Ludzkie życie to nieustające zmiany, poszukiwanie wciąż kolejnych odpowiedzi i odkrywanie nowych horyzontów. Nie można się zatem dziwić, że często jest ono porównywane do wędrówki i w taki też sposób przedstawiane. W czasie wędrówki człowiek spotyka wiele nowych osób, doświadcza zupełnie odmiennych sytuacji i poszerza się jego wiedza. Podobnie może wyglądać droga życia. Motyw wędrówki to jeden z najstarszych występujących w literaturze, pojawia się bowiem już w dziełach z okresu starożytności. Tam też rozpoczynają się przykłady ludzkich żywotów, które można właśnie do takiej wędrówki przyrównać. Przykładem może być między innymi „Odyseja” Homera, „Kordian” Juliusza Słowackiego, „Mały książę” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego czy „Boska komedia” Dantego.
„Odyseja” to opowieść o Odyseuszu, który próbuje wrócić do domu. Brał udział w wojnie trojańskiej po stronie Grecji, a następnie chciał wrócić do Itaki. Odyseusz został jednak przeklęty przez Posejdona, w wyniku czego wracał do domu przez dziesięć lat. W tym czasie spotykały go przeróżne przygody i doświadczenia. Odyseusz swoje życie spędził w podróży, a do domu wrócił już jako inny człowiek. W międzyczasie czekała na niego jego żona, Penelopa, wciąż zwodząc innych zalotników i wierząc, że jej mąż pewnego dnia wróci do domu. Dla niego zaś ten powrót stał się prawdziwym celem życia, motywującym go do podejmowania wciąż kolejnych działań.
Wędrówka stanowiła zatem cały sens istnienia Odyseusza, to na niej się skupiał, ponieważ miała go zaprowadzić do domu i do rodziny, czekającej na swojego członka. Odyseusz jednak tak długi czas spędził na wędrowaniu, że trudno jest odróżnić podróż od jego losów, stanowiła bowiem ona ich olbrzymią część. Dzięki niej zmienił się on i zrozumiał, co jest tak naprawdę dla niego najważniejsze. Rodzina tymczasem wciąż czekała na niego.
Kordian, bohater dramatu Słowackiego, także wyrusza w podróż, tuż po wyzdrowieniu po nieudanej próbie samobójczej. Kordian podróżuje po Europie i odwiedza takie kraje jak Anglia, Włochy czy Watykan. W trakcie swojej wędrówki odkrywa, jaka jest prawdziwa natura świata otaczającego go i uczy się, że rządzą nim pieniądze, władza i chęć ich zdobywania. Kordian z każdym kolejnym przystankiem swojej wędrówki zmienia się, aż ostatecznie dojrzewa na szczycie góry Mont Blanc. Tam przeobraża się w prawdziwego patriotę, gotowego do działania. Potem powraca do swojej ojczyzny, by tam aktywnie walczyć o jej wolność. Nie doszłoby do tego, gdyby nie jego podróż.
„Mały książę” to filozoficzna powiastka, w której główny bohater opuszcza swoją planetę po raz pierwszy w życiu, ponieważ nie umie się porozumieć z rosnącą na niej różą. Mały Książę zwiedza wówczas inne planety i poznaje nowych ludzi, a co za tym idzie, także ich odmienne perspektywy. Uczy go to wielu rzeczy na temat świata. Spotkanie z lisem z kolei pokazuje mu prawdę o relacjach i o tym, co znaczą one w życiu człowieka. Mały Książę rozumie potem, że musi wziąć odpowiedzialność za swoją różę. Podróż uczy go tego i ostatecznie chłopiec wraca do domu, wiedząc już, co powinien zrobić. Tylko ruszając się z miejsca, człowiek może poszerzyć swoje horyzonty, o czym uczy właśnie historia Małego Księcia.
„Boska komedia” ukazuje podróż bohatera w zaświatach, od piekła, poprzez czyściec, aż do nieba. W jej trakcie dowiaduje się on wielu rzeczy na temat tego, jakie konsekwencje danych czynów czekają człowieka po śmierci. Dowiaduje się zatem, co jest właściwe, a co nie, jakich zasad moralnych człowiek powinien się trzymać. Dante przechodzi zatem przez drogę człowieka upadłego, od piekła, aż do nieba, pokazując pokutę oraz to, w jaki sposób można odpracować swoje złe uczynki. Droga z „Boskiej komedii” jest zatem drogą człowieka do zbawienia, wskazówką odnośnie tego, czym powinien się on kierować w trakcie życia.
Wędrówka jako życie czy życie jako wędrówka – motyw ten jest obecny od wieków w literaturze i pokazują, jak wielkie znaczenie ma dla człowieka zmiana, poruszanie się, odkrywanie nowych rzeczy.