„Lecz miejsca nie można przenieść. Miejsce nie ma wymiarów. Jest punktem i nieuchwytną przestrzenią. Dlatego wciąż nie mam pewności, czy rzeczywiście ją zabrano” – tak brzmi pointa opowiadania „Miejsce” autorstwa Andrzeja Stasiuka ze zbioru „Opowieści galicyjskie”.
Gustaw Herling-Grudziński to znany pisarz, który doświadczył w swoim życiu pobytu w sowieckim łagrze. Wspomnienia swoje zebrał i wydał w powieści zatytułowanej „Inny świat”. Tytuł ten jest symboliczny, odnosi się bowiem do faktu, że życie w takim łagrze zupełnie nie przypominało rzeczywistości czasów pokoju i różniło się od niej właściwie pod każdym względem.
Przyjazd profesora Andrews do Polski w celu propagowania swojej szkoły psychoanalitycznej. Wizyta w Warszawie. Zgubienie walizki na lotnisku. „Gosha” obiecuje ją znaleźć i skontaktować się.
Wizyta narratora w opustoszałym miejscu. Pytanie turysty o to, co kiedyś się na nim znajdowało. Narrator zaczyna snuć wspomnienia o cerkwi zabranej do muzeum.
Ignacy Krasicki to jeden z najwybitniejszych polskich literatów XVIII wieku. Nazywa się go „człowiekiem oświeconym”. Wśród jego dzieł znajdziemy hymn, poematy, bajki, a także satyry. Jedną z nich jest utwór „Żona modna”, zawarty w zbiorze „Satyry, Część pierwsza” z 1779 roku.
„Lilla Weneda” to dramat autorstwa Juliusza Słowackiego, jednego z najważniejszych twórców epoki romantyzmu. Opowiada ona o walce mitycznego ludu Wenedów z Lechitami, a jego główną bohaterką jest tytułowa Lilla Weneda, córka króla Derwida.
Jednym ze znanych dzieł Juliusza Słowackiego jest dramat romantyczny zatytułowany „Lilla Weneda”. Wraz z „Balladyną” miał on współtworzyć kronikę opowiadającą o baśniowych pradziejach Polski i tworzyć ich mitologię. Główną bohaterką dzieła jest tytułowa Lilla Weneda, a fabuła utworu koncentruje się na zmaganiach i walce ludu Wenedów z Lechitami.
Romantyczny dramat Juliusza Słowackiego, zatytułowany „Lilla Weneda” miał być wraz z „Balladyną” częścią cyklu stylizowanego na kroniki. Opisywać miały one baśniowe pradzieje Polski i Słowacki zawarł w nich liczne inspiracje i motywy, które zaczerpnął z innych kultur oraz tekstów.
Julian Tuwim to jeden z najwybitniejszych poetów dwudziestolecia międzywojennego. Choć dziś kojarzymy jego nazwisko z utworami dla dzieci, to stworzył też wiele innych dzieł, między innymi wiersz „Wiosna”, który zawarto w zbiorze „Sokrates tańczący” wydanym w 1920 roku. Tom ten wzbudzał ogromne zainteresowanie, ze względu na kontrowersyjną tematykę, niemoralnych zachowań wśród mieszczan.
Każdy w pewnym momencie ma przemyślenia, które dotyczą kwestii losu, przeznaczenia, itd. Czasem wyobrażamy sobie, że naszym życiem władają różne siły, nad którymi nie mamy kontroli. W innych sytuacjach czujemy się panami własnego losu. Jest to dylemat, którego prawdopodobnie nigdy nie będzie nam dane rozstrzygnąć, jednak samo rozmyślanie na ten temat może nam przynieść wiele ciekawych odpowiedzi na nurtujące nas pytania.
Juliusz Słowacki stworzył romantyczny dramat, znany jako „Lilla Weneda”, który miał opowiadać o pradziejach Polski w sposób baśniowy i naśladujący dawne kroniki. W dziele tym opisał między innymi zbiorowego bohatera, jakim byli Wenedzi, toczący nieustanną walkę z Lechitami. Był to lud, który musiał najpierw upaść, by potem zwyciężyć.
Jednym ze znanych dramatów romantycznych Juliusza Słowackiego jest „Lilla Weneda”, opowiadająca o baśniowych pradziejach Polski. Główną bohaterką jest tytułowa Lilla Weneda, ale olbrzymi wpływ na akcję utworu mają także postaci poboczne, takie jak jej siostra – Roza Weneda.