Epoka romantyzmu to czasy wielkich dzieł wieszczów narodowych oraz skomplikowane kreacje bohaterów romantycznych, którzy wyrastali na gruncie tych trudnych czasów. Poeci tacy jak Adam Mickiewicz czy Juliusz Słowacki niejednokrotnie pochylali się nad ważnymi dla narodu zagadnieniami, takimi jak na przykład odzyskanie przez Polskę niepodległości i oswobodzenie się z zaborów.
Oczywistym jest, że każda społeczność, nawet niewielka, chce się jak najlepiej zapisać w historii świata, tak, by kolejne pokolenia wspominały ją dobrze. Każda grupa społeczna dba o swój wizerunek, nawet jeśli w rzeczywistości nie może się pochwalić idealną opinią. Często także wyobrażenie na temat danej społeczności i sposób, w jaki jest ona ukazywana, ma dodatkowy cel, zwłaszcza w przypadku jej wyidealizowanego obrazu.
W dziełach literackich autorzy często decydują się na zamieszczenie w nich przyrody. Spełnia ona wiele różnych funkcji – może być po prostu tłem wydarzeń, a może także przejąć rolę pełnoprawnego bohatera opowieści. Z wielu dzieł literackich wywnioskować można także, że przyroda spełnia ważną funkcję w życiu człowieka.
Literatura polska przez długi czas koncentrowała się na problematyce ojczyzny, jej zniewolenia i tęsknoty za nią. Miało to swoje źródło między innymi w zaborach, pod którymi Polska znajdowała się przez sto dwadzieścia trzy lata, licznych wojnach, które przetoczyły się przez teren Polski czy nawet okupacji.
Nie wszystko w życiu da się zaplanować. Można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że większość wydarzeń to okoliczności nagłe i niezaplanowane. Konieczne jest więc odpowiednie poradzenie sobie z nimi. Potrafią one jednak wywoływać gwałtowne reakcje, których człowiek nie jest w stanie kontrolować. Ujawnia się wtedy ich prawdziwa natura i działają zgodnie z tym, co ona im podpowiada.
Epopeja narodowa „Pan Tadeusz” autorstwa Adama Mickiewicza to świadectwo tego, jak w dawnych czasach wyglądała kultura szlachecka. Bohaterowie poematu należą bowiem do tej zamożnej grupy szlacheckiej, żyjącej w tradycyjnym, wiejskim dworku i kultywują przekazywane kolejnym pokoleniom tradycje i obyczaje.
Taniec jest nie tylko fizyczną aktywnością, która służy rozrywce i przyjemnemu spędzaniu czasu w towarzystwie innych ludzi. Często nabiera on znaczenia symbolicznego, staje się znakiem narodowym, kojarzonym z konkretną grupą ludzi, którzy dany taniec wykonują.
Przyroda często funkcjonuje jako tło wydarzeń w dziełach literackich. Zdarza się jednak, że zaczyna ona spełniać inne, bardziej zróżnicowane funkcje, na przykład staje się bohaterem opisywanych wydarzeń, wpływa znacząco na akcję powieści lub niesie ze sobą pewną symbolikę lub nawet jest kluczem interpretacyjnym, zaproponowanym czytelnikowi przez autora.
Tam gdzie jest wina, musi być też i kara. Jest to prawda znana w praktycznie w każdej kulturze. Każda z nich pewne czyny określa jako niewłaściwe i stosuje wobec nich ustalone wcześniej kary. Jest to oczywiste, podobnie jak fakt, że zawsze pewna grupa osób będzie próbowała kary za swoje czyny uniknąć.
Jednym z najstarszych motywów w literaturze, który towarzyszy ludzkości od zawsze, jest popełniona zbrodnia i związana z nią kara. Każda kultura inaczej definiuje to, co uważa za zbrodnię i za karę, jednak konieczność poniesienia konsekwencji swoich czynów jest obecna chyba w każdej z nich.
Każdy wybór ma swoje konsekwencje, o czym przekonują się w pewnym momencie swojego życia wszyscy. Czasami są to konsekwencje dobre, a czasami potrafią złamać człowieka i zniszczyć jego życie. Zdarza się, że człowiek podejmuje daną decyzję, będąc w pełni świadomym, co go czeka, a innym razem pozornie błahe wybory przynoszą ze sobą skutki, których nikt nie był w stanie sobie wyobrazić.
Człowiek nieustannie jest doświadczany przez los. Często oznacza to zmagania z wyjątkowo trudnymi, czasami przerażającymi i bolesnymi sytuacjami. Wiele osób doświadcza też tak zwanych sytuacji granicznych, które potrafią odmienić jego życie na zawsze i kształtować ich charakter na nowo lub całkowicie go złamać.