Ciało Aliny opadło na ziemię. Paprocie wokół upstrzone były jej ciemną krwią, lśnił od niej także nóż w ręku Balladyny. Zszokowana dziewczyna jak w transie wypuściła narzędzie zbrodni, które upadło tuż obok zwłok.
Kazimierz Wierzyński to znany polski literat, który tworzył w XX wieku. Był współpracownikiem czasopisma Skamander, wchodził również w skład grupy literackiej o tej samej nazwie. W okresie dwudziestolecia międzywojennego wniósł powiew świeżości, pisząc o radości z życia, co widać między innymi w wierszu „Zielono mam w głowie”, który ukazał się w tomiku „Wiosna i wino” z 1919 roku.
Od wielu lat w przestrzeni publicznej toczy się debata na temat terenów zielonych i dbania o nie. Pojawia się coraz więcej głosów odnośnie powiększania ilości zieleni w miastach oraz dbania o tę, która już się w nich znajduje.
Śmierć była szczególnie chętnie opisywana w dziełach z epoki romantyzmu, do tego stopnia, że stała się ona jedną z cech szczególnych przypisanych bohaterowi romantycznemu. Motyw ten szczyt swojej popularności przeżywał właśnie w romantyzmie.
Od zawsze na świecie istniało dobro i zło, które walczą ze sobą i wzajemnie się wykluczają. Wielokrotnie można mieć wrażenie, że częściej to zło triumfuje i przysłania sobą całe dobro, jakie istnieje. Zło jest bowiem bardziej widoczne i często przeraża swoim okrucieństwem.
Każdy człowiek musi dokonać w swoim życiu wielu wyborów, a następnie ponosi ich konsekwencje. Czasami są one dla niego korzystne, a czasami konieczne jest wzięcie na siebie odpowiedzialności za swoje błędy.
„Balladyna” Juliusza Słowackiego jest dramatem romantycznym i spełnia wiele cech tego gatunku, Między innymi jest to głęboka warstwa symboliczna, otwierająca przed czytelnikiem wiele dodatkowych, ale ukrytych na pierwszy rzut oka znaczeń.
Juliusz Słowacki w dramacie romantycznym „Balladyna” opisał historię kobiety, która chciała sięgnąć po władzę i próbowała zdobyć ją, uciekając się do straszliwych zbrodni. Zaczęła od zamordowania własnej siostry, która stała jej na drodze do zawarcia korzystnego małżeństwa.
Każdy dzień na zamku pana Kirkora zaczynał się podobnie. Wszyscy rano zaspani ruszali do swoich obowiązków i stopniowo kamienne mury napełniały się gwarem rozmów, skrzypieniem drewna, stukaniem utensyliów w kuchni, gdakaniem ptactwa czy też szelestem ubrań.
Jedną z najważniejszych polskich komedii jest „Zemsta”, której autorem jest Aleksander Fredro. Opublikowana została ona w toku 1834. W dziele tym Fredro zawarł wiele elementów komicznych, kryjących się w używanym przez bohaterów języku w czy w różnych sytuacjach, doprowadzających czytelnika do rozbawienia.
Komedia jest gatunkiem znanym ludzkości już od początku istnienia kultury i sztuki, który zmieniał się przez wieki, ale ostatecznie wciąż jest żywy i obecny także we współczesnych czasach. Jednym z najwybitniejszych dzieł polskiej literatury w tym gatunku jest „Zemsta” Aleksandra Fredry. Opowiada ona o losach sporu o zamek połączonych z historią miłosną.
W więzieniu Balladyna trafiła do celi z zupełnie obcym jej mężczyzną, który również czekał na wyrok. Tak samo jak ona miał być sądzony za morderstwo. Balladyna sądziła, że być może uda jej się nawiązać jakąś nić porozumienia z nim, jednak tamten uparcie milczał.