Różne oblicza miłości. Omów zagadnienie na podstawie Odprawy posłów greckich Jana Kochanowskiego. W swojej odpowiedzi uwzględnij również wybrany kontekst.

Autor: Marta Grandke

Miłość to jedno z najbardziej tajemniczych spośród ludzkich odczuć. Objawia się zazwyczaj bardzo silnymi emocjami, mogą one być pozytywne lub negatywne. Miłość potrafi człowieka uskrzydlić i dodać mu motywacji do działania lub zniszczyć całe jego życie i sprowadzić go na dno, jeśli jest nieszczęśliwa. Zaprząta ona myśli każdego i od początku istnienia cywilizacje ludzie próbowali znaleźć jej definicję, jednak ciężko jest uchwycić w słowach to, co każdy z nas przeżywa zupełnie inaczej. Ludzie rozumieją bowiem to uczucie na bardzo odmienne sposoby. W związku z tym w kulturze, zwłaszcza w dziełach literackich, można odkryć rozmaite oblicza miłości i jej obrazy. Przykładem utworów, w których pojawiają się jej portrety, jest na przykład „Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego, „Romeo i Julia” Williama Szekspira czy „Lalka” Bolesława Prusa.

„Odprawa posłów greckich” Jana Kochanowskiego to dzieło ukazujące mało znany aspekt wojny trojańskiej, jakim było przybycie tytułowego greckiego poselstwa do króla Priama. Sam zaś konflikt wybuchł z powodu miłości Aleksandra (Parysa) do pięknej Heleny, którą uprowadził ze Sparty. Nie jest to jednak głęboka, wzajemna miłość, która połączyła bratnie dusze mimo przeciwności. Kochanowski opisuje ją jako bardzo egoistyczne i samolubne uczucie, które doprowadziło do tragedii dwa narody.

Zarówno Aleksander, jak i Helena, mają na sumieniu przewinienia wobec bliskich. Helena uciekła ze Sparty, porzucając swojego dotychczasowego męża oraz córkę. Zrobiła to, by móc być z kochankiem. Z kolei Parys, wiążąc się z Heleną, naraził cały swój naród na wojnę, która ostatecznie zniszczyła Troję. Nie zachował się jak odpowiedzialny następca tronu, a raczej jak egoistyczny młodzieniec, który za wszelką cenę musi zaspokoić swoje potrzeby. Można więc powiedzieć, że Aleksandra i Helenę połączyło raczej pożądanie niż prawdziwa miłość i głębokie braterstwo dusz. Na dłuższą metę miało ono także bardzo destrukcyjny charakter dla całego ich otoczenia.

Nie da się mówić o miłości w literaturze, pomijając dzieło Szekspira, czyli dramat „Romeo i Julia”. Opowiada on o zakazanej miłości dwójki młodych ludzi, którzy należeli do zwaśnionych, od dawna walczących ze sobą rodów. Mimo to poczuli oni do siebie nawzajem coś więcej niż tylko sympatię. Bez względu na liczne przeciwności losu Romeo i Julia próbowali ze sobą być. Miłość ich uskrzydliła, motywowała do działania, nieustannie próbowali odmienić oni okrutne przeznaczenie i znaleźć sposób, by mogli ze sobą wciąż być.

Ich uczucie doprowadziło do wielu tragedii i kilku śmierci wśród ich bliskich, młodym udało się jednak potajemnie wziąć ślub. Niestety tragiczne okoliczności ostatecznie doprowadziły do tego, że Romeo i Julia zginęli, ponieważ nie mogli ze sobą być. Doprowadziło do tego podejście ich rodzin. Oboje jednak znacznie dojrzeli pod wpływem tego uczucia, a ich miłość okazała się silniejsza od śmierci. Połączyła ich ona na dobre i na złe i stała się symbolem prawdziwego, głębokiego uczucia romantycznego.

Kolejnym obrazem miłości w literaturze jest „Lalka” Bolesława Prusa i historia Stanisława Wokulskiego i Izabeli Łęckiej. Mężczyzna pochodzący z ubogiej szlachty, trudniący się handlem, zapałał uczuciem do zimnej arystokratki. Jest to jednak opowieść o miłości nieszczęśliwej i złamanym sercu. Łęcka nie mogła bowiem pokochać Wokulskiego, a gdy ostatecznie zaręczyła się już z nim, to zdradzała go ze swoim adoratorem, kuzynem Starskim. Wokulski bardzo to przeżył, a jego miłość do Izabeli była tak silna, że postanowił w wyniku tych wydarzeń targnąć się na swoje życie. Jego historia jest przykładem tego, że czasami żadne starania nie sprawią, że człowiek zapała do kogoś uczuciem wbrew sobie i swoim upodobaniom.

Dodaj komentarz