Cierpienie jest nieodłączną częścią ludzkiego życia. Spotka się z nim każdy, prędzej czy później – jest to zwyczajnie nieuniknione. Ma ono różne źródła i czasami jest efektem świadomego postępowania człowieka, a czasami można je nazwać niezawinionym.
Wierność jest najczęściej rozumiana, jako emocjonalna i fizyczna lojalność wobec drugiej osoby. Wiązana bywa z romantycznymi związkami i w takich przypadkach dochowywana bywa z miłości. Jest ona jedną z rzeczy, które ludzie wymagają od siebie nawzajem, decydując się na bycie ze sobą.
„Odprawa posłów greckich” autorstwa Jana Kochanowskiego była pierwszym polskim dramatem nowożytnym. Opisał w niej historię zainspirowaną z wydarzeniami znanymi z antycznej „Iliady” Homera, opisującej słynną wojnę trojańską.
„Odprawa posłów greckich” jest utworem wyjątkowym i wyróżniającym się w dorobku Jana Kochanowskiego. Ten pierwszy renesansowy dramat oparty jest o historię znaną między innymi z „Iliady” Homera i przedstawia moment przybycia poselstwa greckiego do Troi, tuż przed wybuchem wojny spowodowanej porwaniem Heleny.
„Odprawa posłów greckich” autorstwa Jana Kochanowskiego to pierwszy polski dramat renesansowy. Tworząc go, poeta opierał się o historię wojny trojańskiej, znaną między innymi z „Iliady” Homera. Kochanowski przedstawił w dziele chwile tuż przed wybuchem konfliktu, gdy do Troi przybyło greckie poselstwo, próbując porozumieć się z królem Priamem drogą dyplomacji.
„Odprawa posłów greckich” jest wyjątkowym dziełem w dorobku renesansowego poety, Jana Kochanowskiego. Jest ono bowiem pierwszym polskim dramatem i inspirowana była tragedią antyczną. Kochanowski posłużył się wojną trojańską i historią jej wybuchu jako głównym tematem swojego dzieła.
W dorobku twórczym Jana Kochanowskiego wyróżnić można szczególne dzieło zatytułowane „Odprawa posłów greckich”. Była to pierwsza polska tragedia renesansowa. W trakcie jej tworzenia Kochanowski – jak przystało na poetę doby renesansu – inspirował się antycznymi twórcami.
W teorii literatury znane jest pojęcie ukrywające się pod hasłem intertekstualności. Oznacza ono, że dzieła nie istnieją w próżni, tylko nawiązują do siebie wzajemnie, a czytelnik może te odniesienia i inspiracje tropić w trakcie lektury. Jest to znana praktyka autorów.
Rozwój świata i cywilizacji oznacza także pojawienie się różnego rodzaju praw, zakazów, nakazów oraz reguł, którymi człowiek powinien się kierować każdego dnia i złamanie których grozi zazwyczaj nieprzyjemnymi konsekwencjami.
Nie zawsze twórca literatury ma możliwość wyrażenia swoich myśli wprost. Czasami nie chce tego robić, wierząc, że czytelnik sam zrozumie, co chciał mu przekazać, ale często napisanie bezpośrednio tego, co się sądzi może mieć dla autora fatalne konsekwencje.
Często spotkać się można ze stwierdzeniami, że ktoś jest stary jak świat, umrze ze strachu czy że coś jest czerwieńsze od krwi. Tego typu sformułowania określane są jako hiperbola, czyli wyolbrzymienie. Nie dotyczy to jednak tylko pojedynczych stwierdzeń.
Najwięcej osób zazwyczaj zwraca uwagę na samą treść powieści i na to, jakie znaczenie niesie ona ze sobą. Tymczasem w wielu przypadkach każdy, nawet najmniejszy element tekstu, wpływa na to, jaki przekaz niesie on ze sobą i na jego odczytanie.