W dziele Mickiewicza istotne jest także to, że polonez to taniec typowo polski, on sam zaś stworzył utwór, którego genezą była silna tęsknota za zniewoloną ojczyzną. Taniec ten więc miał być symbolem najlepszych cech utraconej ojczyzny, ukazaniem piękna jej tradycji i obyczajów. Mickiewiczowi towarzyszyła jednak bolesna świadomość, że być może utrwalony przez niego świat już wkrótce żyć będzie tylko w jego wspomnieniach z jego młodości. Taniec w „Panu Tadeuszu” symbolizuje więc wiele rzeczy – pojednanie, patriotyzm, tradycję oraz ginący powoli świat, który w oczach autora zdawał się być niemal idyllą. Nie jest on więc absurdalnym motywem, a raczej głęboko przepojonym patosem, którego zadaniem było podkreślić, jak ważne sprawy poruszone zostały w epopei Mickiewicza. Tańcząc poloneza, bohaterowie powoli odchodzą w cień historii, wraz ze swoimi obyczajami, tradycjami oraz z całą szlachecką kulturą, która określała to, kim byli i jak się zachowywali. Mickiewicz chciałby wciąż żyć w tym świecie, zdaje sobie on już jednak sprawę, że nie będzie to możliwe w nowej rzeczywistości.
Taniec może więc być motywem absurdalnym, punktującym najbardziej groteskowe elementy rzeczywistości, jak miało to miejsce w „Tangu” Mrożka. To także pokaz siły i dominacji, ustalanie hierarchii wśród ludzi oraz sygnał, po czyjej stronie leży władza. Może jednak on także być symbolem pełnym patosu, służącym zaakcentowaniu tego, co jest w danym świecie ważne. W tym celu taniec wykorzystany został w „Panu Tadeuszu” Mickiewicza.
