W powieści „Lalka” Bolesław Prus stworzył wiele postaci, pochodzących z różnych grup społecznych. Przedstawił więc nie tylko arystokratów czy kupców, ale także ludzi ubogich, wywodzących się z nizin społecznych. Jedną z nich był Węgiełek, młody rzemieślnik, któremu w pewnym momencie postanowił pomóc Stanisław Wokulski.
Powieść „Lalka” autorstwa Bolesława Prusa powstała w czasach pozytywizmu i bardzo wiernie i trafnie portretuje społeczeństwo tamtego okresu. Autor poświęcił wiele miejsca także postaciom z dalszego planu, takim jak Kazimiera Wąsowska, jedna z przedstawicielek arystokracji. Była ona młodą wdową o dobrym pochodzeniu, określano ją także jako kobietę wyemancypowaną.
W powieści „Lalka” Bolesław Prus sportretował wiele bohaterów z pierwszego i z dalszego planu, każdemu z nich nadając wiele indywidualnych cech i tworząc jego własną historię. Jedną z takich postaci jest prezesowa Zasławska, która reprezentuje środowisko arystokratów.
W pozytywistycznej powieści „Lalka” autorstwa Bolesława Prusa znaleźć można wiele starannie nakreślonych postaci. Wiele miejsca autor poświęcił także bohaterom z dalszego planu, którym jest między innymi doktor Michał Szuman. Był on przyjacielem Stanisława Wokulskiego, którego znał jeszcze z czasów studiów. Doktor Szuman opisywany jest jako osoba ekscentryczna i wzbudzająca wiele emocji.
Taniec powszechnie kojarzy się z rozrywką, zabawą i z aktywnym spędzaniem czasu z innymi ludźmi. Jednak może on mieć także głębsze znaczenie, zanurzone w kulturze, tradycji i literaturze. Często bywa wykorzystywany przez autorów dzieł literackich jako symbol ukrytych znaczeń, których czytelnik musi się w tekście doszukać.
W dziełach literackich często czytelnik musi odszukać znaczenie danego utworu, które nie jest dla niego dostępne na pierwszy rzut oka. Autorzy posługują się bowiem symbolizmem i oprócz dosłownej treści zawierają też w swoich utworach dodatkowe znaczenia i interpretacje. Symbolizm ten może ukrywać się w wielu miejscach – w postaciach, w konkretnych scenach lub w przedmiotach.
„Psalm 13” to utwór autorstwa Jana Kochanowskiego, polskiego poety i tłumacza epoki renesansu, który przyczynił się do rozwinięcia polskiego języka w literaturze. Psalm jest częścią „Psałterza Dawidów”, zbioru psalmów Kochanowskiego, wydanego w 1579 roku. Trudno określić charakter „Psalmu 13”, ponieważ nosi on cechy zarówno pieśni dziękczynnej, błagalnej i pochwalnej.
Relacje społeczne często są motywem obecnym w literaturze – są one obserwowane, poddawane krytyce, oceniane czy też szuka się ich źródeł. Autorzy często umiejscawiają swoich bohaterów w wielu takich relacjach i pokazują, jak człowiek może w nich funkcjonować.
„Psalm 47” to utwór autorstwa Jana Kochanowskiego, uznawanego za najważniejszego i najwybitniejszego polskiego twórcę epoki renesansu. Psalm jest częścią „Psałterza Dawidów”, zbioru psalmów Kochanowskiego, wydanego w 1579 roku. „Psalm 47” to pochwalna pieśń, wysławiająca Boga.
Jednym z popularnych motywów literackich, często wykorzystywanym w dziełach polskich autorów, jest wesele. Ta znana od wieków tradycja, przy pomocy której ludzie świętują zawarcie związku małżeńskiego, jest doskonałą okazją do ukazania wielu zjawisk społecznych oraz postaw, którymi charakteryzują się goście.
Literatura spełnia wiele funkcji – między innymi zabawia czytelnika, ukazuje mu odmienne perspektywy i punkty widzenia lub służy za skarbnicę pamięci narodowej. Często też z jej pomocą autorzy rozliczają się z danymi wydarzeniami lub oceniają pewne etapy w dziejach swojej ojczyzny.
W polskiej literaturze obecnych jest wiele mitów narodowych, które często powiązane są z tragiczną historią kraju, doświadczonego przez liczne wojny oraz przez ponad sto lat zaborów. W tym czasie mity kształtowały świadomość Polaków, a szczególnie popularne stały się w okresie romantyzmu, gdy twórcy walczyli o zachowanie silnej i dumnej tożsamości narodowej.