Epoka romantyzmu w Polsce wiązała się przede wszystkim z zagadnieniami niepodległościowymi, walką o wolność czy też aspektami metafizycznymi, czego dowody można odnaleźć w wielu dziełach z tego okresu. Pojawiła się wówczas też specyficzna konstrukcja tak zwanego bohatera romantycznego, czyli człowieka ukształtowanego przez popularny wówczas światopogląd i wydarzenia polityczne, takie jak na przykład zabory Polski.
„Dziady” to jedno z najbardziej rozpoznawalnych dzieł Adama Mickiewicza. Publikowane były w czterech częściach, w latach 1823-1860. Ostatnia część, wydana już po śmierci Mickiewicza, nigdy nie została ukończona. Dramat traktuje o sprawie niepodległości Polski oraz ukazuje obrzędy ludowe wciąż żywe w społeczeństwie polskim.
W „Dziadach” Adam Mickiewicz opisał trzy rodzaje duchów, podzielonych na kategorie w zależności od wagi ich grzechów na duchy lekkie, średnie i ciężkie. Do tego ostatniego rodzaju należało widmo Złego Pana, dziedzica okolicznej wsi, który zmarł trzy lata wcześniej. Pojawił się on w kaplicy po północy, a w celu jego przywołania Guślarz podpalił kocioł wódki.
Ksiądz Piotr jest jedną z najważniejszych postaci dramatu Adama Mickiewicza pod tytułem “Dziady”. Jest on nie tylko zakonnikiem, bernardynem, ale poprzez jego postać autor przekazuje czytelnikowi ideę, jaką jest mesjanizm. To właśnie ksiądz Piotr opowiada o tym, że Polska ma zostać zbawiona poprzez swoje wielkie cierpienie.
Jednym z najczęściej wybieranych źródeł motywów literackich jest Biblia i odniesienia do niej. Jest ona jednym z najważniejszych tekstów zachodniej kultury. Autorzy chętnie czerpią z jej tradycji, sięgają do archetypów, które ona oferuje i korzystają z czytelnego i rozpoznawanego przez czytelników kodu i nawiązań doskonale im znanych.
W dramacie „Dziady” Adama Mickiewicza w trakcie sceny w salonie warszawskim jeden z bohaterów – Adolf – opowiada zgromadzonemu tam towarzystwu tragiczną historię niejakiego Cichowskiego. Jest ona przykładem tego, jak zaborca obchodził się ze swoimi politycznymi przeciwnikami i przekazana została w formie przestrogi i jako próba zwrócenia uwagi na istniejący problem.
Scena siódma trzeciej części dramatu Adama Mickiewicza zatytułowanej “Dziady” opisywana jest jako scena salonu warszawskiego. Jest ona wyjątkowo ważnym momentem dzieła, ponieważ przedstawia obraz ówczesnego społeczeństwa oraz ludzi żyjących w stolicy. W modnym warszawskim salonie spotykają się dwie grupy ludzi, które są przez autora szczegółowo scharakteryzowane.
Różnego rodzaju widzenia od początku istnienia literatury odgrywały w różnych tekstach znaczącą rolę w tworzonych przez autorów tekstach. Często służyły one jako wizualizacja nieuświadomionych pragnień i lęków bohaterów, z których nie zdawali sobie sprawy w stanie przebudzenia. Sny mogą spełniać także rolę wizji, zsyłanych przez różnego rodzaju bóstwa, odpowiadające postaciom ich dalsze działania, lub mające profetyczny charakter widzenia, dzięki którym przyszłość odsłania się przed wybranymi osobami.
Człowiek w swoim życiu bywa stawiany przed różnymi wyborami. Często musi opowiedzieć się, czy będzie działał w swoim prywatnym interesie czy może jednak opowie się po stronie dobra ogółu. Czasami te dwie kwestie wykluczają się wzajemnie i prywatne szczęście danego człowieka nie jest w stanie koegzystować z dobrem całej społeczności.
Trzecia część dramatu „Dziady” Adama Mickiewicza powstała w Dreźnie w roku 1832. Otwiera ją prolog, w którym czytelnik widzi Gustawa śpiącego w jego celi w jego celi. Anioł przepowiada mu odzyskanie wolności, a po przebudzeniu Gustaw symbolicznie rodzi się na nowo jako Konrad.
Realizm i fantastyka – te dwa aspekty przenikają się między sobą w wielu dziełach literackich. Dzieje się tak już od samego początku istnienia literatury. W starożytności byli to na przykład bogowie, aktywnie wpływający na świat ludzi i ich działania. Szczególnie istotny stał się ten aspekt w czasach epoki romantyzmu.
Ludzkość od zawsze zafascynowana była ideą poświęcenia, heroizmu czy bohaterstwa. Pociągały ją szlachetne czyny czy poświęcanie się w imię wyższych celów czy idei. Osoby, które takiego czynu dokonały, zapisywały się w zbiorowej pamięci lub stawały się bohaterami podań, legend, mitów czy dzieł literackich. Widoczne jest to na przykład w mitologii greckiej, w której pojawia się wielu herosów. Bardzo często jest to zagadnienie związane z patriotyzmem i poświęceniem dla ojczyzny.