„Hymn do Nirwany” to utwór Kazimierza Przerwy-Tetmajera, który został wydany w 1894 roku w drugiej części tomu „Poezye”. Opowiada o nirwanie – buddyjskiej koncepcji harmonii i spokoju. W swojej formie przypomina modlitwę.
„Nie wierzę w nic” to wiersz Kazimierza Przerwy-Tetmajera, który został wydany w pierwszej części tomu „Poezye”, pochodzącego z 1891 roku. Utwór ma ponury wydźwięk i opowiada o utracie ideałów.
„Świat zepsuty” to utwór Ignacego Krasickiego, który pochodzi z pierwszej części zbioru „Satyry”, wydanego w 1779 roku. Wiersz opowiada o upadku moralnym społeczeństwa. Poeta obserwuje i celnie punktuje przywary i wady polskiego społeczeństwa XVIII wieku.
„Mieszkańcy” to utwór Juliana Tuwima, który został wydany w 1933 roku w zbiorze „Biblia cygańska”. Utwór opisuje mieszkańców miasta i ich codzienne życie. Jest to jeden z najważniejszych wierszy poety, który pokazuje zmianę w poglądach Tuwima.
„W malinowym chruśniaku” to utwór Bolesława Leśmiana, który został opublikowany w 1920 roku w zbiorze „Łąka”. Rozpoczyna on cykl erotyków, noszących ten sam tytuł. Opowiada o miłości i spotkaniu dwojga kochanków wśród piękna przyrody, która nie jest świadkiem, ale także jedną ze stron, biorących udział w sytuacji lirycznej.
Powieść Stefana Żeromskiego pod tytułem „Przedwiośnie” najczęściej określana jest jako utwór polityczny i realistyczny, który w sposób wiarygodny opisuje realia życia w odradzającej się Polsce oraz reportersko oddaje to, co działo się w trakcie rewolucji bolszewickiej w Baku.
Stefan Żeromski osadził akcję swojej powieści „Przedwiośnie” w czasach, gdy w Europie zrodziło się wiele systemów politycznych, które walczyły między sobą o dominację. Jedną z nich był komunizm. Główny bohater, Cezary Baryka, obserwuje jego działania już w rodzinnym Baku, gdzie pojawiają się agitatorzy polityczni, przygotowujący miejscową społeczność na rewolucję i przyjęcie ideałów komunistycznych.
„Przedwiośnie” to jedna z najbardziej znanych powieści Stefana Żeromskiego. Opowiada ona o losach Cezarego Baryki, młodego człowieka, który doświadcza rewolucji w Baku oraz wojny z bolszewikami i żyje w odradzającej się po ponad stu latach zaborów w Polsce.
Jedna z najsłynniejszych powieści Stefana Żeromskiego, czyli „Przedwiośnie”, składa się z trzech części. Druga z nich nosi tytuł „Nawłoć”, odnoszący się do miejscowości i ziemiańskiego dworku o takiej samej nazwie, który był własnością Hipolita Wielosławskiego, który poznał w wojsku Cezarego Barykę i stał się jego przyjacielem. Cezary spędził tam trochę czasu i w związku z tym zobaczył, jak naprawdę żyją przedstawiciele ziemiaństwa.
Jedną z najbardziej znanych współcześnie powieści Stefana Żeromskiego jest „Przedwiośnie” Opowiada ona o losach Cezarego Baryki, dorastającego najpierw w Baku, a potem doświadczającego trudów rewolucji, I wojny światowej, wojny z bolszewikami oraz będącego świadkiem formowana się państwa polskiego po ponad stu latach zaborów.
Od dawna wiadomo, że człowiek w zbiorowości zachowuje się zupełnie inaczej niż jako jednostka. Szczególnie uwidacznia się to w sytuacji zagrożenia, gdzie pewne reakcje, takie jak panika, potrafią się równocześnie udzielić całemu tłumowi.
W „Potopie” Henryka Sienkiewicza spotkać można wiele postaci, które inspirowane były faktycznie żyjącymi osobami. Jedną z nich był książę Bogusław Radziwiłł, krewniak Janusza Radziwiłła i jeden z potężnych magnatów dawnej Rzeczypospolitej.