Jan Kochanowski jest wybitnym polskim literatem epoki renesansu. Pisał między innymi fraszki, poematy, treny, czy pieśni. Niektóre z jego utworów mają charakter ironiczny, żartobliwy. Natomiast „Pieśń IX”, ze zbioru „Pieśni. Księgi wtóre” jest dziełem refleksyjnym, poruszającym tematykę ludzkiego losu i nadziei.
Halina Poświatowska to polska poetka i pisarka drugiej połowy XX wieku. Choroba serca miała silny wpływ na jej twórczość, ponieważ wiersze Poświatowskiej krążą wokół tematyki przeplatającej się śmierci i miłości. „Jestem Julią” to jeden z jej najpopularniejszych utworów, który pochodzi z tomiku „Hymn bałwochwalczy”, został on wydany w 1958 roku.
Doktor Rieux rozumiał, że nie każdy czuł powołanie do poświęcania się za innych i że nie każdy jest bohaterem. Wiedział też, że to naturalne, że ludzie dążą do własnego szczęścia i że to ono ich najbardziej obchodzi i że rządzi nimi prosty instynkt przetrwania.
Rambert mógłby się wstydzić wielu rzeczy po wyjeździe z Oranu. Jedną z nich byłoby jego własne tchórzostwo. Doktor Rieux, Tarrou i inni nieustannie narażali swoje zdrowie i życie, by ratować chorych, on zaś porzuciłby ich na pastwę epidemii.
Dziennikarz Rambert początkowo chciał wydostać się z Oranu, do swojej ukochanej, potem zaś nagle zrezygnował z tego zamiaru. Tłumaczył to tym, że nadal chciał być u jej boku, ale wstyd by mu było być szczęśliwym, mając świadomość, że w mieście nadal cierpią i umierają ludzie, których znał. Wstyd ten sprawił, że wolał narazić swoje życie i zostać w Oranie do końca epidemii.
Opis szpitala ukazuje swego rodzaju inny świat, w którym zmienia się rzeczywistość, a rzecz zdają się być wręcz nierealne. Sama rozmowa między doktorem Rieux, Tarrou i Rambertem skrytymi za maskami, przypominającymi posągi, pokazuje, że wejście do odizolowanego świata, jakim był szpital, zmienia ludzką percepcję.
Albert Camus jest autorem powieści pod tytułem „Dżuma”, w której opisane zostały losy ludzi dotkniętych śmiertelną zarazą w algierskim mieście Oran. Choroba ta odcięła to miejsce od reszty świata, a jego mieszkańców wystawiła na ciężką próbę.
Albert Camus jest autorem powieści zatytułowanej „Dżuma”. Opisał w niej historię epidemii tytułowej zarazy w algierskim mieście Oran. Ukazał także różne postawy, jakie przybrali w tych trudnych chwilach mieszkańcy tego miejsca, zmagający się izolacją, poczuciem zagrożenia i wszechobecną śmiercią. Książka ta powstała w latach czterdziestych, po II wojnie światowej.
Józef Czechowicz to poeta, który kojarzy się głównie z awangardą dwudziestolecia międzywojennego. Jego dzieła zaliczały się to tak zwanego nurtu “trzeciego wyrazu” funkcjonującego obok Awangardy Krakowskiej i futurystów. Charakterystyczną cechą jego twórczości jest asyndeton, czyli łączenie ze sobą zdań lub ich części bez użycia spójników oraz dominujący katastrofizm.
Sławomir Mrożek po raz pierwszy opublikował „Tango” w roku 1964. Dramat ten opowiada o konflikcie międzypokoleniowy, który ma miejsce między synem – Arturem – oraz resztą jego rodziny, na którą składają się rodzice (Stomil i Eleonora) oraz babcia, stryjek oraz ciotka.
Albert Camus jest znanym pisarzem, którego jednym ze słynniejszych dzieł jest powieść zatytułowana „Dżuma”. Opowiada ona o straszliwej epidemii tytułowej choroby, która pewnego razu ogarnęła miasto Oran i sprawiła, że jego mieszkańcy zaczęli cierpieć i umierać.
Albert Camus jest autorem parabolicznej powieści „Dżuma”, którą można odczytywać jako metaforę dotyczącą natury zła. Autor opisał w swoim dziele losy miasta Oran i jego mieszkańców, dotkniętych epidemią tytułowej choroby.