Pierwszym tekstem, jaki znajduje się w Starym Testamencie, jest Księga Rodzaju. Opowiada ona historię stworzenia ludzkości przez Boga oraz pokazuje, na czym polegał grzech pierworodny. Ma ona alegoryczny charakter i pokazuje, jak przez siedem dni Bóg stworzył świat i w jaki sposób zawinili mu pierwsi ludzie, czyli Adam i Ewa. Można w niej wyróżnić wiele motywów literackich, wielokrotnie później wykorzystywanych przez innych autorów, inspirujących się tą księgą.
Motyw grzechu
Wyjątkowo istotny w Księdze Rodzaju jest motyw grzechu popełnionego przez Adama i Ewę, czyli pierwszych ludzi. Pod wpływem kuszenia węża Ewa zjadła owoc z zakazanego drzewa poznania dobrego i złego i namówiła Adama, by również go skosztował. Wówczas zaczęli oni odróżniać dobro od zła. Za złamanie tego zakazu Bóg wygnał ich z Edenu i skazał na cierpienie. Grzech pojawia się w Biblii wielokrotnie, na przykład jest powodem sprowadzenia na ludzkość potopu. Bóg jednak daje ludziom możliwość odpokutowania za niego i uzyskania jego wybaczenia.
Motyw Boga
W Księdze Rodzaju Bóg jest Stwórcą, który kreuje świat przez siedem dni i oddaje go ludziom. Jest on dla ludzkości ojcem, ale okrutnym i bez wahania egzekwuje prawa, jakich wymaga od ludzi wierzących w niego. Gdy ludzkość łamie jego zasady, to nie waha się jej karać, na przykład poprzez wygnanie z raju czy zesłanie na świat potopu. Starotestamentowy Bóg jest bogiem krwawym i surowym. Jest to motyw przewodni całego Starego Testamentu. Bóg kieruje ludzkim życiem i losami wszechświata. Wszystko dzieje się zgodnie z jego wolą.
Motyw raju
Księgę Rodzaju otwiera motyw raju, czyli Edenu, stworzonego przez Boga dla ludzkości. Było to miejsce idealne, w którym ludziom niczego nie brakowało – nie chorowali, nie głodowali, nie znali bólu i cierpienia. Musieli jednak opuścić to miejsce, gdy złamali zasadę Boga i skosztowali owocu z zakazanego drzewa. Od tego momentu motyw raju to symbol czegoś utraconego na zawsze i nieosiągalnego.
