Fiodor Dostojewski to autor powieści „Zbrodnia i kara”. Przedstawia ona losy byłego studenta prawa, Rodiona Raskolnikowa, który pewnego dnia morduje starą lichwiarkę siekierą, ponieważ sądzi, że ma do tego prawo. Oprócz Raskolnikowa Dostojewski opisał wiele postaci pobocznych, takich jak na przykład Arkadiusz Swidrygajłow.
„Zbrodnia i kara” to najsłynniejsza powieść autorstwa Fiodora Dostojewskiego. Opisuje ona historię Rodiona Raskolnikowa, który popełnił tytułową zbrodnię, mordując lichwiarkę siekierą. W powieści oprócz niego pojawia się bardzo wiele związanych z nim postaci, a decyzje Raskolnikowa wpływają także na ich losy. Taką bohaterką jest Zofia Siemionowna Marmieładowa, czyli Sonia, nastoletnia córka Marmieładowa oraz ukochana Raskolnikowa.
Czesław Miłosz to wybitny polski literat – zdobywca Nagrody Nobla w tej dziedzinie. Uznaje się go za jednego najbardziej utalentowanych poetów XX wieku. W interpretacji wiersza „Ojciec w bibliotece” z pewnością pomoże znajomość biografii Miłosza.
„Zbrodnia i kara” autorstwa Fiodora Dostojewskiego to jedna z najsłynniejszych pozycji, jakie ma do zaoferowania światu literatura rosyjska. Po raz pierwszy opublikowano ją w roku 1866. Dostojewski opisuje w niej losy byłego studenta, Rodiona Raskolnikowa, który pewnego dnia uznaje, że zamordowanie starej lichwiarki będzie słuszną decyzją.
Rodion Raskolnikow jest zrozpaczony i sfrustrowany z powodu swojej sytuacji życiowej. Raskolnikow postanawia zamordować starą lichwiarkę, czyli Alonę Iwanowną. Raskolnikow udaje się do szynku. Tam student poznaje alkoholika nazwiskiem Marmieładow. Marmieładow opowiada o swojej rodzinie – chorej na suchoty żonie Katarzynie, córce Soni oraz trójce małych dzieci.
Ludzie przyjmują różne postawy życiowe, które później definiują ich zachowanie, przekonania czy też wpływają na podejmowane przez nich decyzje. Takie postawy często są wypadkową ich światopoglądu, charakteru czy przyzwyczajeń. Wiele osób sądzi też, że sukces to kwestia właściwego nastawienia, zmiany sposobu myślenia oraz wyboru właściwej postawy życiowej.
Epifora to jeden ze środków stylistycznych, używanych w celu zwiększenia wartości artystycznej dzieła lub podkreślenia znaczenia konkretnego słowa. Polega na powtórzeniu tego samego słowa bądź frazy na końcu kolejnych wersów lub zdań. Może być wykorzystywana w prozie, poezji i dramacie, lecz najczęściej występuje w wierszach z dawnych epok i współczesnych.
Człowiek znany jest z tego, że często snuje marzenia, które swoim rozmachem przewyższają rzeczywistość. Tworzy w nich imponujące budowle, snuje niezwykłe plany, wybiega myślami na przód i idealizuje pewne aspekty swojego życia. Tak kruche, delikatne i często naprawdę ambitne marzenia trudno jest spełnić.
William Szekspir to jeden z najważniejszych europejskich twórców, który pozostawił po sobie wiele dramatów, które stały się już na zawsze częścią kanonu literatury. Jednym z takich utworów jest „Makbet”, opowiadający o tym, do czego może doprowadzić człowieka niepohamowana ambicja. Tytułowy Makbet morduje bowiem swojego króla, by przejąć jego tron, a wszystko to robi pod wpływem zasłyszanej od trzech wiedźm przepowiedni.
William Szekspir to wybitny twórca dramatów, które na stałe weszły do kanonu literatury i które od wieków zdobywają nowych miłośników. Jednym z nich jest dzieło zatytułowane „Makbet”. W tym tekście Szekspir pokazuje, do czego może prowadzić nadmierna ambicja w połączeniu okrucieństwem.
„Pieśń nad Pieśniami” jest jedną z trzydziestu dziewięciu ksiąg Starego Testamentu. Artystyczne piękno dzieła zostało docenione przez wyznawców judaizmu oraz chrześcijaństwa, ale nie tylko. Treść dotyczy miłości Oblubieńca i Oblubienicy, którzy pragną się miłością romantyczną, jak i erotyczną.
Dramat Williama Szekspira zatytułowany „Makbet” opowiada historię człowieka, który ze względu na swoją ambicję i chęć władzy dopuścił się okrutnych zbrodni. Tytułowy Makbet pewnego dnia usłyszał od trzech wiedźm przepowiednię, w myśl której miał być przyszłym królem Szkocji.