Wiele osób zmaga się z problemem, jakim jest dla nich znalezienie swojego miejsca na ziemi. Wszędzie czują się obco, nie potrafią się zadomowić w żadnej przestrzeni, mają wrażenie, że wciąż nie pasują do swojego otoczenia. Jest to dość powszechne doświadczenie, z którym ludzkość boryka się niemal od samego początku swojego istnienia. Problem ten został też dostrzeżony przez artystów i pojawił się w wielu dziełach literackich. Ich bohaterowie cierpią, czują, że znajdują się w niewłaściwym miejscu, ale z drugiej strony nie wiedzą, dokąd powinni się udać, by poczuć się lepiej. Życie upływa im na zmaganiach z samymi sobą i na próbach zrozumienia, gdzie ma swoje źródło gnębiące ich poczucie. Motyw ten obecny jest w takich dziełach jak wiersz Zbigniewa Herberta „Pan Cogito-powrót”, powieść Bolesława Prusa zatytułowana „Lalka”, w „Małym Księciu” Antoine’a de Saint-Exupéry’ego czy w dramacie „Kordian” Juliusza Słowackiego.
„Pan Cogito-powrót” opowiada o losach politycznego emigranta, który z powodów systemowych musiał uchodzić ze swojej ojczyzny. Inne kraje nie są jednak miejscem, w którym czuje się dobrze. Przytłaczają go obce języki, nie potrafi się odnaleźć w tamtej rzeczywistości. Z tego powodu nawet błahe sprawy zaczynają urastać do rangi zawiłych problemów. Co prawda przywiązał się do niektórych aspektów życia w tych krajach, na przykład do ich zabytków, nie jest to jednak miejsce, w którym mógłby się zadomowić. Powrót do ojczyzny także nie jest dobrym wyborem, ze względu na okrutne warunki i zagrożenie, jakie panują na jej terenie. Tam pan Cogito może doświadczyć wyłącznie politycznej niewoli. Wiele osób zastanawia się, dlaczego porzuca bezpieczne i wygodne życie, by wrócić do przerażającego kraju. Okazuje się jednak, że poczucie obcości, jakiego doświadcza w innych państwach jest tak przytłaczające, że woli już wybrać niepokój związany z powrotem do zniewolonej ojczyzny.
W powieści „Lalka” poczucia wyobcowania doświadcza na poziomie duchowym Stanisław Wokulski. Jego charakter został ukształtowany na przełomie dwóch epok, romantyzmu i pozytywizmu, w związku z czym czuje się wszędzie obco. Nie rozumieją go romantycy, nie zgadza się w pełni z pozytywistami. Jest więc duchowo wyobcowany, wyrzucony poza nawias, a wrażenie to potęguje jego awans klasowy. Wokulski jednak nie został w pełni zaakceptowany przez arystokratów, nie czuje też, by w całości przynależał do klasy niższej. To poczucie wyobcowania przekłada się na jego podróże. Wokulski często wyjeżdża z Polski, odwiedzając między innymi Paryż, jednak nie jest w stanie zajmować się nigdzie indziej. Do końca życia nie będzie on w stanie znaleźć swojego miejsca na ziemi i wśród ludzi.
Dzieło „Mały Książę” także opowiada o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Główny bohater wchodzi w konflikt ze swoją towarzyszką, różą. W związku z tym opuszcza swoją rodzinną planetę i zaczyna zwiedzać inne światy, w nadziei, że znajdzie taki, w którym poczuje się dobrze. Podróż ta to nie tylko ucieczka przed problemami. To także dla Małego Księcia okazja do nauki i poznawania innych postaw i światopoglądów. W jej wyniku zaczyna rozumieć, dlaczego uciekał przed różą i ostatecznie wraca do niej, na swoją planetę. Odkrywa, że jego dom zawsze tam był i będzie, że to ta planeta i ta róża razem tworzą jego miejsce na ziemi, gdzie powinien czuć się jak u siebie.
