W powieści autorstwa Alberta Camusa pod tytułem „Dżuma” opisane zostały ludzkie zachowania i postawy w obliczu straszliwego kryzysu, jakim może być właśnie śmiertelna choroba. Camus stworzył wiele postaci, z których każda ukazuje inną prawdę o ludzkiej naturze podczas zagrożenia.
Problematyka upadku wartości moralnych jest zagadnieniem, które towarzyszy ludzkości od początku historii jej istnienia, od kiedy tylko ukształtowały się systemy i przekonania, którymi człowiek kieruje się w swoim życiu. Najczęściej łączy się to z pokoleniowym buntem przeciwko zastanej rzeczywistości, młodzi buntują się przeciwko starszym, żądając rozluźnienia obyczajów i więcej swobody.
Jednym z ważniejszych bohaterów drugoplanowych w powieści „Dżuma”, autorstwa Alberta Camusa, jest ojciec Paneloux. Za pomocą jego kreacji autor ukazał jedną z postaw, jakie przyjmują ludzie w sytuacji granicznej, w obliczu zagrożenia śmiertelną chorobą. Ojciec Paneloux był bohaterem, który przeszedł przez znaczną przemianę wewnętrzną. Na początku czytelnik poznaje go niemal jako religijnego fanatyka, a w trakcie trwania epidemii ojciec Paneloux nauczył się jednak okazywać innym empatię i miłosierdzie.
„Dżuma” autorstwa Alberta Camusa to powieść, która ukazuje różnorodne ludzkie postawy w obliczu śmiertelnego zagrożenia, jakim w tym przypadku okazała się być choroba, na którą nie wynaleziono lekarstwa. Jednym z ważnych bohaterów, opisanych przez autora, był Jean Tarrou. Towarzyszył on głównej postaci i narratorowi, czyli Bernardowi Rieux. Tarrou to osoba sympatyczna, ale tajemnicza i złożona, która zawsze trzyma się swoich wartości moralnych.
W swoim dramacie zatytułowanym „Tango” Sławomir Mrożek przedstawił losy rodziny nietypowej, podzielonej przez międzypokoleniowy konflikt między jej najmłodszym reprezentantem, a starszymi członkami. Artur nie jest bowiem w stanie zaakceptować chaosu, braku zasad czy porządku, w jakim żyją jego rodzice, babcia czy wujek.
Taniec jest nie tylko fizyczną aktywnością, która służy rozrywce i przyjemnemu spędzaniu czasu w towarzystwie innych ludzi. Często nabiera on znaczenia symbolicznego, staje się znakiem narodowym, kojarzonym z konkretną grupą ludzi, którzy dany taniec wykonują.
W powieści Alberta Camusa zatytułowanej „Dżuma” czytelnik poznaje cały szereg postaci, które zostają uwięzione w mieście Oran po wybuchu epidemii. Camus sportretował w ten sposób różne postawy ludzkie w obliczu śmiertelnego zagrożenia. Nie wszyscy bohaterowie opisani przez autora są więc pozytywnymi postaciami. Jedną z nich jest Cottard, człowiek pozbawiony współczucia wobec innych i mający zatargi z prawem.
W powieści zatytułowanej „Dżuma” Albert Camus nakreślił sylwetki wielu postaci zmagających się w miasteczku Oran z tą straszliwą epidemią. Ich zachowanie oraz podejmowane działania stały się dla autora pretekstem do ukazania ludzkich postaw w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa. Jednym z takich bohaterów był Joseph Grand, postać zdecydowanie pozytywna i wzbudzająca wiele sympatii w czytelniku.
Jedną z zachowanych do współczesnych czasów i wciąż cenionych komedii Arystofanesa są „Chmury”. Dzieło to przedstawia krytykę wymierzoną w ówczesną młodzież zamieszkującą Ateny oraz w sofistów i Sokratesa, w których Arystofanes widział źródło upadku obyczajów wśród młodych ludzi oraz powód ich zepsucia i zaniedbanie dawnych wartości.
Jedną z zachowanych do współczesnych czasów komedii Arystofanesa są „Chmury”. Dzieło to było krytyką zachowania i obyczajowości ówczesnej młodzieży ateńskiej, a ostrze tej krytyki wymierzone było także w Sokratesa i sofistów, którzy mieli być powodem niewłaściwego zachowania młodych ludzi, wychowanych na nieodpowiednich ideałach, szerzonych właśnie przez tego filozofa i jego uczniów.
Każdy naród ma swoich bohaterów, których pamięć jest pielęgnowana, a wspomnienie ich niezwykłych czynów zawsze żywe. Często upamiętnia się ich pomnikami, obrazami czy pieśniami, a ich imiona stają się nazwami ulic. Zdarza się jednak, że taki bohater, niegdyś cieszący się uznaniem, odchodzi w niepamięć, wraz z wydarzeniami, w których brał udział.
Społeczeństwo przyjęło i przestrzega wiele zasad i wartości moralnych, które kolektywnie zostały uznane za dobre i właściwe. Ten, kto się do nich nie stosuje, najczęściej bywa karany lub uznawany za złego człowieka. Nie zawsze jednak da się człowieka oceniać według tych samych kryteriów i rozpatrywać jego zachowanie według odgórnie przyjętych w czasach spokoju i dobrobytu wzorców. Zdarza się bowiem, że zostaje on przymusowo wrzucony w sytuacje i warunki, których nie da się mierzyć normalną, tradycyjną miara, taką jak w czasach pokoju.