opracowania

Wybór postawy życiowej a skuteczność w realizacji celu. W pracy odwołaj się do: wybranej lektury obowiązkowej, innego utworu literackiego oraz wybranych kontekstów.

Ludzie przyjmują różne postawy życiowe, które później definiują ich zachowanie, przekonania czy też wpływają na podejmowane przez nich decyzje. Takie postawy często są wypadkową ich światopoglądu, charakteru czy przyzwyczajeń. Wiele osób sądzi też, że sukces to kwestia właściwego nastawienia, zmiany sposobu myślenia oraz wyboru właściwej postawy życiowej.

Czy Makbeta można nazywać bohaterem tragicznym?

William Szekspir to jeden z najważniejszych europejskich twórców, który pozostawił po sobie wiele dramatów, które stały się już na zawsze częścią kanonu literatury. Jednym z takich utworów jest „Makbet”, opowiadający o tym, do czego może doprowadzić człowieka niepohamowana ambicja. Tytułowy Makbet morduje bowiem swojego króla, by przejąć jego tron, a wszystko to robi pod wpływem zasłyszanej od trzech wiedźm przepowiedni.

Makbet – bohaterowie

William Szekspir to wybitny twórca dramatów, które na stałe weszły do kanonu literatury i które od wieków zdobywają nowych miłośników. Jednym z nich jest dzieło zatytułowane „Makbet”. W tym tekście Szekspir pokazuje, do czego może prowadzić nadmierna ambicja w połączeniu okrucieństwem.

Motyw zbrodni i kary w Makbecie

Dramat Williama Szekspira zatytułowany „Makbet” opowiada historię człowieka, który ze względu na swoją ambicję i chęć władzy dopuścił się okrutnych zbrodni. Tytułowy Makbet pewnego dnia usłyszał od trzech wiedźm przepowiednię, w myśl której miał być przyszłym królem Szkocji.

Topos theatrum mundi w Makbecie

„Makbet” Williama Szekspira to jeden z najważniejszych dramatów, jakie powstały w historii literatury. Opowiada on historię tytułowego i zarazem głównego bohatera, który ulega swojej ambicji i sięga po tron, który mu się nie należy. Aby go zdobyć, zabija dobrego króla Dunkana, zasiada na jego miejscu i staje się okrutnym tyranem.

Monolog (lunatykowanie) Lady Makbet – interpretacja

„Makbet” Williama Szekspira opowiada historię mężczyzny, którego ambicja popchnęła do zdobycia szkockiego tronu. Makbet spotyka pewnego dnia trzy wiedźmy, które wróżą mu, że będzie w przyszłości królem. Bohater wierzy w tę przepowiednię i aby pomóc jej się spełnić, morduje króla Dunkana. Namawia go do tego także żona, lady Makbet.

Postacie fantastyczne i zjawiska nadprzyrodzone w Makbecie

„Makbet” to jeden ze słynnych dramatów Williama Szekspira i opowiada historię bohatera, który sięgnął po tron, uciekając się do zabójstwa poprzedniego króla. W czasie tworzenia go Szekspir inspirował się faktyczną historią szkockiego generała, który zabił swojego króla i zdobył w ten sposób władzę. W „Makbecie” jednak ten bardzo realistyczny plan wydarzeń łączy się z elementami nadprzyrodzonymi.

Rola wiedźm w Makbecie

„Makbet” to jeden ze słynnych dramatów autorstwa Williama Szekspira. Opisuje on sposób, w jaki główny i tytułowy bohater przejmuje tron Szkocji w wyniku morderstwa, popełnionego pod wpływem namów żony i wygłoszonej przez trzy wiedźmy przepowiedni.

Makbet – jakie były przepowiednie czarownic?

„Makbet” to jeden z najsłynniejszych dramatów autorstwa Williama Szekspira. Opowiada on o losach tytułowego bohatera, który sięgnął po tron, mimo że nie należał mu się on. Jest to zatem historia nadmiernej ambicji i bolesnego upadku, jakiego doświadczył Makbet. Jego żądza władzy jednak zrodziła się pod wpływem nadprzyrodzonych sił.

Oceń słuszność stwierdzenia Tacyta: „Dla pożądających władzy nie istnieje droga pośrednia między szczytem a przepaścią” w kontekście Makbeta i innych wybranych tekstów kultury

Dla pożądających władzy nie istnieje droga pośrednia między szczytem a przepaścią – rzekł Tacyt, wybitny rzymski historyk. Jego słowa mają w sobie sporo prawdy, ponieważ próby zdobycia władzy często są grą o najwyższą stawkę, w której można stracić wszystko. Udowadniają to losy licznych postaci literackich. Przykłady takich historii można znaleźć między innymi w „Makbecie” Williama Szekspira, „Balladynie” Juliusza Słowackiego czy w „Nie-boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego.