W powieści „Lalka” Bolesław Prus stworzył wiele postaci, pochodzących z różnych grup społecznych. Przedstawił więc nie tylko arystokratów czy kupców, ale także ludzi ubogich, wywodzących się z nizin społecznych. Jedną z nich był Węgiełek, młody rzemieślnik, któremu w pewnym momencie postanowił pomóc Stanisław Wokulski.
Charakterystyka Węgiełka
Węgiełek jest młodym chłopakiem, w czasie akcji powieści miał bowiem mniej niż trzydzieści lat. Był to mężczyzna niezwykle pracowity, który wiedział, że musi walczyć o swoje przetrwanie i poprawę warunków życia. Urodził się w ubogiej rodzinie, wszystkie swoje potrzeby musiał więc realizować sam, ciężko pracując na wszystko. Węgiełek jest więc młody, ale już doświadczony przez życie.
Węgiełek jest rzemieślnikiem, który zostaje zatrudniony przez Wokulskiego do wykonania pomnika. Ma on stanąć na zlecenie prezesowej Zasławskiej na grobie stryja Wokulskiego, który był jej dawną miłością. Węgiełek potrafi wykonywać naprawdę wiele fizycznych prac – może być stolarzem, kamieniarzem czy nawet kowalem. Jest on jednak także osobą stosunkowo wykształconą i potrafi pisać i czytać. W jego przypadku nie są to oczywiste umiejętności, Węgiełek wyróżnia się więc na tle innych postaci.
Chłopak poznaje Wokulskiego, oprowadzając go wraz z Izabelą po ruinach zamku. Wówczas na jaw wychodzą kolejne talenty Węgiełka, który okazuje się być sprawnym przewodnikiem i dobrym gawędziarzem. Trudności życiowe nie odbierają bowiem Węgiełkowi pogody ducha. Wciąż stara się optymistycznie patrzeć na świat i nie poddaje się, gdy spotykają go kolejne kłopoty. Wierzy, że pewnego dnia, dzięki ciężkiej pracy, uda mu się odmienić swój los. Węgiełek jest ambitny i sumienny, sam chciałby się utrzymywać, jednak spotyka go nieszczęście – pożar jego warsztatu. Gdy Wokulski oferuje mu w związku z tym pomoc, chłopak korzysta z okazji, jaką daje mu los i stara się zaprezentować najlepiej, jak tylko potrafi. Zdaje sobie sprawę z tego, jak wielkie ma szczęście nie ma zamiaru pozwolić mu przeminąć.
Węgiełek nie odnajduje jednak szczęścia w małżeństwie, które zawarł z Marianną. Jest on człowiekiem prostolinijnym i ma trudności z zaakceptowaniem jej przyszłości. Mimo to Węgiełek stara się nadal być dobrym człowiekiem i stawia nawet Wokulskiemu krzyż w ruinach zamku, gdzie widziano go przed wybuchem, co świadczy o jego wrażliwości i empatii, jaką wykazywał się w trudnych sytuacjach.