Stanisław Barańczak to polski poeta, tłumacz oraz krytyk literacki przełomu XX i XXI wieku. Był Członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich, kierownikiem literackim Teatru Ósmego Dnia, a także wieloletnim wykładowcom, w tym na Harvard University w Stanach Zjednoczonych. Żył i tworzył, między innymi w czasach PRL, co silnie odbiło się na jego twórczości, a zaobserwujemy to także w wierszu „Co jest grane”. Jego utwory obnażają zjawiska społeczne.
Jedną z najważniejszych osób w życiu człowieka jest matka, która sprowadza go na świat, opiekuje się dzieckiem, uczy je i wychowuje. Z tego powodu figura matki stała się popularnym motywem literackim, pojawiającym się w wielu dziełach już od czasów starożytnych. Motyw matki obecny jest na początku najważniejszych historii o stwarzaniu i porządkowaniu świata.
Cierpienie jest doświadczeniem, które dotyka każdego człowieka, bez względu na wiek. Może mieć ono różne źródła – strata bliskiej osoby, śmierć, problemy w życiu, problemy z pracą czy z rodziną, a nawet ból odczuwany w związku z aktualnie czytaną książką. Cierpienie jest stanem, do którego ludzie często próbują przypisać sens i znaczenie, by w jakiś sposób wytłumaczyć i usprawiedliwić ból, jaki odczuwają.
Od zarania dziejów człowiek zastanawia się nad tym, jakie siły mają wpływ na jego życie i czy kształtuje je sam, czy jest tylko zabawką, igraszką w rękach jakiejś wyższej istoty. Z rozważań tych narodziły się różne postawy – niektórzy twierdzą, że człowiek jest bezsilny i skazany na przeżywanie z góry zaplanowanych wydarzeń, których nie może zmienić, inni twierdzą zaś, że wszystko leży w ludzkich rękach i to od decyzji każdego zależy, jaki kształt przybierze jego życie.
Miłość jest jednym z najczęściej poruszanych tematów w literaturze, szczególną zaś popularnością cieszy się motyw miłości nieszczęśliwej. Cierpiący kochankowie zostali sportretowani wiele razy w różnych dziełach. Motyw miłości beznadziejnej i skazanej na niepowodzenie jest właściwie tak stary, jak sama literatura.
Jedną z najtrudniejszych rzeczy w życiu człowieka może być przebaczenie innym krzywd, które się od nich doznało. Przebaczenie wymaga silnej woli i charakteru, a czasami w życiu pojawiają się takie wydarzenia, których nie da się wybaczyć i zapomnieć. Przebaczenie stało się jednym z ważniejszych motywów literackich, obecnych w dziełach już od czasów starożytnych.
Józef Ratajczak to polski poeta i prozaik, który tworzył zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Żył w latach 1932-1999. Był związany z radiem, telewizją i teatrem. Jego twórczość była wielokrotnie nagradzana. Poezja dziecięca Ratajczaka miała pobudzać wyobraźnie i wykorzystywać plastyczny umysł dziecka, którego myśli są o wiele barwniejsze i łatwiej mu wkroczyć w świat fantazji.
Safona to grecka poetka, przedstawicielka liryki eolskiej. Żyła na wyspie Lesbos, na przełomie VII i VI wieku p.n.e. Dom Safony pełnił funkcję szkoły dla dziewcząt, tam poetka uczyła je muzyki, tańca, czy też poezji. Safona żyła niezwykle blisko ze swoimi uczennicami.
Wspomnienia to rzecz wyjątkowo cenna. Są one dla człowieka niezwykle użytecznym narzędziem, dzięki któremu on sam oraz jego bliscy mogą wciąż być w pamięci innych, co sprawia, że po śmierci nie znikają ostatecznie. Wspomnienia służą także przekazywaniu kolejnym pokoleniom wiedzy oraz informacji na temat wydarzeń, które miały miejsce przed ich narodzinami.
Motyw apokalipsy pochodzi z Biblii i dosłownie oznacza objawienie lub odsłonięcie. Jest ona szczególnego rodzaju proroctwa. Opowiada ono o tym, co będzie się dziać w ostatnich dniach istnienia świata. Łączona jest ona często także z Sądem Ostatecznym. Apokalipsa często wykorzystywana jest jako motyw w literaturze, inspirowała ona powstanie wielu dzieł.
„Obława” to jedna z najpopularniejszych piosenek Jacka Kaczmarskiego – polskiego piosenkarza, poety i autora tekstów piosenek. Stała się ona jednym z hymnów Solidarności. Inspiracją do jej powstania był utwór innego autora – Włodzimierza Wysockiego ( „Obława” stanowi wolne tłumaczenie utworu „Ochota na wołkow) o podobnej tematyce.
Jednym z najważniejszych motywów obecnych w literaturze jest theatrum mundi – teatr świata. Motyw ten przedstawia świat i ludzi jako teatr, scenę i grających na niej aktorów. Życie ludzkie sprowadzone jest w tym toposie do odgrywania z góry narzuconej człowiekowi roli.