Jedną z wielu postaci, opisanych przez Stanisława Wyspiańskiego w jego słynnym dramacie „Wesele” z okresu Młodej Polski, jest Radczyni. Jest ona przedstawicielką krakowskiej inteligencji, która dostrzega problemy, jakie niosła ze sobą popularna w tamtym czasie chłopomania.
Charakterystyka Radczyni
Pierwowzorem tej bohaterki miała być Antonina Domańska, czyli ciotka samego Lucjana Rydla. Tworzyła ona powieści dla młodzieży. W dramacie postać Radczyni także spokrewniona jest z Panem Młodym. Nie popierała ona jego pomysłu na to, by ożenić się z dziewczyną pochodzącą z chłopstwa. W trakcie rozmowy z Kliminą okazało się także, że Radczyni nie ma pojęcia, jak tak właściwie wygląda prawdziwe życie na wsi. Nie pragnęła jednak ona uzupełnić swojej wiedzy na ten temat. Chłopi nie interesowali jej pod żadnym względem. Kobieta nie wierzyła także w to, że społeczeństwo polskie może się zjednoczyć i razem walczyć o odzyskanie niepodległości. Radczyni mówi innym językiem niż chłopstwo i nie jest w stanie się przez to porozumieć z jego przedstawicielami.
Radczyni to postać, która czuje niesmak w kontakcie z chłopami, na przykład gdy słyszy opowiadane przez nich żarty. To kobieta pochodząca z miasta i żyjąca jego realiami. Jej zachowanie dobrze to obrazuje. To typowa przedstawicielka mieszczaństwa, inteligentna i obyta, ale również zamknięta na nowe perspektywy i przyzwyczajona do swojej pozycji w społeczeństwie. Jej postać to dowód na to, że świat chłopów i krakowskiej inteligencji może nie być w stanie znaleźć wspólnej płaszczyzny porozumienia.
Bohaterka ta traktuje ślub swojego krewnego jak chwilowy kaprys. To prawdziwa przedstawicielka inteligencji, która oparła się chłopomanii i nie jest w stanie zrozumieć, co takiego pociąga jej krewniaka w dziewczynie z ludu. Symbolizuje ona niemożność porozumienia się między dwiema opisanymi przez Wyspiańskiego grupami społecznymi.