„Inny świat” to powieść Gustawa Herlinga-Grudzińskiego o charakterze autobiograficznym. Przybliża ona czytelnikowi okres dwóch lat, jakie spędził on na terenie sowieckiego łagru jako więzień. W trakcie swojego pobytu narrator zetknął się z wieloma innymi osadzonymi, a ich historie zawarł w swoim dziele. W ten sposób stali się oni kimś więcej niż anonimowymi więźniami, a czytelnik ma okazję dowiedzieć się, jak tak naprawdę wyglądało codzienne życie w łagrze.
Narrator – to główny bohater, przybliżający czytelnikowi wszystkie opowieści. Utożsamiany jest z samym Gustawem Herlingiem-Grudzińskim. Został złapany i osadzony za próbę nielegalnego przekroczenia granicy radziecko-litewskiej. Całą wewnętrzną strukturę łagru i zasady panujące w nim poznajemy dzięki jego spojrzeniu. Narrator jest raczej zdystansowany i stara się obiektywnie ukazywać wydarzenia, których był świadkiem. Przedstawia także swoje czyny, ale nigdy nie próbuje się wybielać czy usprawiedliwiać. Mimo doświadczanych okrucieństw stara się także nieustannie pamiętać o tym, co jest dobre, a co złe.
Dimka – to postać bardzo bliska narratorowi, pełniąca niemal figurę ojcowską w jego życiu. Pomaga mu on od pierwszych chwil jego pobytu w obozie. Dawniej był popem, za co między innymi trafił do łagru. By uniknąć pracy, odrąbał sobie stopę.
Kowal – jeden z urków, czyli zawodowych kryminalistów osadzonych w łagrze. Zakochał się w Marusi, ale to zagroziło jego pozycji w brygadzie i jej jedności. Oddał więc dziewczynę swoim kolegom, by nie zachwiać tym porządkiem.
Marusia – ofiara zbiorowego gwałtu, w której zakochał się Kowal. Mężczyzna oddał ją jednak swoim kolegom.
Gorcew – były członek NKWD, arogancki i okrutny. Inni więźniowie zamęczyli go pracą na śmierć, gdy dowiedzieli się o jego przeszłości.
Jegorow – były więzień, który pracował w łagrze jako lekarz. Zakochał się pielęgniarce, która nie potrafiła z nim być, gdy skończył się jego wyrok.
Jewgienija Fiodorowna – żona doktora Jegorowa. Gdy odsiedział swój wyrok, okazało się, że nie potrafi z nim być. Zmarła, rodząc dziecko kochanka.
Kostylew – jedna z bliższych narratorowi osób. Kostylew wierzył dawniej w Związek Radziecki, jednak szybko przeżył rozczarowanie nim. W łagrze opalał specjalnie ranę na ręce w tajemnicy, by uniknąć pracy.
Natalia Lwowna – jedna z niewielu szlachetnych osób opisanych w dziele. Niezbyt urodziwa, nawiązała bliską więź z narratorem. Próbowała popełnić samobójstwo, by w ten sposób odzyskać wolność, ale uratowano ją. Po tym wydarzeniu straciła nadzieję na uwolnienie.
Pamfiłow – stary kozak, który bardzo kochał swojego syna, jednak ten uwierzył w winę osadzonego w łagrze ojca, co dobiło Pamfiłowa. Pewnego dnia znaleźli się jednak we wspólnym transporcie i wybaczyli sobie.
Rusto Karinen – Fin, legenda obozu z powodu udanej ucieczki z terenu łagru. Niestety w trakcie wędrówki zabłądził i wieśniacy z okolicznej wioski oddali go do obozu. Stał się jednak bohaterem wielu opowieści.
Zabójca Stalina – człowiek skazany za uszkodzenie portretu Stalina przez donos kolegi, z którym się pokłócił. Pod koniec życia uwierzył we własną winę.
Tania – śpiewaczka operowa. Skazano ją za nieodpowiednie zachowanie na spotkaniu z zagraniczną dyplomacją. Spodobała się jednemu z urków.
Generalska doczka – młoda dziewczyna, która początkowo opierała się mężczyznom i zachowywała się wyniośle, ale po zbiorowym gwałcie zaczęła oddawać swoje ciało za jedzenie.
Profesor Lazarowicz – Polak, który zajmował się literaturą francuską. Przez pewien czas był bardzo blisko z Grudzińskim. Ostatecznie trafił jednak do trupiarni.
Ponomarenko – był to człowiek, który doczekał ostatniego dnia wyroku, by dowiedzieć się o jego przedłużeniu. Spowodowało to u niego zawał serca.
Machapetian – członek elity obozowej, przez długi czas zachowywał się jak przyjaciel narratora. Ostatecznie okazało się, że na niego donosił władzom łagru.