma względem niego przez to konkretne obowiązki.
W literaturze wielokrotnie można się spotkać z przedstawieniem konfliktu między osobistym szczęściem a poświęceniem się dla większej idei. Wartości te bowiem często wykluczają się ze sobą, a bohaterowie literaccy zmuszeni są do wyboru jednej z nich.
Literatura spełnia wiele funkcji – między innymi zabawia czytelnika, ukazuje mu odmienne perspektywy i punkty widzenia lub służy za skarbnicę pamięci narodowej. Często też z jej pomocą autorzy rozliczają się z danymi wydarzeniami lub oceniają pewne etapy w dziejach swojej ojczyzny.
Jednym z zagadnień często podejmowanych w literaturze na przestrzeni wszystkich epok był naród oraz jego tożsamość. Autorzy wielokrotnie pochylali się nad tym tematem oraz poświęcali mu wiele refleksji – dotyczących jego natury, charakteru czy sposobu, w jaki on funkcjonował.
W wielu dziełach autorzy wykorzystywali motyw pojawienia się duchów, widm i zjaw. Często w ten sposób sygnalizowali rzeczy, które nie były wiadome żywym bohaterom tekstów. W ten sposób radził sobie już William Szekspir, tworząc na przykład „Hamleta”, w którym to dramacie bohater rozmawia z duchem swojego ojca. Z zabiegu tego korzystali także autorzy polskiego pochodzenia. Był to na przykład Stanisław Wyspiański w dramacie „Wesele” oraz Adam Mickiewicz w „Dziadach”.
Nad tym, na czym polega prawdziwe człowieczeństwo głowiło się wielu filozofów już od zarania dziejów. Powstało wiele definicji tego zjawiska, dociekano, jakie jest jego źródło i dlaczego niektórzy ludzie nie potrafią go okazywać. Wiele z tych rozważań sprowadza się do tego, że istotą prawdziwego człowieczeństwa jest okazywanie współczucia i miłosierdzia innym i niesienie im pomocy, gdy tego potrzebują.
Znane powiedzenie głosi, że każdy jest kowalem swojego losu i może go swobodnie kształtować według własnych upodobań. Jednak powiedzenie to nie uwzględnia wielu czynników, jakie pojawiają się w życiu człowieka, a na które nie ma on wpływu. Często okazuje się jednak, że to właśnie one wywierają największy wpływ na ludzkie życie.
Odpowiedzialność jest nieodłączną częścią życia ludzkiego. Każdy jest za coś odpowiedzialny – za siebie, za swoje życie, za rodzinę, bliskich, pracę, przygarnięte zwierzę. Jednak nie każdy się na tę odpowiedzialność godzi, niektórzy próbują bowiem przed nią uciec i nie przyjmują konsekwencji, jakie wypływają z niej. Z kolei inne osoby wykazują się siłą charakteru i godzą się ze wszystkimi aspektami, jakie niesie ze sobą odpowiedzialność.
Postawa prometejska – zwana także prometeizmem – jest postawą, której korzenie sięgają czasów starożytności. Polega ona na tym, że wybrana jednostka podporządkowuje swoje cele i działania dobru ogółu, większej zbiorowości.
Współcześnie ludzie raczej rzadko skupiają się na tym, czym tak naprawdę jest dla nich człowieczeństwo – są zbyt zajęci próbą zapewnienia sobie bytu, pracą i licznymi obowiązkami, jakie narzuca na nich współczesne życie. Tymczasem na przestrzeni wieków wielu filozofów i artystów zastanawiało się nad tym, co to właściwie znaczy – być człowiekiem?