W dramacie autorstwa Sławomira Mrożka, czyli w „Tangu” po raz pierwszym wydanym w roku 1964, odnaleźć można ślady konfliktu klasowego. Pisarz stworzył bohaterów pochodzących z lepiej sytuowanej grupy społecznej, wiążącej się z artystami i przeciwstawił jej reprezentanta klasy niższej. Jest nim brutalny, prosty i wykazujący się ogromną siłą Edek.
Sławomir Mrożek jest autorem jednego z najważniejszych polskich dramatów, czyli dzieła zatytułowanego „Tango”. Opowiada w nim o konflikcie pokoleniowym i klasowym, przedstawiając świat, w którym nie ma już żadnych zasad moralnych, do których mogłaby się stosować rodzina złożona z takich postaci jak Eleonora, Stomil, Eugenia, Artur i Eugeniusz.
Satyra jest nieodłączną częścią kultury i sztuki, ludzie bowiem lubią dostrzegać w innych liczne wady i krytykować. Satyra ubierała ostrze krytyki w rozrywkową formę i pozwalała ludziom łatwiej się z nią oswoić i spojrzeć na swoje wady z dystansem. Gatunek ten znany był już w średniowieczu i autorzy chętnie z niego korzystali, by opisać swoje obserwacje dotyczące tego, jak funkcjonuje społeczeństwo wokół nich.
Tadeusz Gajcy to polski poeta, jeden z przedstawicieli Pokolenia Kolumbów, czyli grona literatów, których okres młodości i wchodzenia w dorosłość przypadła na czas II wojny światowej. Tadeusz Gajcy był też powstańcem warszawskim.
Komizm pojawia się niemalże w każdym gatunku literackim. Zabawne sytuacje w powieściach obyczajowych i wiersze ukazujące absurdy rzeczywistości od lat wywołują uśmiech na twarzy czytelników. Komizm ma swoje korzenie w literaturze antycznej, w której prócz greckiej tragedii wystawiano liczne komedie.
W 2023 roku matura ustna z języka polskiego po przerwie spowodowanej pandemią zmienia swoją formę. Uczniowie po raz pierwszy będą mieli do czynienia z nową formą – podczas egzaminu odbędzie się losowanie dwóch pytań: jednego dotyczącego lektur (z puli jawnej, którą prezentujemy poniżej) i drugiego „tajnego” opartego o tekst literacki lub ikonografię.
Literatura opisuje wiele zbiorowości i zjawisk. Dzięki tworzeniu jej wielu autorów opisuje także obraz danego kraju i jego narodu. Nie inaczej wygląda sytuacja w przypadku Polski i Polaków. Ich obraz można znaleźć w wielu tekstach literackich, tworzonych na przestrzeni wielu epok.
Polska kultura szlachecka nierozerwalnie wiąże się z sarmatyzmem. Był to popularny w czasach Oświecenia mit o pochodzeniu szlachty, która miała jakoby wywodzić się od starożytnego ludu Sarmatów, zamieszkującego tereny między rzekami Wołga i on. W związku z tym polscy szlachcice wykreowali sobie specyficzny wizerunek, nawet po latach kojarzący się od razu z szablą, kontuszem, ogromnymi wąsami i z bardzo specyficznym zachowaniem.
„Granice mojego języka wskazują granice mojego świata” – powiedział pewnego razu Ludwig Wittgenstein, a cytat ten wskazuje, jak ważną rolę pełni język w kształtowaniu otaczającej człowieka rzeczywistości.
Wiele dzieł ma na celu przekazanie odbiorcy konkretnej prawdy, nauki czy morału, które może on wykorzystać w swoim życiu. Bardzo ważnym gatunkiem pod tym względem jest bajka. Gatunek ten obowiązkowo zawiera morał i ma przekazywać czytelnikom określone wartości oraz pouczać ich na temat moralności czy wyznawanych wartości.
Od samego początku swojego istnienia człowiek zastanawiał się nad swoją śmiertelnością i znaczeniem swojego życia w stosunku do świata. Szczególnie mocno aspekt ten był eksploatowany w kulturze i sztuce średniowiecza.
W średniowieczu popularne były różne postawy filozoficzne wynikające z wiary chrześcijańskiej, które dziś nie są już raczej powszechnie stosowane. Jednym z nich jest średniowieczna asceza, rozumiana jako dobrowolne wyrzeczenie się dóbr materialnych i poświęcenie swojego życia Bogu, by osiągnąć czystość i doskonałość duchową, a co za tym idzie – zbawienie i świętość.