Każdy człowiek ma w życiu jakiś cel, który pragnie osiągnąć. Może on być powiązany z jego ambicjami czy planami zawodowymi, może być związany też z jego życiem osobistym, zainteresowaniami, czy też jeszcze innymi aspektami życia. Celem może być na przykład służba wyższym wartościom, na przykład walka o wolność ojczyzny czy o uratowanie bliskich sobie osób, a może być nim także oddanie się religii. Realizowanie różnego rodzaju celów łączy za to jedno zagadnienie, a jest nim charakter danej osoby. W zależności od sytuacji różne cechy osobowości mogą pomagać lub utrudniać osiągnięcie danego celu. W literaturze można spotkać wiele opisów cech charakteru, które ułatwiają dążenie do osiągnięcia danych założeń. Jako przykład podaje się na przykład „Lalkę” Bolesława Prusa, „Dziady” Adama Mickiewicza, „Kordiana” Juliusza Słowackiego oraz „Ludzi bezdomnych” Stefana Żeromskiego.
„Lalka” to przykład wielu postaci, które uparcie dążyły do zrealizowania swojego celu. Najważniejszym przykładem jest oczywiście Stanisław Wokulski i jego dążenie do zdobycia wzajemności Izabeli Łęckiej i ostatecznie poślubienie jej. Bohater miał wiele cech charakteru, które ułatwiały mu dążenie do zrealizowania planu o ożenku. Było to bardzo istotne, ponieważ Wokulski zmagał się z podziałami klasowymi i różnicami środowiskowymi. On pochodził z ubogiej szlachty i zajmował się handlem, Łęcka zaś była arystokratką, zatem ich związek byłby uznawany za niewłaściwy. Wokulski miał wiele cech charakteru, jakie prowadziły go prosto do celu. Wśród nich można wymienić przede wszystkim ambicję, poczucie własnej wartości, pracowitość, upór i ogromną siłę woli oraz determinację.
Do rzeczywistości podchodził zadaniowo, zatem kiedy postanowił poślubić Izabelę, po prostu zaczął działać. Zgromadził majątek, który znacznie przekraczał fundusze wielu arystokratów i zaczął bywać w odpowiednim towarzystwie, prezentując swoje maniery. Systematycznie dążył do tego, by ostatecznie znaleźć się w towarzystwie bliskim Izabeli, bez względu na trudności oraz stosunek szlachty do niego. Dzięki temu ostatecznie zrealizował swój cel i zaręczył się z Izabelą, ale nie było to jednak dla niego korzystne.
Dramat „Dziady” także pokazuje dążenie głównego bohatera do celu. Konrad czuje się jednostką wybraną do walki o wolność ojczyzny i do stania się duchowym przewodnikiem narodu. Do tak poważnej i odpowiedzialnej roli potrzebne są pewne cechy charakteru, które prezentował sobą Konrad. Był on wyjątkowy i wyróżniał się na tle innych postaci. Cechował go ogromny talent i wybitność, był butny i zdeterminowany, gotowy poświęcić swoje życie dla całego narodu. Wierzył w swoje możliwości i chciał je wykorzystać w służbie ojczyźnie, która cierpiała w niewoli. By stanąć na czele narodu, Konrad musiał wykazać się wszystkimi wymienionymi cechami. Doprowadziło go to także do pychy, w wyniku której rzucił wyzwanie Bogu, stawiał się na jego miejscu i żądał od niego odpowiedzi. Te same cechy charakteru, jakie prowadziły Konrada do realizacji celu, niemalże sprawiły też, że upadł.
„Kordian” z kolei pokazuje, że bez konkretnych cech charakteru realizacja celu jest niemożliwa. Główny bohater przeszedł wewnętrzną przemianę, w wyniku której stał się aktywnym patriotą. W związku z tym Kordian chciał samodzielnie przeprowadzić atak na cara i zamordować go w jego własnej sypialni. Okazało się jednak, że brakuje mu takich cech jak upór, wytrzymałość, odporność i determinacja. Dopadły go wyrzuty sumienia i zemdlał przed sypialnią władcy, po czym został pojmany i skazany na śmierć. Kordian nie zdołał zatem zrealizować swojego ambitnego celu.
„Ludzie bezdomni” ukazują społecznika, Tomasza Judyma, lekarza, który chciał, by medycyna i higiena dotarły do najuboższych warstw społecznych. Był jednak osamotniony w swoim środowisku i nikt inny nie chciał realizować tego celu. By wypełniać swoją misję, Judym musiał wykazać się odpornością. uporem, determinacją i ogromną wiarą w to, że to co czyni jest słuszne. Powieść ukazuje zatem dążenia lekarza właśnie do tego celu i związane z tym trudności.