Nazwisko Stanisława Wyspiańskiego nieodmiennie kojarzone jest z jego dramatem zatytułowanym „Wesele”. Powstał on w czasach Młodej Polski, odnaleźć więc w nim można wiele cech charakterystycznych dla tego okresu. „Wesele” nazywane bywa wręcz dramatem modernistycznym, spełnia bowiem szereg warunków, które swoje źródło mają w sposobie postrzegania sztuki, jaki był wyróżniający dla artystów epoki Młodej Polski.
W wielu dziełach autorzy wykorzystywali motyw pojawienia się duchów, widm i zjaw. Często w ten sposób sygnalizowali rzeczy, które nie były wiadome żywym bohaterom tekstów. W ten sposób radził sobie już William Szekspir, tworząc na przykład „Hamleta”, w którym to dramacie bohater rozmawia z duchem swojego ojca. Z zabiegu tego korzystali także autorzy polskiego pochodzenia. Był to na przykład Stanisław Wyspiański w dramacie „Wesele” oraz Adam Mickiewicz w „Dziadach”.
Stanisław Wyspiański był twórcą epoki Młodej Polski, a jego najbardziej znanym dziełem jest dramat zatytułowany „Wesele”. Opowiada on właśnie o weselu odbywającym się po zawarciu małżeństwa przez krakowskiego artystę z dziewczyną i chłopskim pochodzeniu.
W swoim słynnym dramacie młodopolskim zatytułowanym „Wesele” Stanisław Wyspiański zakreślił szeroką problematykę związaną z narodem polskim oraz kwestiami politycznymi. Autor sportretował także społeczeństwo polskie swoich czasów oraz wskazał i opisał problemy, które je trapiły.
Stanisław Wyspiański, tworząc swój słynny dramat „Wesele”, poruszył wiele kwestii charakterystycznych dla czasów, w których żył i epoki w ramach której tworzył, czyli Młodej Polski. Problematyka tego dzieła skupia się więc na zagadnieniach dotyczących sytuacji politycznej kraju, na tożsamości narodowej czy na problematyce klasowej. Wyspiański zadawał także pytania dotyczące roli wielu profesji w społeczeństwie.
Dramat „Wesele” autorstwa Stanisława Wyspiańskiego jest jednym z najważniejszych dzieł epoki Młodej Polski. Inną jej nazwą bywał neoromantyzm, co od razu wskazywało na powiązania tego czasu z okresem, w którym popularny był romantyzm. „Wesele” bywa więc nazywane dramatem neoromantycznym, spełnia bowiem szereg wymogów gatunkowych i wpasowuje się w to, jak takie dzieło powinno być skonstruowane.
Najbardziej rozpoznawalnym dziełem Stanisława Wyspiańskiego z pewnością jest dramat „Wesele”. Dzieło to wpisywało się w sposób tworzenia charakterystyczny dla epoki Młodej Polski. W związku z tym pełne jest ono symboliki, a jedną z najważniejszych scen, które mają ukryte znaczenie, jest chocholi taniec. Był to rodzaj transu, w który zostali wprowadzeni wszyscy goście wesela.
W pozytywistycznej powieści „Lalka” autorstwa Bolesława Prusa spotkać można wiele postaci charakterystycznych dla czasów, które opisywał autor. Ich historie są często wielowątkowe i pogłębione, a sam opis postaci wiarygodny, Jedną z ważnych postaci drugoplanowych, które miały istotny wpływ na fabułę tego dzieła był Kazimierz Starski, kuzyn Izabeli Łęckiej i jej adorator.
Pozytywistyczna powieść „Lalka” autorstwa Bolesława Prusa to wielowątkowa opowieść, w której pojawia się wiele postaci drugoplanowych. Każda z nich została przez autora pogłębiona i ma wpływ na opowiadaną historię. Jedną z nich jest postać Heleny Stawskiej, młodej kobiety, której życie nie szczędziło dramatycznych wydarzeń, takich jak utrata męża.
Pozytywistyczna powieść Bolesława Prusa pod tytułem „Lalka” to dzieło skomplikowane, wielowątkowe i poruszające wiele ważnych zagadnień. W związku z tym obecna jest tam także bogata reprezentacja postaci zamieszkujących współczesną Prusowi Warszawę. Autor zadbał o to, by każda z nich była wiarygodna i pogłębiona. Jedną z nich jest Julian Ochocki – arystokrata i kuzyn Izabeli Łęckiej.
Bolesław Prus stworzył wiele interesujących bohaterów w swojej znanej, pozytywistycznej powieści „Lalka”. Oprócz głównych postaci czytelnik ma szansę poznać także te drugoplanowe, stanowiące interesujące tło dla historii Stanisława Wokulskiego. Jedną z nich jest ojciec ukochanej głównego bohatera, Izabeli Łęckiej, czyli Tomasz Łęcki, rozrzutny arystokrata.
W swojej najsłynniejszej powieści, czyli w „Lalce” pozytywistyczny autor Bolesław Prus opisał wiele postaci, wywodzących się z różnych grup społecznych. Jedną z najważniejszych spośród nich jest przyjaciel głównego bohatera, czyli stary subiekt, Ignacy Rzecki. Jest on przedstawicielem poprzedniego pokolenia romantyków. Rzecki jest w powieści narratorem rozdziałów znanych jako „Pamiętnik starego subiekta”.