Jedną z najtrudniejszych rzeczy w życiu człowieka może być przebaczenie innym krzywd, które się od nich doznało. Przebaczenie wymaga silnej woli i charakteru, a czasami w życiu pojawiają się takie wydarzenia, których nie da się wybaczyć i zapomnieć. Przebaczenie stało się jednym z ważniejszych motywów literackich, obecnych w dziełach już od czasów starożytnych.
Józef Ratajczak to polski poeta i prozaik, który tworzył zarówno dla dzieci, jak i dorosłych. Żył w latach 1932-1999. Był związany z radiem, telewizją i teatrem. Jego twórczość była wielokrotnie nagradzana. Poezja dziecięca Ratajczaka miała pobudzać wyobraźnie i wykorzystywać plastyczny umysł dziecka, którego myśli są o wiele barwniejsze i łatwiej mu wkroczyć w świat fantazji.
Safona to grecka poetka, przedstawicielka liryki eolskiej. Żyła na wyspie Lesbos, na przełomie VII i VI wieku p.n.e. Dom Safony pełnił funkcję szkoły dla dziewcząt, tam poetka uczyła je muzyki, tańca, czy też poezji. Safona żyła niezwykle blisko ze swoimi uczennicami.
Wspomnienia to rzecz wyjątkowo cenna. Są one dla człowieka niezwykle użytecznym narzędziem, dzięki któremu on sam oraz jego bliscy mogą wciąż być w pamięci innych, co sprawia, że po śmierci nie znikają ostatecznie. Wspomnienia służą także przekazywaniu kolejnym pokoleniom wiedzy oraz informacji na temat wydarzeń, które miały miejsce przed ich narodzinami.
Motyw apokalipsy pochodzi z Biblii i dosłownie oznacza objawienie lub odsłonięcie. Jest ona szczególnego rodzaju proroctwa. Opowiada ono o tym, co będzie się dziać w ostatnich dniach istnienia świata. Łączona jest ona często także z Sądem Ostatecznym. Apokalipsa często wykorzystywana jest jako motyw w literaturze, inspirowała ona powstanie wielu dzieł.
„Obława” to jedna z najpopularniejszych piosenek Jacka Kaczmarskiego – polskiego piosenkarza, poety i autora tekstów piosenek. Stała się ona jednym z hymnów Solidarności. Inspiracją do jej powstania był utwór innego autora – Włodzimierza Wysockiego ( „Obława” stanowi wolne tłumaczenie utworu „Ochota na wołkow) o podobnej tematyce.
Jednym z najważniejszych motywów obecnych w literaturze jest theatrum mundi – teatr świata. Motyw ten przedstawia świat i ludzi jako teatr, scenę i grających na niej aktorów. Życie ludzkie sprowadzone jest w tym toposie do odgrywania z góry narzuconej człowiekowi roli.
„Kiedy się dziwić przestanę” to popularny utwór Jonasza Kofty, o mądrym i pięknym przekazie dotyczącym naszego życia i prawdziwego sensu egzystencji. Czesław Niemen stworzył akompaniament muzyczny do utworu, a wykonała go słynna polska wokalistka Maryla Rodowicz. Jonasz Kofta był wszechstronnym artystą XX wieku – malował, pisał i śpiewał.
Jednym z najbardziej poruszających i potępianych czynów w historii ludzkości jest zdrada. Przybiera ona różne formy – zdradzić można swój kraj, współmałżonka, przyjaciół, naród czy rodzinę. Jednak za każdym razem jest ona tak samo potępiana i trudno jest znaleźć jej obrońców. Zdrada stała się także popularnym motywem literackim, który pojawia się w wielu dziełach.
Ignacy Krasicki jest jednym z najbardziej znanych polskich poetów XVIII wieku. Był nie tylko literatem, ale także arcybiskupem gnieźnieńskim. Dziś kojarzymy go głównie z bajkami, czyli utworami często wierszowanymi, które wyróżniają się zawartym w nich morałem i symboliką. Bardzo często postaci zwierzęce w bajkach pozwalają zrozumieć przywary i zachowania ludzkie. Tak dzieje się także w utworze „Niedźwiedź i liszka”.
Stanisław Baliński był polskim poetą, ale także dyplomatą i członkiem grupy Skamandrytów. Jego rodzina od lat mieszkała w Warszawie, ale pochodziła z kresów wschodnich. W domu rodzinnym podtrzymywano dawne tradycje i wychowywano młodego Stanisława w duchu patriotycznym. Możliwe, iż taka postawa przyczyniła się do romantycznych naleciałości w jego twórczości.
Akcja wielu znanych dzieł literackich toczy się w różnych miejscach – miastach, zamkach, urzędach, a jednym z najczęściej wykorzystywanych motywów jest wieś. Tereny wiejskie są szczególnie mocno obecne w literaturze polskiej. Pisarze często obrazowali wieś na różne sposoby – czasami jako miejsce dostatnie, sielskie i szczęśliwe, czasami jednak opisywane było jako symbol biedy, nieszczęścia i ciągłej walki o przetrwanie. Wieś obecna jest jako motyw w literaturze już od czasów starożytnych, dzięki czemu prześledzić można, jak zmieniał się jej obraz i postrzeganie przez społeczeństwo.