„Antygona” Sofoklesa to jedno z jego najbardziej znanych dzieł, które przetrwały aż do dziś. Opowiada on historię córki Edypa, tytułowej Antygony i wraz z dwiema innymi sztukami łączy się w cykl tragedii tebańskich, opowiadających dzieje przeklętego rodu Labdakidów.
piszę dziś do Ciebie w związku z tragiczną sytuacją, w jakiej znalazła się Antygona. Niestety jesteś jedną z osób, które się do niej przyczyniły i tylko Ty możesz ją zmienić. Wystarczy bowiem jedno Twoje słowo, a Antygona będzie uniewinniona, a wyrok śmierci – cofnięty.
Wysoki Sądzie, szanowni Państwo, zgromadziliśmy się tu wszyscy dziś, by osądzić tę młodą dziewczynę, Antygonę. Ma ona być skazana za złamanie prawa ustalonego przez Kreona.
„Odprawa posłów greckich” to słynna renesansowa tragedia autorstwa Jana Kochanowskiego. Jest ona wyraźnym nawiązaniem do antycznego dzieła Homera, jakim była „Iliada”. Kochanowski przybliżył bowiem czytelnikom losy Troi tuż przed rozpoczęciem wojny z Grekami.
Cykl tragedii tebańskich autorstwa Sofoklesa ukazuje dzieje rodu Labdakidów i otaczających ich osób. W trzech dziełach sportretowani zostali różni władcy Teb, ale szczególnie dużo miejsca poświęcono Edypowi i Kreonowi.
Antyczny dramat „Antygona” Sofoklesa przedstawia losy córki Edypa, której zakazano pochówku zabitego w walce brata. Uczynił to nowy władca Teb, czyli Kreon, pragnący umocnić swoje rządy. Jest to więc starcie praw boskich z prawami ludzkimi.
„Antygona” to antyczny dramat autorstwa Sofoklesa, a z kolei „Lilla Weneda” to romantyczne dzieło Juliusza Słowackiego. Utwory te dzieli od siebie wiele epok, a mimo to Zygmunt Krasiński odnalazł w głównej bohaterce dramatu Słowackiego podobieństwo do jej starożytnej poprzedniczki, Antygony.
W tragedii Sofoklesa zatytułowanej „Antygona” antyczny autor nakreślił konflikt tragiczny w oparciu o dwa przeciwstawne podejścia do rzeczywistości. Jednym z nich była wyższość prawa ludzkiego, drugim zaś prawa boskiego.
W swojej słynnej tragedii zatytułowanej „Antygona” Sofokles wprowadza postaci dwóch córek Edypa, czyli Antygony i Ismeny. Siostry te razem mierzą się z tragedią, która spotkała ich rodzinę. Ich ojciec ożenił się z własną matką, odszedł z miasta, a ich bracia – Eteokles i Polinik – zginęli w walce o jego tron.
Jednym z najbardziej znanych elementów teatru greckiego jest tragedia. Kojarzona jest ona z takimi twórcami, jak na przykład Sofokles, znany ze swojego cyklu tragedii tebańskich, w skład których wchodzi między innymi „Antygona”. Tragedia aż do dziś wyróżnia się specyficznymi wymogami, które są na stałe przypisane do tego gatunku i które wprawny czytelnik od razu rozpozna.
Antyczne dramaty składały się ze stałych elementów, które występowały w każdej sztuce. Jedną z nich był chór, czyli swego rodzaju przewodnik po świecie przedstawionym, uzupełniający niezbędne informacje, komentujący wydarzenia mające miejsce na scenie i oceniający to, w jaki sposób zachowywali się bohaterowie.
Antygona informuje siostrę, Ismenę, o zakazie Kreona.
Polinik nie może zostać pochowany.
Antygona namawia Ismenę do złamania zakazu.
Kreon spotyka się z chórem i chce zostawić ciało dzikim zwierzętom.