Każdy jest kowalem własnego losu – tak brzmi to popularne powiedzenie. Można je rozumieć w taki sposób, że człowiek jest w pełni odpowiedzialny za to jak wygląda jego życie, a co za tym idzie także za to, jaką jest osobą.
Mówi się, że człowiek poznaje samego siebie naprawdę w trudnych sytuacjach. Poetka, Wisława Szymborska, pisała wszak, że „Tyle wiemy o sobie, ile nas sprawdzono”. W słowach tych kryje się wiele prawdy.
Bieda jest jednym z najbardziej przerażających stanów, które mogą dotknąć człowieka w czasie trwania jego życia. Łączy się ona z brakiem środków na zaspokojenie podstawowych potrzeb, głodem, niewłaściwym warunkami mieszkaniowymi, zaniedbaniem, chorobami, a czasami nawet śmiercią.
Praca to jedna z podstawowych czynności, jaką ludzie wykonują codziennie, by zapewnić sobie środki do życia. Zmieniała się ona jednak na przestrzeni wieków, miała inny cel i inaczej była wynagradzana. Niezmienna jest tylko jej obecność.
Sen to bardzo intrygujący człowieka aspekt jego życia. Jest on swoistą tajemnicą, która przenosi go do niezwykłych, niezbadanych krain, do których człowiek nie ma dostępu na jawie. W literaturze sen i widzenia stały się pożytecznymi narzędziami dla autorów, dzięki którym mogli oni ujawniać ukrytą prawdę dotyczącą losów danej postaci.
Każdy człowiek musi dokonać w swoim życiu wielu wyborów, a następnie ponosi ich konsekwencje. Czasami są one dla niego korzystne, a czasami konieczne jest wzięcie na siebie odpowiedzialności za swoje błędy.
Społeczeństwo zawsze podzielone było pod wieloma względami, na przykład z powodu posiadanych zasobów, na przykład majątku. Bardzo szybko z tego względu pojawili się ludzie bardzo bogaci i bardzo biedni, których dzieliły skrajne nierówności. Jawną niesprawiedliwość często dostrzegali i opisywali twórcy literatury, czyniąc z tego temat niosący ze sobą moralizatorskie i dydaktyczne przesłanie.
„Chłopcy z Placu Broni” to znana powieść stworzona przez węgierskiego twórcę, Ferenca Molnára. Po raz pierwszy wydano ją w roku 1906. Opowiada ona o dwóch grupach chłopców, którzy między sobą toczą spór o miejsce zwane właśnie Placem Broni. W dziele tym spotkać można wielu różnych bohaterów o odmiennych interesach i charakterach. Jedną z postaci istotnych dla fabuły jest Deżo Gereb. Jest on postacią wyjątkowo niejednoznaczną.
Słynne opowiadanie Charlesa Dickensa zatytułowane „Opowieść wigilijna” powstało w grudniu 1843 roku i wciąż cieszy się niesłabnącą popularnością. Opowiada ono o losach Ebenezera Scrooge’a – samotnego, skąpego mężczyzny, którego interesuje jedynie pomnażanie swojego majątku, nie lubi świąt Bożego Narodzenia i nie widzi sensu w dbaniu i relacje z innymi.
W roku 1843 Charles Dickens stworzył swoje słynne dzieło zatytułowane „Opowieść wigilijna”. Opowiadanie to przedstawia losy starego, skąpego mężczyzny, jakim był Ebenezer Scrooge i jego akcja osadzona jest właśnie w trakcie świąt Bożego Narodzenia. Scrooge’a nawiedzają zjawy, dzięki którym ma on odmienić swoje życie na lepsze.
Ebenezer Scrooge to główny bohater słynnego opowiadania Charlesa Dickensa zatytułowanego „Opowieść wigilijna”. Jego akcja osadzona jest w czasie świąt Bożego Narodzenia, co znacząco wpływa na przebieg wydarzeń. Scrooge pod wpływem magii świąt doświadcza bowiem wizyty trzech zjaw, które zmieniają jego życie.
Słynne opowiadania Charlesa Dickensa pod tytułem „Opowieść wigilijna” przedstawia losy starego, samotnego i skąpego mężczyzny, jakim był główny bohater, czyli Ebenezer Scrooge. W trakcie pewnych świąt Bożego Narodzenia nawiedziły go jednak cztery zjawy, co sprawiło, że Scrooge zmienił swoje życie.