Miłość przez wielu uznawana jest za najpiękniejsze uczucie, jakiego może doświadczyć człowiek. Daje ona wiele możliwości rozwoju oraz lepszego poznania smaku życia. Dużo przestrzeni poświęcali jej romantycy, którzy traktowali ją jako inspirację, choć nie zawsze było to uczucie szczęśliwe.
Stwierdzenie, że podróże kształcą, bywa uznawane za banał. Dają jednak niesamowite możliwości w zakresie poznawania nowych kultur przez doświadczanie. Nigdy czytanie książek, oglądanie zdjęć czy filmów nie oddaje piękna oraz rzeczywistości danego regionu. Podróże pozwalają na poznanie świata, ale także przez sprawdzenie się w różnych sytuacjach, lepsze zrozumienie i odkrycie samego siebie. W swojej pracy odwołam się do „Kordiana” Juliusza Słowackiego oraz „Odysei” Homera.
Postawa prometejska – zwana także prometeizmem – jest postawą, której korzenie sięgają czasów starożytności. Polega ona na tym, że wybrana jednostka podporządkowuje swoje cele i działania dobru ogółu, większej zbiorowości.
“Kordian” to romantyczny dramat Juliusza Słowackiego, który po raz pierwszy anonimowo ukazał się w Paryżu w roku 1834, a napisany został przez poetę w Genewie.
Mówi się, że podróże kształcą człowieka, a zwiedzanie świata i poznawanie nowych miejsc i ludzi korzystnie wpływa na jego rozwój. Obecnie podróżowanie do nawet najdalszych zakątków świata jest prostsze niż kiedykolwiek wcześniej było w historii świata.
Zdawać by się mogło, że jeden człowiek nic nie jest w stanie zmienić w skali świata, że jego działania są niewidoczne i mogą mieć wpływ tylko na swoje najbliższe otoczenie. Siłą wydaje się być zbiorowość, połączone możliwości wielu ludzi – to zdaje się mieć wpływ na losy świata i zmianę rzeczywistości.
Juliusz Słowacki to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli epoki romantyzmu, tuż obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego. Jednym z jego najważniejszych dzieł jest “Kordian”, który powstał w roku 1834, wydany został w Paryżu i wciąż znajduje się w kanonie obowiązkowych dzieł literatury polskiej, które powinien znać każdy.
