„Tango” autorstwa Sławomira Mrożka po raz pierwszy opublikowano w roku 1964, a już rok później wystawiono je na deskach teatru. Jest to jeden z najważniejszych dramatów polskiej literatury i przekazuje wciąż aktualne wartości.
Jednym z najważniejszych dramatów literatury polskiej wciąż pozostaje opublikowane w 1964 roku „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka. Dzieło to opowiada o losach rodziny, w której pojawia się odwrócony konflikt pokoleń.
Jednym z najważniejszych polskich dramatów wciąż pozostaje „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka. Po raz pierwszy dzieło zostało opublikowane w roku 1964, a wystawiono je już rok później. Mrożek opisał w swoim dziele odwrócony konflikt pokoleń, w którym to młody człowiek domaga się od rodziny respektowania obyczajów i dawnych tradycji.
Jednym z najważniejszych dramatów literatury polskiej wciąż pozostaje „Tango” autorstwa Sławomira Mrożka. Po raz pierwszy opublikowano je w roku 1964, a wystawienia doczekało się w ciągu kolejnego roku. Dramat opowiada o odwróconym konflikcie pokoleń w rodzinie, w której przestały obowiązywać jakiekolwiek zasady i konwenanse.
W dramacie Sławomira Mrożka pod tytułem „Tango” czytelnik spotyka się z wieloma barwnymi postaciami. Bohaterowie – z wyjątkiem Edka – należą do jednej rodziny, w której występuje odwrócony konflikt pokoleń. Każda z opisanych postaci ma własny charakter i wyraźnie zarysowane motywacje swoich działań.
W dramacie autorstwa Sławomira Mrożka, czyli w „Tangu” po raz pierwszym wydanym w roku 1964, odnaleźć można ślady konfliktu klasowego. Pisarz stworzył bohaterów pochodzących z lepiej sytuowanej grupy społecznej, wiążącej się z artystami i przeciwstawił jej reprezentanta klasy niższej. Jest nim brutalny, prosty i wykazujący się ogromną siłą Edek.
Sławomir Mrożek jest autorem jednego z najważniejszych polskich dramatów, czyli dzieła zatytułowanego „Tango”. Opowiada w nim o konflikcie pokoleniowym i klasowym, przedstawiając świat, w którym nie ma już żadnych zasad moralnych, do których mogłaby się stosować rodzina złożona z takich postaci jak Eleonora, Stomil, Eugenia, Artur i Eugeniusz.
Satyra jest nieodłączną częścią kultury i sztuki, ludzie bowiem lubią dostrzegać w innych liczne wady i krytykować. Satyra ubierała ostrze krytyki w rozrywkową formę i pozwalała ludziom łatwiej się z nią oswoić i spojrzeć na swoje wady z dystansem. Gatunek ten znany był już w średniowieczu i autorzy chętnie z niego korzystali, by opisać swoje obserwacje dotyczące tego, jak funkcjonuje społeczeństwo wokół nich.
Literatura opisuje wiele zbiorowości i zjawisk. Dzięki tworzeniu jej wielu autorów opisuje także obraz danego kraju i jego narodu. Nie inaczej wygląda sytuacja w przypadku Polski i Polaków. Ich obraz można znaleźć w wielu tekstach literackich, tworzonych na przestrzeni wielu epok.
Polska kultura szlachecka nierozerwalnie wiąże się z sarmatyzmem. Był to popularny w czasach Oświecenia mit o pochodzeniu szlachty, która miała jakoby wywodzić się od starożytnego ludu Sarmatów, zamieszkującego tereny między rzekami Wołga i on. W związku z tym polscy szlachcice wykreowali sobie specyficzny wizerunek, nawet po latach kojarzący się od razu z szablą, kontuszem, ogromnymi wąsami i z bardzo specyficznym zachowaniem.
„Granice mojego języka wskazują granice mojego świata” – powiedział pewnego razu Ludwig Wittgenstein, a cytat ten wskazuje, jak ważną rolę pełni język w kształtowaniu otaczającej człowieka rzeczywistości.
Wiele dzieł ma na celu przekazanie odbiorcy konkretnej prawdy, nauki czy morału, które może on wykorzystać w swoim życiu. Bardzo ważnym gatunkiem pod tym względem jest bajka. Gatunek ten obowiązkowo zawiera morał i ma przekazywać czytelnikom określone wartości oraz pouczać ich na temat moralności czy wyznawanych wartości.