„Dżuma” autorstwa Alberta Camusa to powieść, która ukazuje różnorodne ludzkie postawy w obliczu śmiertelnego zagrożenia, jakim w tym przypadku okazała się być choroba, na którą nie wynaleziono lekarstwa. Jednym z ważnych bohaterów, opisanych przez autora, był Jean Tarrou. Towarzyszył on głównej postaci i narratorowi, czyli Bernardowi Rieux. Tarrou to osoba sympatyczna, ale tajemnicza i złożona, która zawsze trzyma się swoich wartości moralnych.
W swoim dramacie zatytułowanym „Tango” Sławomir Mrożek przedstawił losy rodziny nietypowej, podzielonej przez międzypokoleniowy konflikt między jej najmłodszym reprezentantem, a starszymi członkami. Artur nie jest bowiem w stanie zaakceptować chaosu, braku zasad czy porządku, w jakim żyją jego rodzice, babcia czy wujek.
Taniec jest nie tylko fizyczną aktywnością, która służy rozrywce i przyjemnemu spędzaniu czasu w towarzystwie innych ludzi. Często nabiera on znaczenia symbolicznego, staje się znakiem narodowym, kojarzonym z konkretną grupą ludzi, którzy dany taniec wykonują.
W powieści Alberta Camusa zatytułowanej „Dżuma” czytelnik poznaje cały szereg postaci, które zostają uwięzione w mieście Oran po wybuchu epidemii. Camus sportretował w ten sposób różne postawy ludzkie w obliczu śmiertelnego zagrożenia. Nie wszyscy bohaterowie opisani przez autora są więc pozytywnymi postaciami. Jedną z nich jest Cottard, człowiek pozbawiony współczucia wobec innych i mający zatargi z prawem.
W powieści zatytułowanej „Dżuma” Albert Camus nakreślił sylwetki wielu postaci zmagających się w miasteczku Oran z tą straszliwą epidemią. Ich zachowanie oraz podejmowane działania stały się dla autora pretekstem do ukazania ludzkich postaw w obliczu śmiertelnego niebezpieczeństwa. Jednym z takich bohaterów był Joseph Grand, postać zdecydowanie pozytywna i wzbudzająca wiele sympatii w czytelniku.
Jedną z zachowanych do współczesnych czasów i wciąż cenionych komedii Arystofanesa są „Chmury”. Dzieło to przedstawia krytykę wymierzoną w ówczesną młodzież zamieszkującą Ateny oraz w sofistów i Sokratesa, w których Arystofanes widział źródło upadku obyczajów wśród młodych ludzi oraz powód ich zepsucia i zaniedbanie dawnych wartości.
Jedną z zachowanych do współczesnych czasów komedii Arystofanesa są „Chmury”. Dzieło to było krytyką zachowania i obyczajowości ówczesnej młodzieży ateńskiej, a ostrze tej krytyki wymierzone było także w Sokratesa i sofistów, którzy mieli być powodem niewłaściwego zachowania młodych ludzi, wychowanych na nieodpowiednich ideałach, szerzonych właśnie przez tego filozofa i jego uczniów.
Każdy naród ma swoich bohaterów, których pamięć jest pielęgnowana, a wspomnienie ich niezwykłych czynów zawsze żywe. Często upamiętnia się ich pomnikami, obrazami czy pieśniami, a ich imiona stają się nazwami ulic. Zdarza się jednak, że taki bohater, niegdyś cieszący się uznaniem, odchodzi w niepamięć, wraz z wydarzeniami, w których brał udział.
Społeczeństwo przyjęło i przestrzega wiele zasad i wartości moralnych, które kolektywnie zostały uznane za dobre i właściwe. Ten, kto się do nich nie stosuje, najczęściej bywa karany lub uznawany za złego człowieka. Nie zawsze jednak da się człowieka oceniać według tych samych kryteriów i rozpatrywać jego zachowanie według odgórnie przyjętych w czasach spokoju i dobrobytu wzorców. Zdarza się bowiem, że zostaje on przymusowo wrzucony w sytuacje i warunki, których nie da się mierzyć normalną, tradycyjną miara, taką jak w czasach pokoju.
Człowiek w życiu przyjmuje różne stanowiska i postawy, co z kolei ma bezpośrednie przełożenie na jego czyny. Na ludzkie zachowanie i postawy wpływ mają różne rzeczy – doświadczenia, środowisko, edukacja, ale swój wpływ może mieć miejsce, w którym przebywamy. To od niego bowiem zależy, jakich ludzi na swojej drodze życiowej można spotkać oraz jakich wydarzeń i sytuacji doświadczyć.
W powieści „Dżuma” autorstwa Alberta Camusa pojawia się wielu bohaterów, którzy zmagają się z przerażającą epidemią w Oranie na swój sposób. Na losy głównych bohaterów często istotny wpływ mają postaci z dalszego planu. Jedną z takich osób jest pojawiający się epizodycznie stary astmatyk, który daje wszystkim przykład nonkonformizmu i pokazuje, jak nie porzucać swoich wartości.
Przyroda często funkcjonuje jako tło wydarzeń w dziełach literackich. Zdarza się jednak, że zaczyna ona spełniać inne, bardziej zróżnicowane funkcje, na przykład staje się bohaterem opisywanych wydarzeń, wpływa znacząco na akcję powieści lub niesie ze sobą pewną symbolikę lub nawet jest kluczem interpretacyjnym, zaproponowanym czytelnikowi przez autora.