Patriotyzm, powszechnie określany jako miłość do swojego rodzinnego kraju, to coś, co nabiera wyjątkowego znaczenia w trudnych czasach konfliktów, gdy ojczyzna danego narodu jest zagrożona. Jest on uznawany za cechę dobrego obywatela, ale równocześnie może być on różnie definiowany. Dla niektórych oznacza on gotowość do oddania swojego życia za ojczyznę, inni określają w ten sposób codzienną pracę wykonywaną na jej rzecz.
Ludzkość od zawsze zafascynowana była grozą, tajemnicą i zjawiskami, których nie mogła zrozumieć, Zaowocowało to ogromną popularnością motywów fantastycznych w literaturze. Objawiały się one w najróżniejszy sposób – poprzez wyobrażenia życia po śmierci, przedstawienia duchów i zjaw, sięgania po ludowe opowieści czy wreszcie w postaci powieści fantastycznych czy horrorów. Motywy fantastyczne wyjątkowo upodobali sobie romantycy, sięgający do folkloru, tworzący opowieści pełne zjaw i duchów i budując w swoich dziełach nastrój grozy.
W wielu dziełach literackich, nawet takich, które nie należą do gatunku fantastyki, pojawiają się liczne elementy fantastyczne. Zazwyczaj mają one określone zadania do spełnienia i pełnią w tekście konkretną funkcję. Można je spotkać w wielu utworach z rozmaitych epok, ale szczególnie chętnie sięgali po nie przedstawiciele romantyzmu.
Rozpoczęcia się wesela w Bronowicach pewnej listopadowej nocy. Dyskusje polityczne między gośćmi – chłopami i artystami z Krakowa. Czepiec zaskakuje Dziennikarza swoją wiedzą o światowej polityce. Zosia i Haneczka bawią się z Jaśkiem i Kasprem.
Realizm i fantastyka – te dwa aspekty przenikają się między sobą w wielu dziełach literackich. Dzieje się tak już od samego początku istnienia literatury. W starożytności byli to na przykład bogowie, aktywnie wpływający na świat ludzi i ich działania. Szczególnie istotny stał się ten aspekt w czasach epoki romantyzmu.
Zabory były trwającym ponad sto lat okresem, w którym Polska zniknęła z map Europy i znajdowała się we władaniu trzech mocarstw – Rosji, Prus oraz Austrii. Państwa te w różnym stopniu skupiły się na wyeliminowaniu polskiej kultury, tradycji i języka.
Nie od dziś wiadomo, że podziały klasowe w społeczeństwie przyczyniają się do wielu napięć i konfliktów. Mogą one być nawet powodem powstań, rewolucji i zbrojnych czynów, których celem jest uzyskanie wolności oraz przywilejów przez ubogie masy, uciskane przez uprzywilejowane klasy, takie jak arystokracja czy bogaci kapitaliści.
Literatura często tworzy pogłębione i krytyczne obrazy danych społeczności czy państw. Podobnie miało miejsce w przypadku Polski i Polaków. Wielokrotnie portretowani oni byli w wielu dziełach literackich, już od samego początku istnienia polskich tekstów, dotyczących narodu i jego spraw. Wielu autorów starało się uchwycić to, jaka była prawdziwa natura Polski i jej mieszkańców i gdzie swoje źródła miały trapiące naród problemy i konflikty.
Autorzy czasami opisują w swoich dziełach całkowicie zmyślone sytuacje, ale często też opierają się na faktycznych wydarzeniach, jakie miały miejsce w historii świata. Konstruują z nich tło dla opisywanych postaci, czerpią inspirację z danego okresu lub posiłkują się danymi zdarzeniami, by wywrzeć większy wpływ na czytelnika, zainteresować go danym okresem lub sprawić, że zmieni on sposób jego postrzegania.
Od dawna wiadomo, że człowiek w zbiorowości zachowuje się zupełnie inaczej niż jako jednostka. Szczególnie uwidacznia się to w sytuacji zagrożenia, gdzie pewne reakcje, takie jak panika, potrafią się równocześnie udzielić całemu tłumowi.
„Wesele” to najprawdopodobniej najważniejsze dzieło, jakie wyszło spod pióra Stanisława Wyspiańskiego, czyli jednego z najbardziej znanych artystów Młodej Polski. Dramat ten inspirowany był prawdziwymi wydarzeniami, czyli ślubem Lucjana Rydla z Jadwigą Mikołajczykówną. Wydarzenie to było dla Wyspiańskiego pretekstem nie tylko do opisania tego wyjątkowego związku, ale także do ukazania przekroju całego ówczesnego społeczeństwa polskiego oraz konfliktów i napięć, jakie były w nim obecne.
Jednym z najbardziej znanych dzieł Stanisława Wyspiańskiego jest dramat „Wesele”, czyli utwór, który stał się reprezentatywny dla całego okresu Młodej Polski. Określany jest on także jako typowy przykład dramatu symbolicznego, czyli takiego, który wykorzystuje symbolikę jako główny środek przekazu dla treści, które chce przedstawić czytelnikowi.