Powieści i inne dzieła literackie różnią się między sobą wieloma aspektami, a jednym z nich jest sposób prowadzenia narracji. Dzięki nim autor pokazuje czytelnikom to, co dzieje się w świecie przedstawionym – jaka jest fabuła i co czują i sądzą jej bohaterowie.
Ewa Lipska to polska poetka, felietonistka i redaktorka, urodzona w Krakowie w 1945 roku. Jest literatką, która już od początku swej twórczości porusza tematy trudne, społeczne, socjologiczne. Jej debiut przypadł na ciężkie czasy w Polsce, bo koniec lat 60-tych, czyli okres PRL (Polska Rzeczpospolita Ludowa). Z pierwszego tomu autorki „Wiersze” z 1967 roku pochodzi utwór „Mogę”.
Jedną z najbardziej cenionych w społeczeństwie wartości jest prawda. Osoby, które jej unikają, są zazwyczaj potępiane za swoje zachowanie. Wiele jednak ludzi zamiast stawić czoła rzeczywistości i temu, jak ona naprawdę wygląda, woli pogrążać się w marzeniach i fantazjach, które nie mają nic wspólnego z prawdą.
Nie wszystko w życiu da się zaplanować. Można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że większość wydarzeń to okoliczności nagłe i niezaplanowane. Konieczne jest więc odpowiednie poradzenie sobie z nimi. Potrafią one jednak wywoływać gwałtowne reakcje, których człowiek nie jest w stanie kontrolować. Ujawnia się wtedy ich prawdziwa natura i działają zgodnie z tym, co ona im podpowiada.
Ludzkość od zawsze zafascynowana była ideą poświęcenia, heroizmu czy bohaterstwa. Pociągały ją szlachetne czyny czy poświęcanie się w imię wyższych celów czy idei. Osoby, które takiego czynu dokonały, zapisywały się w zbiorowej pamięci lub stawały się bohaterami podań, legend, mitów czy dzieł literackich. Widoczne jest to na przykład w mitologii greckiej, w której pojawia się wielu herosów. Bardzo często jest to zagadnienie związane z patriotyzmem i poświęceniem dla ojczyzny.
Trudno jest zrozumieć naturę człowieka. Jest ona bowiem pełna sprzeczności i zdarza się, że dana osoba może podejmować decyzje niezrozumiałe dla jej otoczenia. Niektórzy świadomie wybierają działania, które mogą im zaszkodzić, odrzucają okazje, jakie mogłyby zmienić ich życie, wchodzą w toksyczne związki lub podejmują decyzje sprzeczne z ich światopoglądem.
Opowiadanie to jeden z najpopularniejszych gatunków literackich. Niewielkie rozmiary utworu i jednowątkowa fabuła sprawiają, że opowiadania tworzy się z myślą o dzieciach i dorosłych czytelnikach. Poruszają zróżnicowane tematy i mają dość luźną konstrukcję.
Nie ma chyba takiej cywilizacji czy społeczeństwa, które nie prowadziłoby wojen z różnych powodów, na przykład chęci podbicia nowych terenów, zdobycia zasobów naturalnych czy w celu szerzenia swojej religii czy światopoglądu. Od zawsze przyjmowano również to, że w czasie walk, wojny czy bitwy pewne działania są powszechnie akceptowane, inne zaś z kolei spotykają się z potępieniem i krytyką.
Wiersz biały to rodzaj poezji, w której nie stosuje się rymów. Rytm wiersza tworzy się za pomocą innych środków stylistycznych, podnosząc jego walory artystyczne i przykuwając uwagę odbiorcy na określonym fragmencie treści. Biały wiersz najczęściej pojawia się we współczesnej poezji.
Tęsknota z miłości jest doświadczeniem wielu osób, zwłaszcza tych młodych, zakochanych po raz pierwszy. Tęsknota z miłości to niezwykle silne, dojmujące uczucie. Liczne poetki i poeci próbowali ująć je w swoich wierszach, zwykle z dużym powodzeniem.
Pewnego dnia, w trakcie spaceru ulicami miasta, dostrzegłam niecodzienną sytuację, jaka działa się w jednej z cichych uliczek, odbiegających trochę w bok od głównej drogi. Kotłowało się tam kilka chłopców, było ich kilku, tak że ciężko było zorientować się, co tak naprawdę się tam dzieje, ale nie wyglądało to dobrze.
Oksymoron to środek stylistyczny, który można zastosować w prozie, poezji i dramacie. Polega na zestawieniu ze sobą dwóch wyrazów o zupełnie przeciwnym znaczeniach. Ma za zadanie wzbudzić u odbiorcy określone emocje i zwrócić uwagę na określoną treść.