Literatura spełnia wiele funkcji – między innymi zabawia czytelnika, ukazuje mu odmienne perspektywy i punkty widzenia lub służy za skarbnicę pamięci narodowej. Często też z jej pomocą autorzy rozliczają się z danymi wydarzeniami lub oceniają pewne etapy w dziejach swojej ojczyzny.
W polskiej literaturze obecnych jest wiele mitów narodowych, które często powiązane są z tragiczną historią kraju, doświadczonego przez liczne wojny oraz przez ponad sto lat zaborów. W tym czasie mity kształtowały świadomość Polaków, a szczególnie popularne stały się w okresie romantyzmu, gdy twórcy walczyli o zachowanie silnej i dumnej tożsamości narodowej.
Taniec jest jednym z częściej wykorzystywanych motywów w historii literatury. Zdarza się, że stoi za nim ukryte, symboliczne znaczenie, które czytelnik musi rozpoznać, by prawidłowo zrozumieć, co kryje się za sceną danego tańca. Wielokrotnie oznacza bowiem coś innego, niż po prostu poruszanie się w takt melodii dla rozrywki i spędzania czasu z innymi.
Jednym z zagadnień często podejmowanych w literaturze na przestrzeni wszystkich epok był naród oraz jego tożsamość. Autorzy wielokrotnie pochylali się nad tym tematem oraz poświęcali mu wiele refleksji – dotyczących jego natury, charakteru czy sposobu, w jaki on funkcjonował.
W wielu dziełach literackich pojawia się motyw proroctw i przepowiedni, które zdradzają postaciom to, co wydarzy się w przyszłości. Nie zawsze są one jednak dosłowne i jasne dla osób, których one dotyczą. Przepowiednie, wróżby i proroctwa pojawiały się w literaturze już od czasów antycznych.
Historia cywilizacji pokazała, że niestety nie wszyscy ludzie są traktowani tak samo, a wpływ na to ma między innymi ich urodzenie i przynależność do danej klasy. Już od dawna niektóre grupy, takie jak arystokracja czy szlachta, uznawane były za lepsze od innych i z tego tytułu należały im się liczne przywileje. Był to także powód, dla którego inne klasy społeczne cierpiały i były wyzyskiwane w imię cudzych zysków i luksusów.
„Wesele” to najbardziej znane dzieło Stanisława Wyspiańskiego oraz najbardziej rozpoznawalny utwór epoki Młodej Polski. Jest to dramat wielowątkowy, opisujący historię opartą o prawdziwe wydarzenia, jakimi były zaślubiny i wesele Lucjana Rydla i Jadwigi Mikołajczykówny.
Najbardziej znanym dziełem Stanisława Wyspiańskiego jest dramat „Wesele”, który zainspirowany był prawdziwymi wydarzeniami – ślubem artysty, Lucjana Rydla z chłopką, Jadwigą Mikołajczykówną. Jednak oprócz tego zagadnienia, Wyspiański poruszył także liczne wątki związane z ojczyzną, jej wolnością, z powstaniem narodowym oraz tożsamością społeczeństwa. Starał się on zdiagnozować i opisać problemy, z jakimi zmagał się zniewolony naród.
Literatura często ukrywa w sobie wiele znaczeń, które czytelnik musi odgadnąć, by w całości zrozumieć, co dzieło literackie chce mu przekazać. Znaczenia te często schowane są w różnego rodzaju symbolach, którymi z kolei są postaci, przedmioty czy nawet całe sceny. Jakie są jednak funkcje przedmiotów i postaci symbolicznych w utworze literackim?
Słynny dramat epoki Młodej Polski, jakim było „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego, porusza wiele kwestii związanych z polskim społeczeństwem oraz z tożsamością narodową. Autor oparł swoją historię o faktyczne wydarzenie, jakim było wesele krakowskiego artysty, Lucjana Rydla z chłopką, Jadwigą Mikołajczykówną.
Motyw sztuki i artysty wielokrotnie pojawiał się w różnego rodzaju dziełach literackich, od samego początku ich istnienia. Artyści często bowiem są fascynującymi postaciami o bogatych życiorysach. Ci spośród nich, którzy zajmują się literaturą, lubią także opowiadać o sobie i o swojej pracy w dziełach, które tworzą.
Nazwisko Stanisława Wyspiańskiego nieodmiennie kojarzone jest z jego dramatem zatytułowanym „Wesele”. Powstał on w czasach Młodej Polski, odnaleźć więc w nim można wiele cech charakterystycznych dla tego okresu. „Wesele” nazywane bywa wręcz dramatem modernistycznym, spełnia bowiem szereg warunków, które swoje źródło mają w sposobie postrzegania sztuki, jaki był wyróżniający dla artystów epoki Młodej Polski.