Sny od zawsze były dla ludzkości czymś wyjątkowym i tajemniczym – człowiek nie ma na nie wpływu, nie jest w stanie nadać im konkretnego kształtu, a jednak często dotykają one spraw dla niego bardzo istotnych.
“Pieśń Panny XII” jest ostatnią częścią cyklu “Pieśni świętojańskiej o Sobótce” – dwunastu pieśni, które wydane zostały w 1586 roku, już po śmierci Kochanowskiego, nakładem Drukarni Łazarzowej.
“Pieśń IX” jest częścią zbioru “Księgi pierwsze” zawierającego czterdzieści dziewięć utworów i wydanego w roku 1586 w Drukarni Łazarzowej już po śmierci Kochanowskiego. W “Pieśniach” Kochanowski chętnie sięgał na przykład po inspiracje związane z dziełami Horacego, nawiązywał też do wielu filozofii antycznych.
“Pieśń o spustoszeniu Podola” odbiega klimatem od innych tego typu dzieł, jakie stworzył Kochanowski – jest bardziej gwałtowna i emocjonalna. Należy ona do “Pieśni wtórych” wydanych w roku 1586 w Drukarni Łazarzowej, już po śmierci Kochanowskiego.
Dzisiejsza epoka to okres zatrważającego postępu technologicznego. Człowiek współczesny zdaje się zatopiony w naukowych osiągnięciach do tego stopnia, iż niektórzy snują transhumanistyczne plany fuzji ciała i maszyny.
Jan Kochanowski należy do czołowych twórców epoki polskiego oraz europejskiego renesansu. Polski poeta, tłumacz, a także sekretarz Zygmunta Augusta odegrał niebywałą role w kształtowaniu polskiego języka literackiego.
Jan Kochanowski to czołowy przedstawiciel spośród poetów epoki renesansu. Jego fraszka O żywocie ludzkim wydana została w 1584 roku w Krakowie, tuż przed śmiercią artysty.
Pieśń Serce roście, patrząc na te czasy jest pieśnią II z Księgi Pierwszej Pieśni Jana Kochanowskiego która wydana została najprawdopodobniej przed rokiem 1570. Jan Kochanowski był wybitnym przedstawicielem wśród poetów epoki renesansu. Nic więc dziwnego, że w Pieśni wybrzmiewa wiele głównych założeń epoki – takich jak antropocentryzm, czy optymistyczne podejście do życia.
Jan Kochanowski był renesansowym poetą tworzącym fraszki, pieśni i dramaty. Po tragedii, jaka spotkała jego rodzinę (śmierć najmłodszej córki Urszuli w 1578), stworzył cykl dziewiętnastu „Trenów” poświęconych pamięci zmarłej dziewczynki. Omawiany siedemnasty wiersz zbioru po raz pierwszy można uznać za modlitwę skierowaną do Boga. Szuka w nim swojego pocieszenia i opoki. Podmiot liryczny powraca do motywów biblijnych, co można uznać za próbę pojednania się ze Stwórcą.
Cykl „Trenów” autorstwa Jana Kochanowskiego jest poruszający z wielu względów. Widać w nim etapy ludzkiej żałoby, żalu po stracie, ale również podważenie norm znanych z epoki, kiedy tworzył. W szesnastym utworze zbioru poeta po raz kolejny porusza wątek idei związanych z renesansem, rozprawia się głównie z filozofią stoicką.
Jan Kochanowski to jeden z najwybitniejszych polskich artystów. Renesansowy poeta stworzył wiele słynnych utworów, które weszły do kanonu lektur w Rzeczpospolitej, ale i w Europie. Zbiór „Trenów” opublikowanych w 1580 roku w Krakowie powstał po śmierci ukochanej niespełna trzyletniej córki autora, Urszuli Kochanowskiej. Interpretowany wiersz jest piętnastym z kolei. Poszukuje ukojenia w mitologii greckiej, porównuje swoją tragedię do mitu o Niobe.
Interpretowany wiersz jest czternastym trenem cyklu „Trenów” napisanego przez Jana Kochanowskiego. Ukazuje obraz cierpienia po śmierci najbliższej mu osoby, swojego dziecka, które zmarło nagle w wieku niespełna trzech lat.