Tym, co bardzo często napędza fabułę powieści, zmusza bohaterów do działania oraz wpływa na ich charakter, jest podróż. W literaturze pojawiają się różne rodzaje podróży – mogą to być wielomiesięczne wędrówki po kilku kontynentach czy krajach, mogą to także być opisy spaceru po mieście, czy też metafizyczne podróże w głąb własnej świadomości, które kończą się wewnętrzną przemianą.
Ludzkie życie to nieustające zmiany, poszukiwanie wciąż kolejnych odpowiedzi i odkrywanie nowych horyzontów. Nie można się zatem dziwić, że często jest ono porównywane do wędrówki i w taki też sposób przedstawiane. W czasie wędrówki człowiek spotyka wiele nowych osób, doświadcza zupełnie odmiennych sytuacji i poszerza się jego wiedza.
Walka jest częścią ludzkiej natury. Od zarania dziejów ludzie walczyli między sobą o terytorium, o zasoby, o władzę i o wiele innych rzeczy, jakie w danym momencie wydawały im się cenne i pożądane. Istnieje jednak jeszcze inny rodzaj walki, o wiele bardziej beznadziejny, ponieważ nie ma ona żadnej szansy na sukces.
Jednym z najpopularniejszych motywów literackich obecnych w dziełach wszystkich epok jest wędrówka. Opowiadają o niej już najstarsze zabytki literatury europejskiej takie jak „Odyseja” Homera. Wędrówka często ma wymiar fizyczny i polega na przemieszczaniu się do nowych, nieznanych miejsc.
Bohaterowie literaccy pod wieloma względami przypominają prawdziwych ludzi – tak samo spotykają ich niespodziewane sytuacje, doświadczają silnych uczuć, czasami ulegają swoim słabościom i tak samo przechodzą przemiany wewnętrzne.
Człowiek znany jest z tego, że często snuje marzenia, które swoim rozmachem przewyższają rzeczywistość. Tworzy w nich imponujące budowle, snuje niezwykłe plany, wybiega myślami na przód i idealizuje pewne aspekty swojego życia. Tak kruche, delikatne i często naprawdę ambitne marzenia trudno jest spełnić.
Bohaterowie literaccy pod wieloma względami przypominają prawdziwych ludzi. Przede wszystkim łączy ich z nimi fakt przechodzenia prawdziwej, głębokiej przemiany wewnętrznej. Motyw ten pojawia się często w wielu dziełach na przestrzeni wieków. Takie postaci określa się jako bohaterów dynamicznych, czyli takich, którzy podlegają zmianom i często na końcu powieści nie są tą samą osobą, jaką czytelnik poznał na początku tekstu.
Epoka romantyzmu to okres narodzin wielu idei, które były przede wszystkim skupione były na tematach narodowych i niepodległościowych. Polska była bowiem w tym czasie pod zaborami, a wielu twórców literatury musiało z niej uchodzić między innymi z powodu represji politycznych.
Każdy człowiek potrzebuje poczucia celu w życiu, by nadać swoim działaniom sens i by nie zagubić się w poczuciu wewnętrznej pustki. Zdarza się jednak, że niektórzy takiego celu nie mają, nie są go w stanie określić i nie czują tego, co inni nazywają tym, co ich tak naprawdę określa.
Chyba każdy zetknął się ze stwierdzeniem, że podróże kształcą człowieka i przyczyniają się do poszerzania jego horyzontów i zdobywania nowe, cennej wiedzy. Wiedzą o tym także liczni autorzy dzieł literackich. Warto jednak pamiętać o tym, że podróż niekoniecznie jest tylko odwiedzaniem nowych krain czy pobytem poza ojczyzną.
Każdy człowiek wyznaje w życiu pewne wartości. Łączą się one z jego światopoglądem i często sprawiają, że człowiek wie, jakimi zasadami powinien się kierować podczas podejmowania wielu decyzji. Można być do tych wartości bardziej lub mniej przywiązanym i być im lojalnym w różnych sytuacjach. Jednak istnieją też takie wartości, za które człowiek jest w stanie oddać życie.
„Kordian” to jedno z najważniejszych dzieł Juliusza Słowackiego, poety tworzącego w epoce romantyzmu. Poeta poruszył w nim wiele zagadnień ważnych dla narodu polskiego w tamtym okresie, czyli na przykład kwestie związane z niepodległością, odzyskaniem wolności przez Polskę, klęską powstania listopadowego, czy metodami walki z zaborcą.